Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα διαβάσει την Λυσιστράτη σε κόμικ, σε εκείνη την εξαιρετική σειρά βιβλίων σε απόδοση Αποστολίδη και εικονογράφηση Ακοκαλίδη. Θυμάμαι επίσης ότι πολύ εντύπωση μου είχε κάνει ότι η αποχή από το σεξ -κι ας μην ήξερα ΑΚΡΙΒΩΣ ακόμη τι ήταν αυτό- ήταν ένα τόσο δυνατό όπλο στα χέρια των γυναικών που μπορούσε μέχρι και πόλεμο να σταματήσει.
«Τα πάντα στον κόσμο έχουν να κάνουν με το σεξ εκτός από το σεξ. Το σεξ έχει να κάνει με την εξουσία», η διάσημη φράση που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ, με βοηθάει να κατανοήσω περισσότερο πόσο πανίσχυρο είναι αυτό το όπλο αν και τελικά είναι η φίλη μου η Τ. που μου το εξηγεί καλύτερα κι από τον φημισμένο συγγραφέα.
«Κοίτα να δεις. Ο Α. εδώ και καιρό αδιαφορεί για όσα του λέω και δεν έχει καμία διάθεση. Όλο μου λέει ότι είναι κουρασμένος, ότι δεν προλαβαίνει ποτέ να τελειώσει τη δουλειά εγκαίρως, άρα πού να προλάβουμε να κάνουμε πράγματα μαζί, πώς μια Κυριακή έχει κι αυτός και γιατί να την σπαταλήσει να φάμε το μεσημέρι με την αδερφή μου και με το ανίψι μου που “είναι τόσο καλό αρκεί να μην τσιρίζει και να μην κυλιέται στα πατώματα”. Οκ, να το δεχτώ, αλλά γιατί να δεχτώ πώς όλα αυτά δεν τον πτοούν από το να θέλει να κάνει σεξ μαζί μου; Δηλαδή τι φάση; Είμαι καλή μόνο γι’ αυτό; Έτσι σταμάτησα να το κάνω μαζί του. Πρέπει να καταλάβει ότι στην περίπτωσή μας το σεξ δεν είναι κάτι μεμονωμένο, χωράει μέσα στο πλαίσιο της σχέσης και της συντροφικότητας. Όταν με τη συμπεριφορά του γαμάει τη σχέση, δεν μπορεί να περιμένει να γαμήσει και στην κυριολεξία».
Προσπαθώ να καταλάβω δυο πράγματα. Το πρώτο είναι αν η μη παράδοση του σώματος του ποθητού προσώπου μπορεί να συνετίσει τον τιμωρούμενο που θα συμμορφωθεί για να το κατακτήσει ξανά ή θα φέρει την τελική ρήξη, θα επισφραγίσει δηλαδή τη συναισθηματική απομάκρυνση και τελικά θα οδηγήσει σε «άλλες πορτοκαλιές που επίσης κάνουν πορτοκάλια». Τείνω να πιστέψω το δεύτερο καθώς, πιστεύω ότι μόνο προσωρινή μπορεί να είναι η αλλαγή κάποιου που θα βρεθεί στο δίλημμα, να το θέσω κομψά, «ή διορθώνεσαι ή μένεις με το πουλί στο χέρι». Στο κάτω κάτω της γραφής όταν θα πείσει το κορίτσι ότι αξίζει ξανά τη σάρκα της έχει κερδίσει ήδη τη μάχη, τι τον εμποδίζει να επαναπαυθεί και να επαναλάβει συμπεριφορές που προκαλούν προβλήματα στη σχέση; Όταν δε του δίνεσαι τελικά τι του μαθαίνεις; Ότι το σεξ μαζί σου είναι επιβράβευση μιας συμπεριφοράς που σε ικανοποιεί. Κι εδώ κολλάει η δεύτερη ένσταση μου.
Σπάνια, έως και ποτέ, η αποχή από το σεξ είναι η τιμωρία ενός άνδρα προς μια γυναίκα. Κι αυτό μας οδηγεί στο κλισέ: «Οι άνδρες προσποιούνται τη σχέση για να πάρουν σεξ και οι γυναίκες προσποιούνται το σεξ για να πάρουν σχέση». Αλλά, ω θεοί, αυτή είναι η μεγαλύτερη μπούρδα που μπορεί να ειπωθεί για τις ερωτικές σχέσεις. Γνώμη μου. Είμαι αρκούντως κυνική και εντελώς γυναίκα για να ξέρω ότι:
α) Όταν μια γυναίκα θέλει να κάνει σεξ πραγματικά δεν μπορεί να τη σταματήσει τίποτα. Είμαστε πιο αδίστακτες από τους άνδρες και μόνο τυχαία δεν έχει βγει το «και σε μπουκάλι να την κλείσεις θα το κάνει με τον φελλό»,
β) Οι άνδρες όταν καψουρεύονται υποφέρουν πολύ χειρότερα από τις γυναίκες. Ζουν το δράμα τους μέχρι τέλους, σχεδόν παραλύουν από αυτό και γι’ αυτό κιόλας κάνουν ό,τι μαλακία μπορείς να φανταστείς. Τα ξέρετε, τα έχετε ζήσει.
