«Να του στείλω;». Η Μαρία έκανε σεξ με τον Σταμάτη. Και γούσταρε. Και σκεφτόταν να του στείλει μήνυμα αλλά δεν το έκανε γιατί «ρε συ, μη νομίζει ότι τον κυνηγάω κιόλας».
Θα μπορούσε να ήταν και ο Σταμάτης που θα έκανε την ίδια σκέψη, αλλά σιγά μην τη διατύπωνε κιόλας γιατί «οι άνδρες ρε φίλε δεν μπορούν να παραδεχτούν εύκολα ότι έχουν κολλήσει με μια γκόμενα τόσο σύντομα», όπως εύστοχα παρατήρησε ο Ντίνος, ενώ μου σέρβιρε το Old Fashioned μου. Ο Ντίνος είναι μπάρμαν παλιάς κοπής κι ας είναι λίγο κάτω από 40, είναι από αυτούς που τους εκμυστηρεύονται διάφορα, συνεπώς χρήσιμο είναι να τον ακούς με προσοχή.
Όλο και περισσότερες φίλες μου με πλησιάζουν για να μου πουν με παρόμοια λόγια αυτό: «Μια χαρά πήγε, γελάσαμε, μιλούσαμε κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα, ήρθε σπίτι, το σεξ ήταν υπερηχητικό αλλά έχει χαθεί τώρα τρεις μέρες». «Ε, και γιατί δεν του στέλνεις ένα μήνυμα ή δεν τον παίρνεις ένα τηλέφωνο;» ρωτάω με μάτια όλο αθωότητα (και καλά) εγώ.
«Τρελή είσαι; Κι αν δεν απαντήσει ποτέ;».
Για κάποιο λόγο τους φαίνεται πιο λογικό ότι είναι προτιμότερο να μην μιλάνε με τον άλλον παρά να του δώσουν την ευκαιρία μιας ΠΙΘΑΝΗΣ απόρριψης. Γιατί αυτό είναι. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Μας έχουν μάθει ότι δυνατός σε μια σχέση, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν ορίζεται αυτή η σχέση, είναι εκείνος που δεν εκφράζεται άρα δε θα πληγωθεί.
Ναι, το ξέρω ότι από την ώρα που θα σταλεί το «έχεις κανονίσει τίποτε για απόψε;» τα ρολόγια θα αρχίζουν να λιώνουν λες και βρίσκεσαι στον περίφημο πίνακα του Νταλί, αν μάλιστα δεις το γνωστό seen στις 13:48 και μέχρι τις 13:51 δεν έχει απαντήσει (ναι, τόσο διαρκεί η υπομονή ενός μέσου ανθρώπου σε τέτοια ζητήματα, δείξτε κατανόηση) τότε πιθανόν να περάσεις από τα ακόλουθα στάδια: τράβηγμα μαλλιών ή γενιών, φάγωμα νυχιών, τηλέφωνο στην κολλητή για να της πεις «εξαφανίστηκε», σκέψη να πιεις το πρώτο ποτό της ημέρας κι ας μην έχεις φάει ακόμη το μεσημεριανό, κατάστρωση σχεδίου για το πώς θα πάρεις πίσω το μήνυμα στέλνοντας (το ακόμη πιο αυτοκαταστροφικό μήνυμα) «ωπ, συγγνώμη αλλού πήγαινε», φάγωμα των παρανυχίδων αφού τα νύχια μας τελείωσαν. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν σε 4 λεπτά. Πιστέψτε με. Και μετά όταν απαντήσει «δεν έχω κανονίσει τίποτα. γιατί;» άντε να σε δω πώς θα βάψεις το νύχι που έχασες.
Οι σχέσεις λοιπόν είναι παιχνίδια εξουσίας, δε θα διαφωνήσω με αυτό παρότι δεν μου αρέσει (εκτός κι αν πρόκειται για ρόλους στο σεξ, οπότε thumbs up, προχωράμε αβάδιστα). Όμως να τρέχεις να καπαρώσεις την θέση του κυρίαρχου, καταπιέζοντας τα συναισθήματά σου… ω, φίλε είναι μεγάλη ανοησία. Γιατί, στην πραγματικότητα κυρίαρχος είναι μόνο αυτός που δε θα καταπιεστεί με κανέναν τρόπο ως προς την επιθυμία του, μόνο αυτός που φυσικά και με ευκολία θα του βγει (ή και όχι) συναίσθημα. Το όποιο συναίσθημα για να μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε ότι θεωρώ πως όλες οι σχέσεις πρέπει να οδηγούν σε μεγάλους έρωτες. Όχι, αυτό δε γίνεται. Όλες όμως οι ερωτικές σχέσεις θα πρέπει να διακρίνονται από τόλμη. Εντάξει δεν χρειάζεται να γίνεις Καλίσι, ούτε να του στείλεις στα ντοθράκικα γιατί τότε είναι που δε θα απαντήσει με τίποτα (αν απαντήσει, δεν θέλω να ξέρω πού έχεις μπλέξει). Αλλά αν δεν παίξεις είναι σίγουρο ότι δε θα χάσεις κι άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι δε θα κερδίσεις.
