14. Bilboard (παντού) για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Είναι ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου, με μία σπάνια συλλογή και η Αθήνα το έχει υποτιμήσει σαν να μην αξίζει μία. Όχι μόνο επειδή έχει υποβαθμιστεί η περιοχή στα πέριξ του αλλά επειδή δεν φροντίζουμε να το διαφημίζουμε τόσο στους τουρίστες όσο και στους ντόπιους. Κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξει. Την αρχή την κάνουμε εμείς με δύο προτάσεις.
15. Προώθηση γαστρονομικόυ τουρισμού τώρα. Τόσα μέρη να φας. Όχι μόνο mousaka και tzatziki.
16. Παναγιώτης Σκευοφύλακας, Πολιτικός Επιστήμονας, Αρθρογράφος. Μία βιώσιμη λύση τώρα: Η Αθήνα που είτε αγαπάμε να μισούμε, είτε μισούμε που την αγαπάμε, είναι μία πόλη που προσπαθεί να βρει τις σταθερές της μέσα σε συνθήκες που είναι παρατεταμένα ασταθείς. Αρκετές προκλήσεις είναι πρωτόγνωρες και έως τώρα δεν φαίνεται να έχουμε βρει τρόπους διαπραγμάτευσής τους. Μεμονωμένα, σε ατομικό επίπεδο ή και σε μικρές ομάδες, υπάρχει δραστηριότητα, άνθρωποι, όχι όλοι, αλλά περισσότεροι απ’ όσοι φανταζόμαστε, δημιουργούν, αφήνοντας το δικό τους αποτύπωμα στην πόλη. Αν κάτι λείπει είναι μία αντίληψη κοινότητας, η οποία θ’ αλληλοτροφοδοτείται μ’ ένα φιλόδοξο σχέδιο για την πόλη και τους ανθρώπους της. Μία βιώσιμη και ολοκληρωμένη (προ)οπτική για την Αθήνα που ούτε θα έπνιγε την ατομικότητα, ούτε όμως θα υπονόμευε την κρίσιμη αίσθηση της συλλογικής ευθύνης και για τα καλά και για τα άσχημα. Ενδιαφέροντα σχέδια κατά καιρούς διατυπώνονται, τα περισσότερα όμως έρχονται «από την έδρα» να διδάξουν το «τι πρέπει να γίνει», ερήμην των πραγματικών ενδιαφερομένων. Η πόλη φαίνεται ν’ ανασχεδιάζεται σαν να βρίσκεται στο κενό, ως να είχε μόνο παρελθόν και μέλλον, αλλά όχι παρόν. Αξίζει στην Αθήνα, από πεδίο σχεδίων επί λευκού χάρτου, να γίνει ο χώρος που θα κινητοποιήσει τα ευχάριστα, δημιουργικά και συμμετοχικά πάθη, όσων με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι οι άνθρωποί της.
17. Να “απογειωθεί” το άγαλμα της ΕΘνικής Συμφιλίωσης από την Πλατεία Κλαυθμώνος: Ας ξεκινήσουμε με λίγη ιστορία. Κάθε πλατεία της Αθήνας έχει και τη δικιά της ιστορία. Εκείνη της Κλαυθμώνος όμως σίγουρα ξεχωρίζει. Ο πρώτος χώρος που δενδροφυτεύτηκε στην Αθήνα, έχει ακούσει σε πολλά ονόματα. Πρώτη πρόταση ήταν να ονομαστεί «Πλατεία Αισχύλου». Επί Όθωνα ονομαζόταν «Πλατεία των κήπων του Παλαιού Παλατιού» και έπειτα έγινε «Πλατεία Νομισματοκοπείου» επειδή εκεί βρισκόταν το Νομισματοκοπείο. Το 1838 μετονομάστηκε σε «Πλατεία 25ης Μαρτίου» και στη συνέχεια «Πλατεία Δημοκρατίας». Το 1878, μετά από ένα χρονογράφημα του Δημήτρη Καμπούρογλου στην Εστία, έγινε γνωστή ως «Πλατεία Κλαυθμώνος». Πριν το Σύνταγμα του 1911 και το νόμο του Ελευθέριου Βενιζέλου περί μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, με κάθε αλλαγή κυβέρνησης οι δημόσιοι υπάλληλοι απολύονταν. Γι’ αυτό το λόγο συγκεντρώνονταν έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών που βρίσκεται στην Πλατεία και με κλάματα και θρήνους («κλαυθμούς») παρακαλούσαν την επαναπρόσληψή τους. Επειδή αυτές οι εικόνες ήταν συχνές, ο χαρακτηρισμός στο χρονογράφημα καθιερώθηκε.
