Το σχίσμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και η κωμωδία της Σουπρολίγκας
Το καλοκαίρι του 2000 FIBA και ULEB οδηγούνται σε αδιέξοδο, μόνο ο Παναθηναϊκός και η Μακάμπι (άντε και η ΤΣΣΚΑ) από τις υπερδυνάμεις μένουν πιστές στην πρώτη και μοιραία πηγαίνουν περπατώντας στο παριζιάνικο F4.
«Αφού το είπε ο Κουτλουάι, χεστήκαμε στα βρακιά μας»
Εκεί, στη συνέντευξη τύπου κάποιος δημοσιογράφος του μεταφέρει με τη μορφή ερώτησης τη σιγουριά του τούρκου γκαρντ –κι από την επόμενη χρονιά παίκτη του- ότι η Εφές Πίλσεν είναι πολύ δυνατή κι έχει την πρώτη τύχη στον ημιτελικό. Ο Ζοτς απαντά σε ελαφρά μελιτζανί ύφος κι ο Δημήτρης Ιτούδης μεταφράζει την πληρωμένη απάντηση με ανάμεικτη την αμηχανία και το χαμόγελο. «Ε, αφού το είπε ο Κουτλουάι, χεστήκαμε στα βρακιά μας». Φυσικά, το ματς είναι καλώς τα παιδιά 74-66.
Η κόντρα με τον Ρέμπρατσα
Η πρώτη εμφάνιση του πλαστικού σέρβου σέντερ με την αδύναμη καρδιά στο διεθνές στερέωμα είχε γίνει τη σεζόν ’90-91 με τη φανέλα της Παρτιζάν υπό τις οδηγίες του, επίσης ρούκι τότε ως κόουτς, Ομπράντοβιτς. Το 2001 κι ενώ είχαν ξαναβρεθεί δουλεύοντας άψογα μαζί την περασμένη σεζόν, το γυαλί μεταξύ τους ράγισε. Ο Ζοτς πίστευε ότι ο Ρέμπρατσα ήταν αδιάφορος επειδή είχε απαοφασίσει να πάει στο NBA (όπως κι έγινε) κι έφτασαν σε σημείο να μη μιλιούνται. Εντός των συνόρων ο Ρέμπρατσα τα πήγε μια χαρά απέναντι στον γερασμένο Ντίνο Ράτζα που έψαχνε εκδίκηση με τα χρώματα του Ολυμπιακό, αλλά στην Ευρώπη ήταν η σειρά του Νέιτ Χάφμαν της Μακάμπι που έδωσε ρεσιτάλ στον τελικό του Παλέ Ντε Μπερσί…
…τότε που ο Θανάσης πήγε να αποσύρει την ομάδα στο ημίχρονο
Η Μακάμπι ήταν καλύτερη το 2001. Κοινό μυστικό. Και στο ημίχρονο ήταν μπροστά με 14 πόντους απέναντι σε μια ομάδα που μάλλον ήδη έψαχνε δικαιολογία για την ήττα. Ένας μαινόμενος «τυφώνας» Θανάσης Γιαννακόπουλος έβραζε στο ημίχρονο κατά της διαιτησίας (χωρίς προφανή λόγο) απειλώντας «να πάρει την ομάδα και να φυγει». Στο β’ μέρος ο Μποντίρογκα κι ο Μιχαλακης ο Κοχ γύρισαν μόνοι τους το ματς, αλλά η Μακάμπι, είπαμε, ήταν καλύτερη. Μάλλον, είχα αρχίσει να μεγαλώνω. Ξεπέρασα την ήττα πολύ εύκολα. Βλέποντας, αμέσως μετά τον απογευματινό τελικό, το απολαυστικό Memento στο «Ιντεάλ».
Ο Οικονόμου, η Δρούζα κι ο Βασίλης Κικίλιας
Ήταν τα τρία κυριότερα πρόσωπα του F4 του κυπέλλου Ελλάδας το 2001 στο ΟΑΚΑ. Από τον ημιτελικό απέναντι σε εκείνον τον vintage Ολυμπιακό μιας χρήσης του Ζούρου, του Ρίβερς, του Ράτζα και του Οικονόμου θυμάμαι την απίστευτη κερκίδα που έκαναν οι, εμφανώς λιγότεροι αλλά σε φάση κομάντο, γάβροι κι από τον τελικό…τον μικρό τελικό. Είχαμε πάει από νωρίς καμια 1000 άτομα για να πικάρουμε τον «προδότη» Οικονόμου, φωνάζοντας ανάμεσα σε μερικά εμετικά και «ε ι οπ» κάθε φορά που σούταρε. Στο βραδινό τελικό έδρασε και πάλι ο κρυπτονίτης. Η ΑΕΚ του Ντούντα πήρε κι αυτό το κύπελλο χάρις στην άμυνα στα όρια του φάουλ του Βασίλη Κικίλια στην τελευταία φάση πάνω στον Μποντιρόγκα. Ίσως, η τελευταία φορά που άκουσα γκρίνια για τον Ζοτς στο ΟΑΚΑ. «Έλα μωρέ τα έχει κάνει πλακάκια με τον κουμπάρο και του χαρίζει κάθε χρόνο τα κύπελλα».
