Μπορεί να είσαι ο εκπρόσωπος του νέου, του καινοτόμου, αυτός που έχει τη φοβερή σύλληψη, που ξεκινάει μια νέα ιδέα, όλα αυτά όμως κρατούν το μυαλό σου σε διαρκή λειτουργία. Και η υπερλειτουργία μπορεί να σε οδηγεί στο να τρώγεσαι με τα ρούχα σου, να μην νιώθεις εύκολα ευχαριστημένος, να θέλεις πάντα να υπάρχει μια εξέλιξη, σαν να φοβάσαι να μην εγκλωβιστείς στη στασιμότητα. Όμως για να έρθουν οι εξελίξεις στη ζωή δεν είναι απαραίτητο πάντα να τις προκαλούμε εμείς. Έρχονται και από μόνες τους. Μεγαλώνουμε, γνωρίζουμε άλλους ανθρώπους, βλέπουμε νέα πράγματα, εξελισσόμαστε, χωρίς να τρελαινόμαστε. Ίσως λοιπόν να απολάμβανες έστω για λίγο αυτό που έχεις, χωρίς να σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να έχεις κάτι καλύτερο. Κι εγώ θα μπορούσα αντί να τα γράφω αυτά να είμαι στο Τόκιο, εδώ που τα λέμε, αλλά μια χαρά είναι και που γράφω τώρα.
Στην επόμενη σελίδα: η σειρά του Ταύρου