Τα σημερινά Γκομενικά δεν είναι και τόσο γκομενικά. Είναι κάπως διαφορετικά, στο δικό μου μυαλό δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Στο επίκεντρο της τραγωδίας που ακόμη εξελίσσεται βρίσκεται εκείνο το χωράφι στην Αργυρή Ακτή, στο Μάτι. Οι διασώστες ανακάλυψαν 26 νεκρούς, ανθρώπους που προσπαθώντας να διαφύγουν προς τη θάλασσα δεν τα κατάφεραν. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες οι άνθρωποι βρέθηκαν σε «ομάδες» 4-5 ατόμων, πολλοί από αυτούς ήταν οικογένειες αγκαλιασμένες. Αυτή η τελευταία ενστικτώδης αγκαλιά, είναι κάτι που δύσκολα μπορούμε να βγάλουμε από το μυαλό μας, είναι κάτι που μας «μιλά».
Η αγκαλιά δε σε σώζει από τον θάνατο, αλλά είναι έστω κι ασυνείδητα ο μόνος τρόπος να τον δεχτείς. Τα μηνύματα που έχουν αφήσει σε τηλεφωνητές άνθρωποι που βρίσκονταν σε θανάσιμο κίνδυνο, όπως στην 11η Σεπτεμβρίου ή σε άλλες μεγάλες φυσικές (ή και όχι) καταστροφές, είναι όλα μηνύματα προς αγαπημένα πρόσωπα, μηνύματα που εκφράζουν αγάπη και τρυφερότητα. Κανείς λίγο πριν πεθάνει δεν σκέφτηκε να πάρει τηλέφωνο να βρίσει κάποιον που του έφαγε τη γκόμενα ή του φέρθηκε ανέντιμα σε μια επαγγελματική συνεργασία.
Λυρικό ή όχι, εκβιαστικά συναισθηματικό ή όχι, οι άνθρωποι αναζητούμε πριν το τέλος να δείξουμε αγάπη και να προστατεύσουμε αυτούς που αγαπάμε περισσότερο.
Το θέμα είναι να το κάνουμε κι όσο ζούμε. Και δεν εννοώ μόνο να εκφράζουμε αυτά που αισθανόμαστε σε αυτούς που νοιαζόμαστε. Εννοώ να ζούμε και πρακτικά έτσι. Να ζούμε αγκαλιασμένοι σημαίνει να προνοούμε ώστε και η επόμενη μέρα να μας βρει καλά, και η μεθεπόμενη και κ.ο.κ.
Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο στην κουλτούρα μας ως λαός η μοιρολατρία, γιατί μοιρολατρία καταντά αυτό που άλλοι θέλουν να χαρακτηρίζουν ως «πάθος για ζωή» του Έλληνα. Ναι, το τώρα να ζούμε και να φροντίζουμε να το χαιρόμαστε αλλά τι τώρα μπορεί να υπάρξει αν δεν έχουμε κατά νου ως κοινωνία να διασφαλίζουμε και το αύριο; Αυτό το «έχει ο Θεός» μας έχει φάει. Προέχει να μάθουμε να λειτουργούμε ως κοινωνία, να απαιτούμε από τους εαυτούς μας, τους συμπολίτες μας και τους αιρετούς μας άρχοντες να δημιουργούμε συνθήκες διαβίωσης που μας επιτρέπουν να δούμε και το αυριανό ξημέρωμα. Είναι δυνατόν να υπάρχουν οικισμοί σαν το Μάτι, οικισμοί που δεν υπάρχει καμία διέξοδος διαφυγής, κανένα σχέδιο εκκένωσης; Πάντως, εκεί που υπήρξε σχέδιο, οργάνωση και σκέψη όλα λειτούργησαν εξαιρετικά. Μιλάω για τις παιδικές κατασκηνώσεις του Άγιου Ανδρέα που εκκενώθηκαν έγκαιαρα μέσα σε δύσκολες συνθήκες και την υποδοχή των παιδιών στην Τεχνόπολη που ακολούθησε.
Είμαστε χώρα σεισμογενής, είμαστε χώρα που υποφέρει από πυρκαγιές, από πλημμύρες. Πρέπει να μάθουμε να τα αντιμετωπίζουμε και να ελαχιστοποιούμε όσο το δυνατόν τις απώλειες μας. «Δεν πιστεύαμε ότι η φωτιά θα περνούσε ποτέ την Μαραθώνος». Κι όμως την πέρασε. Αλληλεγγύη, ευτυχώς, δείχνουμε μετά την καταστροφή ας δείξουμε και προνοητικότητα από εδώ και μπρος. Η οργάνωση, η επίγνωση ότι πρέπει να υπάρχει σχέδιο αντιμετώπισης κινδύνων και η εκπαίδευση για επιβίωση σε ακραίες συνθήκες δε θα μας στερήσει το kefi και το ταμπεραμέντο μας. Θα μας δέσει ως κοινωνία, θα μας ενδυναμώσει ως σύνολο και θα μας σώσει από νέες καταστροφές.
Ας μάθουμε να λειτουργούμε αγκαλιασμένοι, είναι ο μόνος τρόπος.