Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 14 Φεβρουαρίου 2019.
Το 1928 ο Ναπολέων Λαπαθιώτης έγραφε τους στίχους «Γυρεύω πάντα το φιλί, στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!» για το ποίημα του Ερωτικό. Πάνε 91 χρόνια από τότε, οι άνθρωποι φυσικά εξακολουθούν να γυρεύουν το φιλί κάθε μέρα απλώς εγώ με αφορμή τον Άγ. Βαλεντίνο βρήκα ευκαιρία να γίνω αδιάκριτη και να ρωτήσω 20 φίλους της Popaganda «Τι θυμάσαι από το πρώτο σου φιλί;». Ιδού οι απαντήσεις:
Είχα ανταλλάξει μερικά απαλά φιλάκια στο Δημοτικό αλλά το πρώτο φιλί που η γλώσσα έφτασε φρονιμίτη έπεσε στα 12 μου, μια καθημερινή που το έσκασα από το σπίτι και πήγα με την κολλητή μου και δύο κολεγιόπαιδα του Λυκείου στην κάτω Αυτοκίνηση, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Ήταν 1985 και στο κλαμπ υπήρχε ένα μεγάλο πανί που πρόβαλλαν βίντεο κλιπ. Την ώρα που έπαιζε το Say you, say me του Lionel Richie από την ταινία White Nights και χόρευε ο Baryshnikov δαιμονισμένα, ο τύπος (που δεν θυμάμαι καν το όνομά του) μού έκανε λαρυγγική επίθεση. Μια αναγούλα θυμάμαι και πολλά σάλια μέχρι τη μύτη μου. Μετά από αυτό, τον απέφυγα διακριτικά.
Η Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά είναι δημοσιογράφος.
Η Πόπη με ήθελε αλλά δεν το είχα πάρει χαμπάρι, την ήθελα αλλά δεν το παραδεχόμουν. Ένα βράδυ βγήκαμε μαζί με την κολλητή της (την οποία παραδεχόμουν ότι ήθελα) και με έναν φίλο μου. Πριν πάρουμε το νυχτερινό λεωφορείο ο καθένας για το σπίτι του, υπό τη φιλεύσπλαχνη επιπολαιότητα του αλκοόλ, φιληθήκαμε. Μου άρεσε η ζεστή και βελούδινη γλώσσα της στο στόμα μου, μου άρεσε πώς μύριζε η ανάσα της καθώς τραβούσε τη δική μου, μου άρεσε η καινούργια και κραταιότερη όλων ευφορία του φιλιού, η πρωτόγνωρη κι ασύγκριτη ζάλη. Χωριστήκαμε. «Το φιλί της ζωής», σχολίασε ο φίλος μου μετά.
Το τελευταίο βιβλίο του μπλόγκερ Sraosha “de amore” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bibliotheque.
Θυμάμαι με έναν ντροπαλό θρίαμβο να σου προσφέρω για πρώτη φορά το στόμα μου κι εσύ να το δέχεσαι με κόκκινα μάγουλα σαν μεγάλη υπόσχεση, θυμάμαι τη μάνα μου να κρατάει ένα πιάτο θαυμάσιο καρπούζι κι εμείς να κρυβόμαστε σε πολυκατοικίες για να υπερασπιστούμε το φιλί μας, θυμάμαι την παρανοϊκή χαρά και την ξεχειλωμένη μου αγκαλιά που δε σε άφηνε να φύγεις, θυμάμαι με μάτια κλειστά να έχω τυλίξει στη γλώσσα μου το όνομά σου και να ψάχνω τρόπο να κατοικίσω στο στόμα σου, θυμάμαι εσένα με εμένα.
Η Κλειώ Σοφιανοπούλου είναι ηθοποιός.
