Ο Δημήτρης Τζέτζας ξεκίνησε τραβώντας καλώδια σε αθλητικές τηλεοπτικές μεταδόσεις και κάνοντας video replay σε OB-Vans. Γρήγορα κατάλαβε ότι δεν μπορεί αυτό να του είναι αρκετό, βρέθηκε αρχικά στο Σαν Φρανσίσκο για να σπουδάσει κινηματογράφο και ΄συτερα στο Λος Άντζελες όπου αρχικά πήγαινε καφέδες στον Nicolas Cage και μετά χτυπούσε 17ωρα ως μοντέρ. Τώρα πια στην Αθήνα παρουσιάζει το The Republic, το πολιτικό θρίλερ που σκηνοθέτησε συγκεντρώνοντας ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών.
Το The Republic είναι μια ιστορία αίματος σε μια graphic novel Αθήνα που έχει και δεν έχει σχέση με την πραγματική. Στόχος μου ήταν να εκφράσω το θυμό μου για τις διάφορες παθογένειες της κοινωνίας μας, όπως τον ρατσισμό, τη λαμογιά, τη διαφθορά, τη χαλιναγώγηση της κοινής γνώμης, το human trafficking και την απάθεια.
Από την αρχή ήθελα ένα ensemble cast. Πρώτα βρήκαμε τον Γιάννη Στάνκογλου και τον Τάκη Σπυριδάκη. Ακολούθησε η Βίκυ Παπαδοπούλου, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης και ο Ερρίκος Λίτσης. Ύστερα από πολύ ψάξιμο, βρήκα τον ήρωα της ταινίας στο πρόσωπο του Προμηθέα Αλειφερόπουλου. Μετά ήρθε η συμμετοχή του Κιμούλη, του Μάκη Παπαδημητρίου και πολλών άλλων καλών ηθοποιών άλλα και φίλων δικών μου με ακατέργαστο ταλέντο, όπως ο Πέτρος Λαούδης και ο Μπάμπης Παπανικολάου από τους Planet of Zeus. Την μεγάλη τιμή μάς την έκανε η Ζωή Λάσκαρη η οποία κατάλαβε ότι θέλουμε να προκαλέσουμε και ψήθηκε αμέσως.
Ξεκίνησα την πορεία μου τραβώντας καλώδια σε αθλητικές τηλεοπτικές μεταδόσεις και κάνοντας video replay σε OB–Vans. Μετά έφυγα για San Francisco για να σπουδάσω κινηματογράφο. Εκεί επηρεάστηκα πολύ από την τοπική πειραματική σκηνή και είχα την τύχη να βρω πολλούς ομοϊδεάτες και συνεργάτες κινηματογραφιστές. Ο cinematographer του The Republic, Jordan Danelz, είναι ένας από αυτούς. Μετά πήγα στο Los Angeles όπου μια φίλη, η Δάφνη Λαμπρινού, με βοήθησε να βρω δουλειά στην Jerry Bruckheimer Films ως PA στο post production όλων των ταινιών. Τα πρώτα δυο χρόνια οδηγούσα ασταμάτητα μεταφέροντας σκληρούς δίσκους από στούντιο σε στούντιο και ταΐζοντας το editorial crew, κοκακόλες, καφέδες, φαγητό και όλα τα σχετικά. Μετά μπήκα στο σωματείο των μοντέρ και δεν χρειάστηκε να ξαναφέρω καφέ. Δούλευα τουλάχιστον 17ωρα πάνω από έναν Avid. Η εμπειρία αυτή ήταν καθοριστική για εμένα διότι έζησα την κατασκευή 6 blockbuster ταινιών μέσα στο μοντάζ από την πρώτη μέρα μέχρι και μετά την έξοδό τους στις αίθουσες. Είχα επίσης την ευκαιρία να δουλέψω για μερικούς πολύ σημαντικούς μοντέρ του αμερικανικού σινεμά, όπως ο Michael Kahn. Αυτό όμως με πήγαινε καρφί για μοντέρ και όχι για σκηνοθέτη. Τότε αποφάσισα ότι πρέπει να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι. Ξεκίνησα με βίντεο κλιπ για ελληνικές μπάντες. Ο Στέλιος και ο Σεραφείμ των Planet of Zeus ήταν καλοί μου φίλοι και όταν άκουσα τον πρώτο τους δίσκο ήξερα ότι μπορώ να δώσω εικόνα στην μουσική τους. Κάναμε 2 βίντεο κλιπ για τον δεύτερο δίσκο τους τα οποία πήγαν καλά. Τότε σκέφτηκα: θα μπορούσα να κάνω μια ταινία στο ίδιο στιλ, με πλανητικούς και άλλους ταλαντούχους φίλους, όπως τον συνθέτη της ταινίας μας, Μηνά Λιάκο, τη σκηνογράφο Ζαΐρα Φαληρέα και με τολμηρούς ηθοποιούς με στόχο να δημιουργήσουμε έναν χαμό που θα τον γουστάρουν όλοι.
Κάποτε έτρεχα να φέρω τσάι στον Νίκολας Κέιτζ και σούσι στην Πενέλοπε Κρουζ. Δεν στέκομαι πια στα ονόματα. Το δυσκολότερο με τους ηθοποιούς ήταν να τους κάνω να με εμπιστευτούν και να με ακολουθήσουν στο ναρκοπέδιο ενός πολύ φιλόδοξου γυρίσματος. Αυτό σήμαινε ότι κάθε μέρα έπρεπε να αποδεικνύω ότι ξέρω πού πάμε, ακόμα και όταν δεν ήξερα. Το ίδιο ίσχυε και για το συνεργείο. Την τέταρτη εβδομάδα γυρίσματος παρουσιάσαμε ένα βίντεο με τα καλύτερα πλάνα που είχαμε γυρίσει ως τότε και το δείξαμε σε όλους. Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Ομολογώ πάντως ότι με τη Ζωή στην αρχή είχα τρακ. Είχε καταλάβει όμως πού το πήγαινα και μετά από μερικές λήψεις και οι δύο νιώσαμε αμοιβαία εμπιστοσύνη. Ήταν μοναδική εμπειρία εκείνο το γύρισμα, υπήρχε μια απίστευτη ενέργεια και αφοσίωση από όλους όσους ήταν εκεί.
Οι χειρότερες στιγμές ήταν αυτές πριν το γύρισμα. Θα πάμε για γύρισμα; Δε θα πάμε; Θα βρούμε χρήματα; Θα βρούμε συμπαραγωγούς; Δύσκολα. Μέχρι να πάρουμε το πράσινο φως ένιωθα ότι με καταπίνει ένας βούρκος από σκατά. Οι καλύτερες στιγμές ήταν αυτές στις οποίες είχαμε πολλούς κομπάρσους και ηθοποιούς και περίπλοκα πράγματα να κάνουμε. Έβλεπα τους κομπάρσους πόσο το διασκέδαζαν και ότι όλοι στο crew, παρά την κούραση τους, ήταν χαρούμενοι. Αυτό ήταν πολύ ωραίο συναίσθημα. Επίσης πολύ ευχάριστη στιγμή ήταν όταν εγώ και ο Μηνάς τελειώσαμε το πρώτο cut και συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε ταινία που δουλεύει. 13 cut μετά θα την κλειδώναμε.
