Βρίσκω τα γυναικεία σώματα πιο όμορφα από τα ανδρικά. Είμαι ετεροφυλόφιλη, δεν ξέρω αν μου συμβαίνει γιατί αυτό είμαι ή γιατί έτσι έμαθα. Κάπου βαθιά μέσα μου νιώθω ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει αμφιφυλόφιλοι. Χαζεύω γυναικεία στήθη, δεν τα ποθώ …αλλά τα χαζεύω έχουν καμπύλες, έχουν ωραίο χρώμα, έχουν την ανάμνηση του θηλασμού.
Αλλά υπάρχει κάτι στους άνδρες που ποθώ, που αγαπώ, που χαζεύω, που θέλω να είμαι τρυφερή μαζί του, κάτι για το οποίο δεν έχουν καν ευθύνη που το φέρουν, θέλω να πω ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούν καν να είναι περήφανοι που το έχουν γιατί στην τελική ανήκει στον στάνταρ εξοπλισμό τους. Το Πέος.
Στην αρχαιότητα το πέος ήταν σύμβολο λατρευτικό αλλά και αποτροπαϊκό, δηλαδή λειτουργούσε ως φυλαχτό, ως «μπλε χάντρα». Το κρεμούσαν έξω από κατοικίες, το απεικόνιζαν, με φτερά, πόδια, ουρές, με δικό του πέος.
Το πέος είναι όμορφο όταν βρίσκεται σε στύση, είναι όμορφο όταν είναι χαλαρό, όταν μπαίνει μέσα σου θριαμβευτικά, όταν είναι μουσκεμένο με το σάλιο σου, όταν χύνει πάνω στην κοιλιά σου, όταν τρίβεται στα κωλομέρια σου αναζητώντας διστακτικά τη σχισμή. Το πέος είναι όμορφο γιατί ξέρει τι θέλει, έχει μια ευθύτητα συγκλονιστική, η επιθυμία του παίρνει μορφή, δείχνει μπροστά, γαμάει ευθεία.
Οι άνδρες με στύση είναι όμορφοι. Αναψοκοκκινισμένοι, με ιδρωμένους κροτάφους, με φωνή βραχνή, με ανάσα που τρέμει λίγο, όταν ακούς αυτό το τρέμουλο ξέρεις ότι έχει φτάσει κιόλας εκεί, παίρνει η επιθυμία τα ηνία κι άντε γεια. Άντε γεια; Έ, όχι. Μόλις τώρα αρχίζει το παιχνίδι. Ζεστός φαλλός, παλλόμενες φλέβες, οι πρώτες σταγόνες που κυλούν από την κορυφή της βαλάνου -συγκινημένος ο τύπος, αισθηματίας- σκουραίνει το χρώμα του, κοκκινίζει, μήπως ντρέπεται; Μπα, μεγαλώνει, σηκώνει κεφάλι, ρίχνει μπόι, σκληραίνει, «είμαι έτοιμος» σου λέει, ξεκάθαρα πράγματα, «μη βιάζεσαι» του λες εσύ, έτσι πάνε αυτά, υπάρχει ένα θέμα στο timing, αλλά -αν και φαντάζει εμπόδιο- καταλήγει σε ηδονικό βασανιστήριο. Παίζεις απαλά και με τα αρχίδια, θέλουν τρυφερό μασάζ, γλείψιμο, ρούφηγμα διακριτικό, χείλια που τα φιλούν.
Και μετά το παίρνεις στη χούφτα σου, σου έρχεται να το κάνεις και μικρόφωνο για να τραγουδήσεις «ξύπνα αγόρι μου», μπορεί και να το κάνεις, αλλά μετά θα του κοπούν τα γέλια όταν θα τον πάρεις στο στόμα σου, θα αρχίσεις να γλείφεις, να ρουφάς και θα νιώθει την ανάσα σου εκεί, στις φλέβες. Oι φλέβες του πούτσου (εντάξει, το ‘παμε στην αρχή πέος για να μας φύγει η ντροπή, πάμε τώρα στην αληθινή γλώσσα) είναι μεγάλη υπόθεση. Ειδικά, λίγο πριν τον οργασμό, όταν τις νιώθεις -στη γλώσσα σου- να ριγούν, μικροσκοπικά ποτάμια αίματος και ζωής, τότε νιώθεις όλη την ουσία της ανδρικής ηδονής.
Το πέος βεβαίως δεν είναι αποκομμένο από τον ιδιοκτήτη του. Κι αν ακόμη πολλοί από τους κατόχους μιλούν γι’ αυτό λες και σχεδόν πρόκειται για ξένο οργανισμό όλοι ξέρουμε ότι το πάνω κεφάλι είναι αυτό που δίνει την εντολή στο κάτω να λειτουργήσει, να σηκωθεί, να αγριέψει, να μπει σε ένα στόμα, κώλο, κόλπο. Απλώς, το κάτω κεφάλι είναι πιο ειλικρινές, δεν έχει τα ίδια φίλτρα που (υποτίθεται) έχει το πάνω, ξέρει τι θέλει και δεν γνωρίζει από λογική κι από έλεγχο. Δεν είμαι υπέρ της ανεξέλεγκτης υποταγής στη θέλησή του, είμαι υπέρ του να αφουγκραζόμαστε το σώμα μας, να το αγαπάμε και να δεχόμαστε την αγάπη, την τρυφερότητα αλλά και τον πόθο των άλλων. Το σώμα μας θέλει φροντίδα, τη δική μας και των άλλων. Ας τα χαρούμε ανάλογα με τη διάθεσή, το κέφι, το ένστικτο, τον χαρακτήρα μας. Στο κάτω κάτω της γραφής ποτέ κανένας κανόνας δεν οδήγησε στην ευδαιμονία.