Παρότι έχω πολύ κακή μνήμη αυτο το θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν στην δευτέρα γυμνασίου σε ένα πάρτι στο σχολείο. Τα είχα με μια κοπέλα αλλά ακόμα δεν είχε γίνει κάτι. Και χορεύαμε στο πάρτι και κάποια στιγμή έβαλε ο dj slow ή μπλουζ όπως λέγαμε τα κομμάτια που χορεύαμε αγκαλιά και γυρνούσαμε γύρω γύρω και συνέβη κάπως από μόνο του, χωρίς να το σκεφτώ καθόλου, ξαφνικά αρχίσαμε και φιλιόμασταν. Και θυμάμαι τη γεύση της τσίχλας που ήταν φράουλα και θυμάμαι το πουκάμισο που φορούσα και ότι μετά σκεφτόμουνα ότι το μποξεράκι που φορούσα ήταν το τυχερό μου μποξεράκι και ότι θα έπρεπε να το φοράω όταν θέλω να γίνει κάτι πολύ. Ε και να μην τα πολυλογώ, φιλιόμασταν σε όλο το υπόλοιπο πάρτι. Το πρώτο φιλί είναι σαν μια νέα τρομερή ανακάλυψη, από τη στιγμή που το κάνεις, μετά θες να το κάνεις συνέχεια και κάπως έτσι συνέβη και με το δικό μου πρώτο φιλί.
Ο Ανδρέας Λουκάκος είναι σκηνοθέτης.
Το πρώτο μου φιλί δεν το θυμάμαι, αλλά ευτυχώς υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα. Ένα μικρό, παιδικό, κόκκινο, κάμπριο τζιπάκι βρίσκεται στριμωγμένο σε ένα μπαλκόνι. Το κοριτσάκι, τριών χρονών περίπου, έχει καταλάβει το τζιπάκι και δίνει στο αγοράκι ένα πεταχτό, ανέμελο φιλί στο στόμα, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι κάνει· από μικρή στα βάσανα!
Η Μυρτώ Ναούμ εμφανίζεται κάθε Σάββατο στο Club του Σταυρού του Νότου
Το πρώτο μου φιλί ήταν πολύ παράξενο. Πρωταγωνίστησε ένα μουστάκι που, ανεξήγητα, ήταν και λεπτό αλλά και φουντωτό μαζί… και το οποίο μουστακάκι στην αφή ήταν κάτι μεταξύ σκοτς μπράητ/σφουγγαράκι για τα πιάτα και ουράς σκύλου ράτσας σαμογιέ, στην όσφρηση κάτι μεταξύ ντεντίν κανέλας και σναπς ροδάκινο και στην καρδιά… στην καρδιά κάτι ανάμεσα σε σεισμό και σε πτήση. Δε θυμάμαι αν ως φιλί κράτησε πολύ – αυτό που θυμάμαι να κράτησε πολύ ήταν ο πόνος όταν ο πρώτος έρωτας, ο νεαρός άντρας με το μουστακάκι και με το παράξενο φιλί, εξαφανίστηκε από την ζωή μου όπως εξαφανίζονται όλοι οι πρώτοι έρωτες. Οδυνηρά, οριστικά και υπέροχα.
Η συλλογή διηγημάτων «Πλατεία Μεσολογγίου» του Βαγγέλη Προβιά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ολκός
Ως Κυψελιώτισσα έδωσα το πρώτο φιλί στο διακριτικό Πεδίον του Άρεως (απέφυγα τη Φωκίωνος Νέγρη, συνώνυμο για εμάς της κοσμικότητας, μη σου πω το κέντρο του κόσμου με τη βακαλοπουλική έννοια). Με το αγόρι, που πήγαινε Λύκειο και έπαιζε μπάσκετ στον Κυψελιακό (…) είχα τόσο μεγάλο κόλλημα που του την είχα ψιλοπέσει πρώτη, διασχίζοντας το γήπεδο μπάσκετ του σχολείου, μπροστά σε όλους τους συμπαίκτες του. ΗΘΕΛΕ ΚΟΤΣΙΑ ΑΥΤΟ. Το ένα έφερε το άλλο (… με ρυθμούς χελώνας ωστόσο) και, μετά από έναν χρόνο και ένα πολύ άβολο double date στο σινεμά, ήρθε το πρώτο ραντεβού, οπότε βρεθήκαμε να μιλάμε καθισμένοι σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι με διαπέρασε ηλεκτρισμός, ότι όλα φωτίστηκαν και ότι μικρά Χερουβείμ κατέβηκαν από τον ουρανό ψάλλοντας ύμνους, αλλά στην πραγματικότητα είχα φοβερό άγχος επειδή δεν είχα ξαναφιλήσει άνθρωπο στο στόμα, τη στιγμή που στο αγόρι είχα πει, για να τον εντυπωσιάσω, πως πριν από εκείνον τα είχα με έναν φοιτητή.
