Τους θαυμάζω αυτούς που δεν ζηλεύουν. Αν υπάρχουν βέβαια. Ανάμεσα και στα πιο άνετα ζευγάρια που γνωρίζω, ανάμεσα και στα ζευγάρια που έχουν αποδεχτεί ότι η μονογαμία είναι μια κοινωνική σύμβαση που δεν την έχουν ανάγκη, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι η λέξη ζήλια είναι άγνωστη. Δεν εννοώ βέβαια ότι γίνονται ομηρικοί καυγάδες ή ότι ο έλεγχος είναι ασφυκτικός. Αναφέρομαι πιο πολύ σε εκείνο το ελαφρύ τσίμπημα, σε εκείνο το γδάρσιμο στον εγωισμό μας κάθε φορά που υποπτευόμαστε ότι ο άλλος ποθεί κάποιον/κάποια που δεν είμαστε εμείς. Γιατί, ακόμη κι όταν ξέρουμε ότι ο σύντροφος μας μάς αγαπά πόσο έτοιμοι και σίγουροι για τον εαυτό μας (δε) νιώθουμε ότι αυτό το συναίσθημα θα υπερισχύσει κάθε πιθανής έλξης; Πόσο (δεν) ανησυχούμε ότι αυτή (δε) θα μετατραπεί σε κάτι πρακτικό και ίσως πιο έντονο;
Ξεκαθαρίζω από την αρχή πως θεωρώ ότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν. Το σώμα μας και τα συναισθήματά μας είναι δικά μας και το πώς θα τα διαχειριστούμε είναι δική μας ευθύνη. Αυτό δε σημαίνει ότι δε σεβόμαστε τον άλλον. Είναι γλοιώδες να είσαι μαζί με τον/την σύντροφο σου και να κοιτάς αλλού ασύστολα, είναι απαράδεκτο να φλερτάρεις μπροστά στα μούτρα του άλλου.
Βέβαια το «μπροστά στα μούτρα του άλλου» στην ψηφιακή εποχή έχει πάρει νέες διαστάσεις. Ψάχνετε κι εσείς πού έχει βάλει καρδούλες ο καλός/η καλή σας; Μπαίνετε στα προφίλ τους για να δείτε αν άφησαν σχόλιο οι πρώην τους; Τους ζητάτε να συμπληρώσουν “in a relationship”; Αν ναι, καλώς ήρθατε στην πιο σύγχρονη μορφή ζήλιας, ας την πούμε e-jealousy.
Δεν ξέρω τι κάνουμε όταν υποψιαστούμε ότι ο άλλος καυλαντίζει στο Facebook, πάντως σίγουρα το χειρότερο είναι η υστερία. Ή μάλλον όχι. Το χειρότερο είναι η κατασκοπία. Το να παίρνεις κινητά, να παραβιάζεις λογαριασμούς και να τσεκάρεις. Η εμπιστοσύνη είναι φτιαγμένη από πολύ εύθραυστα υλικά. Κάθε κίνηση αμφισβήτησης της ελευθερίας του άλλου είναι κίνηση αμφισβήτησης της ίδιας της σχέσης. Μίλα του/της. Ρώτα τον/την ευθέως αν θέλεις όντως να μάθεις την αλήθεια κι αν θεωρείς ότι είσαι σε θέση να τη διαχειριστείς.
Ψάχνετε κι εσείς πού έχει βάλει καρδούλες ο καλός/η καλή σας; Μπαίνετε στα προφίλ τους για να δείτε αν άφησαν σχόλιο οι πρώην τους; Τους ζητάτε να συμπληρώσουν “in a relationship”;
Πάντως οι εκρήξεις ζήλιας δεν βοήθησαν ποτέ και πουθενά, ίσως μόνο την παροδική εκτόνωση αυτού που πιστεύει ότι τρώει κέρατο. Αλλά υπάρχει μια παγίδα εδώ. Ειδικά όταν η ζήλια είναι αδικαιολόγητη, ειδικά όταν κατηγορούμε κάποιον που τελικά δεν έχει κάνει κάτι, πιστέψτε με είναι σα να τον σπρώχνουμε στην απιστία, σχεδόν σα να του δείχνουμε τον δρόμο, σα να του λέμε «σε έχω ικανό να το κάνεις». Αρα γιατί να μην το κάνει για να δικαιώσει την όλη μανούρα που δημιουργήθηκε.
Επίσης, άλλο μεγάλο λάθος: Το να δείχνουμε ζήλια προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπό που θεωρούμε ότι απειλεί τη σχέση μας, το εξυψώνει στα μάτια του συντρόφου μας, το καθιστά αυτομάτως εκ μέρους μας υπολογίσιμο αντίπαλο κι αυτό είναι δέλεαρ για τον καθένα.
Η ζήλια είναι ένα συναίσθημα βαθιά ριζωμένο, έχει να κάνει με την κτητικότητά μας, με την ανάγκη μας να νιώθουμε ασφαλής σε μια σχέση. Η διαχείριση και η έκφραση της απαιτεί εξυπνάδα. Άλλωστε ένας άνδρας ή μια γυναίκα γεμάτος αυτοπεποίθηση, που μπορεί να πει (αλλά μόνο όταν το νιώθει) «κάνε ό,τι θέλεις, εμένα με θέλεις πιο πολύ από όλους» είναι ένα πλάσμα που αποπνέει ερωτισμό, ένα πλάσμα που θαυμάζεις και σέβεσαι.
Από την άλλη, κακά τα ψέματα, η Σουηδία είναι ένα μέρος πολύ μακρινό. Το έχουμε νιώσει όλοι στο πετσί μας αυτό, σίγουροι και ανασφαλείς.