Πανηγυρίζοντας το 3ο ευρωπαϊκό σε ένα ίντερνετ καφέ στην Ανδαλουσία
Τη σεζόν 2001-2002 την είδα μισή. Όταν ξεκίνησαν τα πλει οφ της Ευρωλίγκας σε εκείνον τον φοβερό όμιλο που παίζαμε με Ολυμπιακό, ΑΕΚ και Ολύμπια Λουμπλιάνα πέταγα για την Κόρδοβα στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus. 12 χρόνια πριν δεν βλέπαμε όλα τα ματς σε live streaming και κάπως έτσι μέσω ιντερνετικών ραδιοφωνικών μεταδόσεων ήταν που πληροφορήθηκα την καραμπόλα αποτελεσμάτων μέσω της οποίας περάσαμε την τελευταία αγωνιστική στο F4 της Μπολόνια. Αλλά κι έτσι άκουσα τον τελικό με την επική ανατροπή επί της (τότε) Κίντερ Μπολόνια πανηγυρίζοντας το καθοριστικό τρίποντο του Ίμπο Κουτλουάι σχεδόν ανεβαίνοντας πάνω στο τραπέζι του ίντερνετ καφέ. Ήταν η μόνη φορά όλο το εξάμηνο που κατάφερα να κανω περισσότερη φασαρία από τα ισπανάκια που ούρλιαζαν, σχεδόν καθημερινά, δίπλα μου παίζοντας με τις ώρες Counter Strike.
Η μετάδοση του Γιάννη Φιλέρη στο TV Magic
Γυρνώντας το καλοκαίρι στην Αθήνα ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να δω την κασέτα του τελικού. Ούτως ή άλλως, ένα από τα κλου της, ήταν ότι οι αγώνες μεταδόθηκαν από το TV Magic, ιδιοκτησίας Σωκράτη Κόκκαλη σε εποχές σκληρής παντοκρατορίας του Τάκη Τσουκαλά. Κάτι που το έκανε μερικά κλικ πιο ηδονικό. Παρά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα καφρίλας, οι μεταδόσεις του Γιάννη Φιλέρη (που θα διαβάσετε σε άλλο σημείο του αφιερώματος να διηγείται τη δική του ανάμνηση από τον Ζοτς) αποτελούν σημείο αναφοράς επαγγελματισμού κι αξιοπρέπειας.
Η Σέρβικη Μαφία
Το κλασικό ευφυολόγημα, ιωαννιδικής επίσης προέλευσης, βρήκε την απόλυτη εφαρμογή του στο F4 της Μπολόνια. Όχι γιατί το παρασκήνιο συνωμοτούσε προκειμένου να «μην πάρεις κύπελλο ποτέ ρε ξανθέ ρε ξανθέ», αλλά γιατί Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς συνεργάστηκαν πάνω στην προετοιμασία των αγώνων. Και μάλιστα σε κοινή θέα, στο ξενοδοχείο που κατέλυσαν οι αποστολές. Προκαλώντας, σύμφωνα με τα «Τρίποντα» της εποχής, τρόμο κι αμηχανία στα υπόλοιπα προπονητικά τιμ που τους έβλεπαν να συνεδριάζουν στα λόμπι.
Η πρώτη (και μάλλον η τελευταία φορά) που ο Ζοτς πιάστηκε κορόιδο
… η επιστροφή από την Μπολόνια έγινε μέσα σε θριαμβικό κλίμα για «το πιο μάγκικο ευρωπαϊκό» και λοιπά. Ο Ολυμπιακός του Λευτέρη Σούμποτιτς που για κάποιον περίεργο λόγο μας είχε άσχημα εκείνη τη χρονιά (συντριβή στην Ευρωλίγκα και ήττα στον ημιτελικό του κυπέλλου στο ΣΕΦ) έρχεται κύριος, τέσσερις μέρες μετά την κούπα, στο ΟΑΚΑ και φέυγει με διπλό στον πρώτο ημιτελικό των πλει οφ. Ο δέυτερος ημιτελικός έχει επίθεση στο πούλμαν του Παναθηναϊκού (και τραυματισμό του γίγαντα τουρίστα Κόρει Άλμπανο), αναβολή και τα ιστορικά μπουκέτα Λάζου-Ρισασέ και κυρίως Τόμιτς-Μποντιρόγκα στο ΣΕΦ όταν τελικά διεξήχθη. Ο Ζοτς την πάτησε, έμεινε χωρίς το πρωτάθλημα για πρώτη φορά κι εμείς τουλάχιστον βολευτηκαμε θεωρώντας θεία δίκη το ότι ο Ολυμπιακός αυτοκτόνησε χάνοντας – ενώ προηγούταν με 2-0 – το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ.
Η μελανή υπόθεση του Γιάννη Γιαννούλη
Λίγο πριν το F4 της Μπολόνια, ο διεθνής σέντερ είχε πιαστεί ντοπαρισμένος με ναδρολόνη σε μια υπόθεση που γενικά δε διερευνήθηκε αρκετά, ακόμα κι όταν ο παίκτης ένα χρόνο αργότερα δήλωνε ότι «έπαιρνα 13 χάπια την ημέρα». Για τον Ομπράντοβιτς πάντως ελεγε ότι είναι «ο πιο μάγκας προπονητής που γνώρισα ποτέ».
Page: 1 2