Η Χρύσα Οικονομοπούλου είναι υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων στο Gagarin 205 και τρέχει το fashionism.gr
Ήμουν 14 ή 15, αυτή 19, αλλά ήμουν ψηλότερος. Βγαίναμε, κάναμε πλάκα. Ένα βράδυ όπως την επέστρεψα σπίτι, καθώς κατέβηκε από το μηχανάκι (ναι, οδηγούσα παράνομα) πάνω στην καληνύχτα, πλησίασαν τα στόματα μας και κόλλησαν. Για αρκετά δευτερόλεπτα. Που βέβαια μου φάνηκαν πολύ περισσότερα. Είπαμε καληνύχτα, έφυγα πετώντας.
Ο Γιάννης Χασανάκος είναι μάγειρας στο συνεταιρικό εστιατόριο Κονσερβοκούτι.
Στα βραχάκια στην Πάτρα, εκεί πήγαιναν όλοι για πρώτο τσιγάρο και φιλί. Αυτός είχε ξαναπάει, είπε. Εγώ ήμουν καινούρια στην πόλη και 16 κι αφίλητη και τον είχα γνωρίσει στα Ιταλικά και μ’ άρεσε κι αυτός δε μου ‘δινε σημασία γιατί ήταν ψηλός κι έγραφε μια ποιητική συλλογή και δε φαινόμουν από κει ψηλά που ήταν, μέχρι που φόρεσα τακούνια και κράτησα τσιγάρο και του μίλησα για τον μισογυνισμό στο έργο του Στρίντμπεργκ και με πήγε επιτέλους στα βραχάκια. Βρήκαμε βράχο ελεύθερο και μείναμε δυο ώρες να κοιτάμε αμίλητοι σα βλαμμένα τη θάλασσα. Διακόσια φέρρυ μποτ πέρασαν, βράχηκαν τα τσιγάρα, στέρεψαν οι λέξεις – εμείς εκεί, να μην κουνάμε σπιθαμή από το άγχος ενώ τ’ άλλα ζευγαράκια τριγύρω βογκούσαν και κοπανιόντουσαν λες και θα τα χώριζε ο πόλεμος. Εδέησε κάποια στιγμή να κάνει την κίνηση και να με φιλήσει στο μάγουλο. Γύρισα απότομα και του την έφερα. Δυο ώρες και δυο χρόνια κράτησε το φιλί. Δυο χρόνια φιλιόμασταν, πότε με τη λύσσα του φιλιού που θες να πάει παρακάτω, πότε με την άργητα του φιλιού που θα μείνει φιλί. Τα έφτιαξε μ’ έναν Κώστα. Του ‘δωσα την ευχή μου και πήγα τσιφ στον μπάρμαν της γειτονιάς μου. Του είπα να με πάει σπίτι του χωρίς να με φιλήσει.
Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Κ*«Πώς φιλιούνται οι αχινοί» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Το πρώτο φιλί το έδωσα στα είκοσι μετά από βραδιά ταινίας με φίλους στο σπίτι μου. Η κοπέλα με κυνηγούσε για αρκετό καιρό αλλά δεν ήμουν καλός στο να διακρίνω τέτοια πράγματα. 8 χρόνια μετά συνεχίζω να είμαι στον κόσμο μου. Μου άρεσε κι εμένα αλλά ήμουν πολύ ντροπαλός για να κάνω κάτι. Μόλις τελείωσε η ταινία όλοι έφυγαν εκτός από αυτή. Κοντοστάθηκε στην πόρτα εμφανώς αγανακτισμένη και μου μίλησε ανοιχτά. Ακόμα θυμάμαι τι φορούσε. Άρχισαν να τρέμουν τα πόδια μου. Ήταν ωραίο τρέμουλο. Καθίσαμε στην κουζίνα και τα είπαμε. Εκεί λοιπόν, δειλά δειλά έδωσα το πρώτο μου φιλί. Η γεύση ήταν υπέροχη.
Ο Διονύσης Φάκος είναι κομίστας.