Όσο σκέφτομαι όλα αυτά ενώ η Τ. κάθεται δίπλα μου κάνοντας μπουρμπουλήθρες με το καλαμάκι στη λεμονάδα της αρχίζω να σχηματίζω την εντύπωση ότι αυτή η συμπεριφορά είναι μια συμπεριφορά που οι γυναίκες εκπαιδεύτηκαν να την έχουν. Το να χρησιμοποιούν δηλαδή το κορμί τους ως δόλωμα και βραβείο για τον άνδρα και όχι ως ισότιμο μέλος της ερωτικής πράξης, όχι ως το ιδανικό εργαλείο για να απολαύσουν από κοινού με τον σύντροφο τους το σεξ.
«Δηλαδή, εσένα τώρα δε σου λείπει να κάνεις σεξ;», γυρνάω και την ρωτάω.
«Πας καλά; Σαν τρελή θέλω να κάνω. Ναι, μου έχει σπάσει τα νεύρα με αυτά που κάνει ή μάλλον δεν κάνει αλλά ρε συ είμαι ερωτευμένη μαζί του. Τον θέλω κολασμένα, αλλά δε θα του κάτσω μέχρι να δω ότι παίρνει στα σοβαρά ό,τι λέω. Βέβαια, πρέπει να σου πω ότι μέχρι να γίνει αυτό η μαλακία πάει σύννεφο», μου λέει και μου έρχεται να πάρω το καλαμάκι και να της το μπήξω στο μάτι, τόσο εκνευρίζομαι λες και δεν κάθεται σε εμένα.
Γιατί το να μη θέλεις να κάνεις σεξ με τον άλλον επειδή σε πλήγωσε, επειδή σε κορόιδεψε, επειδή σε κούρασε, επειδή δεν έχεις όρεξη βρε αδερφέ είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό και καλά κάνεις να ορίζεις εσύ το πότε θα δοθείς ή όχι. Όμως το να θέλεις και να καταπιέζεσαι με τη λογική ότι «θα του δείξω εγώ» σόρι αλλά δε το πιάνω. Και παιδιά, σε βάθος χρόνου αμφιβάλλω αν ποτέ βοήθησε επί της ουσίας κάποιο ζευγάρι.
Μέσα σε όλα αυτά βέβαια θυμήθηκα τη διήγηση από τα παλιά, πάνε και δέκα χρόνια πια, μιας άλλης φίλης της Ν. που η απόφαση της να μην κάτσει στον Γ. -επειδή της είπε ότι θα μείνει σπίτι και την επόμενη έμαθε ότι βγήκε με τους κολλητούς του- άνοιξε νέους ορίζοντες στη σεξουαλική της ζωή. Τι έγινε με λίγα λόγια; Ο Γ. μετά από μια εβδομάδα που εκείνη αρνούταν να βρεθούν κάπου οι δυο τους πήρε την πρωτοβουλία και της χτύπησε την πόρτα. Μπήκε σπίτι της, της ζήτησε ξανά και ξανά συγγνώμη και την άρχισε στις μαλαγανιές και στα χάδια για το πόσο την θέλει. Η Ν. αρχικά ήταν αμετακίνητη. «Όχι, δεν σε αφήνω να μπεις μέσα μου» επαναλάμβανε αλλά πάνω στα φιλιά και στα τριψίματα κάψωσε η γυναίκα και άρχισε να απολαμβάνει τον βασανισμό που του προκαλούσε η άρνησή της. Και «όχι, δεν σου κάθομαι» και «όχι, δεν σε αφήνω να μπεις εκεί»… και οντως ο Γ. δεν μπήκε εκεί που έμπαινε πάντα μέχρι τότε. Με άλλα λόγια εκείνο το βράδυ η Ν. μέσα σε μια θάλασσα ναζιάρικων «όχι, δε θέλω» δοκίμασε για πρώτη φορά το σεξ με το οποίο ασχολήθηκαμε την προηγούμενη εβδομάδα.
Και η τιμωρία έληξε θριαμβευτικά.