Βέβαια, το 1989 όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια του επιβλητικού μνημείου, της «Εθνικής Συμφιλιώσεως», του ιμπρεσιονιστή γλύπτη Βασίλη Δωρόπουλου, το οποίο απεικονίζει τρεις ανθρωπόμορφες φιγούρες να αγκαλιάζονται, η πλατεία πήρε το αντίστοιχο όνομα. Εμείς δεν θέλουμε να βλέπουμε αυτό το άγαλμα και προτείνουμε πέντε διαφορετικές προσεγγίσεις:
18. Σπύρος Μαργαρίτης, VJ MTV Greece: Καλύτερα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Από το περισσότερο στο λιγότερο εφικτό, δημιουργία ποδηλατοδρόμων και μεγαλύτερα πεζοδρόμια, γιατί αυτή η πόλη δεν είναι μόνο για τα αυτοκίνητα και τις μηχανές. Ακόμη, αν θέλουν να αποφεύγεται η «λαθρεπιβίβαση» στα λεωφορεία, ας δημιουργηθούν σημεία συνάντησης, σαν δημοτικά μπαρ, απ’ όπου θα μπορείς να παίρνεις πράγματα -καφέδες, ποτά κλπ- πιο φθηνά με το εισιτήριο σου από τα ΜΜΜ. Βέβαια, η πιο ουτοπική μου επιθυμία είναι να ξεθαφτούν επιτέλους τα τρία ποτάμια στο κέντρο της πόλης.
19. Λένα Μανταντζή, φοιτήτρια ΦΠΨ: Στην Αθήνα με ενοχλούν οι μεγάλες πολυκατοικίες. Όχι επειδή είναι μεγάλες αλλά επειδή είναι άσχημες. Είναι τυποποιημένες και αφαιρούν από την πόλη τους και ερημώνονται. Ας διατηρηθούν και ίσως όσα βρίσκονται στην κατοχή του Δήμου, ας διαμορφωθούν ειδικά για να στεγάσουν αστέγους, τόσους ανθρώπους που πραγματικά χρειάζονται τη βοήθειά μας όσο ποτέ.
20. Κατερίνα Καφεντζή, a.k.a. Kafka, διευθύντρια προγράμματος Εν Λευκώ 87,7: Αναρριχώμενα στους τοίχους. Γενικά, θα άλλαζα τις μουτζούρες γκράφιτι , το μέγεθος των πεζοδρομίων, τα σκουπίδια εκτός κάδων, τα τασάκια των δρόμων, τ’αυτοκόλλητα επάνω στις πινακίδες. Δεν θα ήθελα να γκρεμίσω. Θα ήθελα να καλύψω με αναρριχώμενα φυτά τους τοίχους όλων, σχεδόν, των κτιρίων που φωνάζουν «αντιπαροχή 1950-1980».
Δεν θα άλλαζα κάτι μόνο έξω από το σπίτι μου αλλά και σε όλες τις κατοικημένες περιοχές. Το όριο ταχύτητας, την κόρνα και την πειραγμένη εξάτμιση. Πολύ φασαρία για το τίποτα.
Αρκετά φιλόδοξος στόχος ν’ αλλάξεις την συμπεριφορά κάποιου. Αν και λένε πως στον πόλεμο και την αγάπη οι άνθρωποι αλλάζουν τροπάρι. Το θέμα είναι με ποια από τις δύο συμπεριφορές επιλέγουμε να διασχίζουμε τους δρόμους της Αθήνας.
Στην επόμενη σελίδα: τι αλλάζει στα αθηναϊκά θέατρα και η ωδή της Αντιγόνης Πάντα-Χαρβά.