Πάσχα του 1993, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου των γονιών φίλου. Always somewhere των Scorpions στο repeat και ο Νίκος, πολύ πιο έμπειρος από μένα, σκύβει και με φιλάει. Ήταν πολύ υγρό το πρώτο μου φιλί, με μυρωδιά από ΑΧΕ Africa. Ένιωσα ελαφρά αηδία και επιθυμία να φιληθώ ξανά. Το κόλλημά μου με τον Νίκο είχε μόλις ξεκινήσει.
Η Μαρία Τσολάκη είναι υπεύθυνη επικοινωνίας και προβολής.
Εγώ ήθελα την Ειρήνη εκείνο τον μήνα, αλλά ήρθε η Λεία, στο πάρτι, και μου είπε ότι η μικρή Μαρία ήθελε να περπατήσουμε μαζί μέχρι το σπίτι της το βράδυ για να μου μιλήσει. Έπαιζε ένα τραγούδι των Blue Öyster Cult εκείνη την ώρα κι είπα ναι. Μια ώρα αργότερα στεκόμασταν κάτω από μια σβηστή λάμπα του δρόμου με τα χείλη μας σφιχτά κολλημένα. Αισθάνθηκα όμως μια ελάχιστη υγρασία κι άνοιξα τα μάτια μου. Τα δικά της δυσκολεύονταν πάντα, πίσω από τα γυαλιά της, να μείνουν προσηλωμένα σ’ ένα σημείο και μπορούσα να την κοιτάζω χωρίς να ντρέπομαι. Έτσι την άλλη μέρα το επαναλάβαμε. Και την παράλλη το ίδιο. Η υγρασία αύξανε διαρκώς.
«Το 24ωρο ενός αναγνώστη» του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.
Το πρώτο μου φιλί μου το είχε δώσει στο νηπιαγωγείο ο Αλέξανδρος. Ναι ναι στο νηπιαγωγείο όσο η δασκάλα είχε γυρίσει από την άλλη και δεν έβλεπε. Δεν μου άρεσε καθόλου όμως και έμπηξα τα κλάματα. Όχι τόσο επειδή με φίλησε αλλά κυρίως γιατί μου άρεσε ο αδελφός του ο Νικόλας. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι αν από τα 4 σου μπλέκεις σε τέτοια ερωτικά μπερδέματα, τίποτα δεν σε εντυπωσιάζει μεγαλώνοντας. Το πρώτο συναινετικό φιλί το έδωσα στο τέλος της έκτης δημοτικού σε πάρτι στο σπίτι ενός συμμαθητή. Οι μαμάδες καθόντουσαν στο σαλόνι κι εμείς δίπλα παίζαμε σκοτεινό δωμάτιο. Πιστεύω βασικά ότι αποφασίσαμε να παίξουμε σκοτεινό δωμάτιο μόνο και μόνο για να φιληθούμε με το αγόρι που «τα είχα» τότε. Όταν τελείωσε το πάρτι αποχαιρετιστήκαμε. Εκείνος για καλοκαίρι πήγε κατασκήνωση και με πήρε μόνο μία φορά από το καρτοτηλέφωνο. Όταν γυρίσαμε στο γυμνάσιο πλέον, δεν ήρθε ποτέ να με βρει στην αυλή. Με σημερινούς όρους θα λέγαμε ότι έκανε ghosting. Με όρους 2001 απλώς εξαφανίστηκε.
Η Μελπομένη Μαραγκίδου είναι δημοσιογράφος.
Το πρώτο μου φιλί άργησα πολύ να το δώσω (ή να το πάρω). Ημουν 19 χρονών και ήμουν με μια συμφοιτήτριά μου η οποία είχε έρθει στο σπίτι μου «για διάβασμα». Ηταν αυτό που λέγαμε παλιά πριν το «για ταινία», το οποίο λέγαμε πριν το «για νέτφλιξ». Το θυμάμαι με λεπτομέρεια, γιατί το είχα δουλέψει για χρόνια στις προπονήσεις. Καμία σχέση βέβαια στον πραγματικό αγώνα. Δεν ήξερα τι με βρήκε. Χάθηκε η μπάλα.
Ο Αριστοτέλης Ρήγας είναι stand up comedian.
Η αυλή του λυκείου άδεια. Καλοκαίρι παντού. Καλοκαίρι στην καρδιά. Καύσωνας, υγρασία και άγνοια. Το μεσοεφηβικό σπαρτάρισμα στο στήθος ωθούσε τη γλώσσα. Χίλια χείλη. Όλο το σώμα χείλη. Όλες οι αισθήσεις χείλη. Ο χορός των γεύσεων θα κρατούσε για μέρες -σαν side effect του πρώτου εκείνου φιλιού, μαζί με την αγρύπνια των επόμενων βραδιών. Ταραχή. Χαρά. Επιβεβαίωση των προσδοκιών. «Ώστε έτσι είναι λοιπόν. Τόσο νόστιμο και ξεδιψαστικό».
Η Έφη Αλεβίζου είναι δημοσιογράφος.
Μα δεν ήταν απλά φιλί, ήταν τόσα ανομολόγητα συναισθήματα μαζί, ήταν φόβος, προσμονή, έρωτας, αγωνία και λύτρωση και ανακούφιση και μια μελωμένη απόλαυση στο τελείωμα, εκεί που μας κοβόταν η ανάσα και θέλαμε κι άλλο, κι άλλο. Ήταν που κοιταζόμασταν από το καλοκαίρι στο φροντιστήριο και καταλήξαμε αγκαλιασμένοι χειμώνα καιρό σε εκείνο το σχολικό πάρτι και τον χορό λύτρωση, που τα στόματά μας ξέραν τι ζητούσαν, και μας έμαθαν και εμάς.
Ο Σταύρος Ασθενίδης παρουσιάζει την εκπομπή «Εκλεκτικές Συγγένειες» κάθε Παρασκευή στον Amagi Radio.
Έκλεισα πολύ σφιχτά τα μάτια μου, σούφρωσα τα χείλη μου και έσκυψα μπροστά. Τα δευτερόλεπτα που πέρασαν μέχρι να νιώσω τα χείλη του, μου φάνηκαν ώρες. Κρυμμένοι στο σκοτεινό γυμναστήριο του σχολείου, έξω να βρέχει καταρρακτωδώς και οι φίλες μου να με περιμένουν για να ακούσουν κάθε λεπτομέρεια. Ένα απλό φιλί, αθώο και τρυφερό όπως μόνο δύο δωδεκάχρονα μπορούν να δώσουν. Ένα φιλί που αν το δώσεις «μεγάλος», ξέρεις ότι βρήκες τον έρωτα.
Η Μαριλού Παντάκη είναι η madameginger.com
Ωχ, μάλλον είμαι λιγάκι απαράδεκτος που δε θυμάμαι το πρώτο πρώτο μου φιλί. Δε θα το ήθελα πολύ φαίνεται. Από ένα σημείο όμως και μετά, θυμάμαι όλα τα πρώτα μου φιλιά, ένα λίγο έξω από την Κόρινθο, ένα κάτω απ’ την Ακρόπολη κι ένα πολύ ιστορικό στη Σαλαμίνα – διακτινίζομαι στον χώρο και στον χρόνο, όταν φιλιέμαι, πάει η ψυχή μου στην Κούλουρη που λέμε! Το πρώτο φιλί της τωρινής μου σχέσης δεν το θυμάμαι, χάνεται σε βάθος εννέα πλέον χρόνων, αλλά δεν το θυμάμαι γιατί όπως τα ανακαλώ πρέπει να είχα εστιάσει σε άλλο σημείο… Τέλος, θυμάμαι και το πρώτο φιλί που έδωσα στην ελληνική τηλεόραση, όταν φιληθήκαμε με τον Χάρη στις Ηρωίδες! Είχα ντραπεί πολύ τότε!
Ο Αντώνης Γκρίτσης είναι ηθοποιός.
Ήταν διάλειμμα. Παίζαμε μήλα και είχα μόλις ταπεινωθεί με μία έξοδο στα πρώτα μόλις λεπτά του παιχνιδιού. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Με πλησίασε και μου είπε: «Θες να είσαι το κορίτσι μου στο πάρτι το Σάββατο;» Απάντησα: «Όχι». Τότε κοίταξε γύρω – βεβαιώθηκε ότι όλοι ήταν απασχολημένοι με το παιχνίδι – έσκυψε και με φίλησε για να με ρωτήσει: «Τώρα μήπως θέλεις;» Απάντησα πάλι: «Όχι». Το παιχνίδι συνεχίστηκε. Φωνάζαμε υποστηρίζοντας την ίδια ομάδα. Η επόμενη μπαλιά και το πρώτο φιλί δεν βρήκαν στόχο.
Το τελευταίο βιβλίο της Ευτυχίας Γιαννάκη «Πόλη στο φως» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
Τη γεύση; Όχι, με τον καιρό χάνεται. Τη μυρωδιά, σίγουρα. Αυτή, ναι, μένει. Όπως και το τσάκισμα στη γλώσσα, τα μυρμήγκια στα χείλια να τρέχουν, την παλμική δόνηση, τα γόνατα να λύνονται, τα μάτια να μην ξέρουν αν πρέπει να δουν ή να φανταστούν αυτό που συμβαίνει. Το πρώτο φιλί είναι ένα σύμβολο. Όλα τα κατοπινά που δίνεις ενισχύουν τη δύναμή του.
Το τελευταίο βιβλίο του Διονύση Μαρίνου «Όπως και αν έρθει αυτό το βράδυ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι.
το πρώτο μου φιλί στο στόμα το έδωσα
πριν από σχεδόν 40 χρόνια
στη Σκιάθο, σε μια ντισκοτέκ, με μια Δανέζα φιληθήκαμε
όπως με Δανέζα ήταν το πρώτο μου σεξ κάτι χρόνια αργότερα
αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, όχι και τόσο απογοητευτική
σε αντίθεση με το πρώτο μου φιλί, που έγινε υπό τη φωνή του Phil Collins
σε ένα κωλοτράγουδο του Phil Collins, ολίγον ξεφτίλα
όχι η Δανέζα, όχι το φιλί, το άσμα
σοροπάτο και ζαχαρωμένο, να μην ξέρεις που να κρυφτείς
γι’ αυτό ως πρώτη ανάμνηση φιλιού της προκοπής
κρατάω το φιλί με μια Βάσω, χρόνια αργότερα
τη βραδιά που τελειώσαμε τις Πανελλήνιες
και πήγαμε στα “Δειλινά”, στα μπουζούκια
και σπάγαμε πιάτα ο ένας στο κεφάλι του αλλουνού
αλλά πρέπει να ξέρεις πως να το σπάσεις το πιάτο
από τη μέσα μεριά, όχι απ’ την απέξω που έχει γρέζια
εμένα μου το σπάσανε απ’ την απέξω κι έτρεχε αίμα
έσπασε και η κεφάλα δηλαδή, όχι πολύ πάντως
και μου φέρανε τα γκαρσόνια ένα βαμβάκι
ποτισμένο με το μπλέ το φωτιστικό οινόπνευμα
κι έκλαιγα από τον πόνο και τα νεύρα μου
και δεν άντεξα και σηκώθηκα πίστα να χορέψω
ένα τσιφτετέλι της καταστροφής και της πυρκαγιάς
κι όπως χόρευα με βούτηξε ένα γκομενάκι
κι άρχισε να με φιλάει στο στόμα
και κράταγα εγώ με το ένα χέρι τη μεσούλα της
και με το άλλο το βαμβάκι και τάχα χόρευα
και το γκομενάκι με φίλαγε και με γλένταγε
ο Αλμοδόβαρ τα λεφτά του όλα θα τα έδινε
για να είχε σκηνοθετήσει τέτοια σκηνή
κι ύστερα έληξε το τραγούδι το τσιφτετελιστάν
Περικλής Περάκης ή κάτι τέτοιο γαμάτο πολύ
ίσα ίσα πρόλαβα να ρωτήσω το γκομενάκι πως το λέγανε
και μου είπε το γκομενάκι ότι το λέγανε Βάσω
κι ώσπου να κατεβούμε έκανε μία έτσι κι εξαφανίστηκε
κι εξαφανίστηκα κι εγώ σ’ ένα μπουκάλι Τζόνυ
σε μισό μπουκάλι Τζόνυ, παραπάνω δεν άντεχα
μέθυσα, κουτούλησα, ξέρασα, με μαζέψανε
και με πήγανε σπίτι και κοιμήθηκα
κι ονειρεύτηκα τη Βάσω μου, την Παναγιά τη Γλυκοφιλούσα
Ο Χρήστος Ξανθάκης είναι δημοσιογράφος ενώ οι ποιητικές συλλογές του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ιωλκός.