Ειλικρινά προς τι τόσο άγχος; Κανείς δεν πέθανε από πληγωμένο εγωισμό.
«Ο Σταμάτης μου έστειλε μήνυμα να βρεθούμε», μου είπε χαρούμενη η Μαρία στο τηλέφωνο. Και συμπλήρωσε πριν καν προλάβω να το σχολιάσω: «Καλά έκανα και δεν σε άκουσα. Τώρα ξέρω ότι γουστάρει. Έστειλε αυτός πρώτος». Μια εβδομάδα μετά η Μαρία έκανε πράξη το “Ι cried for you on the kitchen floor” της Amy γιατί ναι μεν βρέθηκε με τον Σταμάτη, αλλά αυτός για άλλη μια φορά δεν έδινε πια σημεία ζωής. Αυτό που ήθελα να πω τότε στην Μαρία, αλλά δεν πρόλαβα και τελικά αποφάσισα να μην μιλήσω για να μην της ρίξω την ψυχολογία, είναι ότι στην ουσία το ποιος θα στείλει πρώτος ή δεύτερος δεν σημαίνει τίποτα αν είσαι πάνω από 15 χρονών. Ο Σταμάτης πιθανόν να έστειλε μήνυμα γιατί ήθελε πολύ να δει τη Μαρία και να κάνουν και πάλι υπερηχητικό σεξ (τίποτα το κακό σε αυτό) αλλά πιθανόν να το έστειλε για να δει αν η Μαρία θα ανταποκριθεί και να αυτοεπιβεβαιωθεί με τη σειρά του (και μπόνους το υπερηχητικό σεξ που προφανώς ποτέ δεν έβλαψε κανέναν). Άντρας ή γυναίκα που σε γουστάρει μόνο και μόνο επειδή δεν έδωσες σημεία ζωής μετά το πρώτο κρεβάτι, δεν είναι για σένα. Συνεπώς η στρατηγική του χάνομαι για να με κυνηγήσει και να με ποθήσει περισσότερο μόνο βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα μπορεί να έχει. Άσε που όσο καιρό ασχολούμαστε με αυτόν/ αυτήν που το παίζει βαρύ πεπόνι ξεχνάμε ότι ίσως μας αρέσουν άλλα φρούτα πιο πολύ, αυτά που δεν έχουν άπειρα μικρά κουκούτσια που σου δυσκολεύουν τη ζωή και κολλάνε στο μαχαίρι.
Ναι, καλά καταλάβατε. Δεν τρώω πεπόνι. Πόσο μάλλον, βαρύ.
Το τονίζω αυτό γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Σε έναν ηλίθιο ανταγωνισμό ταχύτητας και πρωτιάς σε όλα ακόμη κι αν δεν πιστεύουμε ότι αξίζει ο τελικός στόχος. Να παραδίδεις τη δουλειά σου μέσα σε ασφυκτικά deadlines, να παίρνεις τους καλύτερους βαθμούς στην τάξη σου, να είσαι ο πρόεδρος του 15μελους γιατί είσαι ο δημοφιλέστερος μεταξύ όλων. Όμως οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι διαγωνισμός επιδόσεων. Δεν τρέχει τίποτα αν σε απορρίψει αυτός που προσέγγισες, δεν κατέκτησες τον άλλον επειδή κοιμήθηκες μαζί του από την πρώτη φορά που βγήκατε ραντεβού, δεν χρειάζεται να είσαι ο πιο κουλ γκόμενος στο facebook για να σε ερωτευθεί ένα κορίτσι ή ένα αγόρι.
Νομίζω πως φταίει ότι μεγαλώσαμε σε μια βαθιά συντηρητική κι ανταγωνιστική κοινωνία που ενοχοποίησε όχι μόνο το κορμί αλλά και τα συναισθήματα. Κι αν πια μια γυναίκα αισθάνεται πολύ άνετα να κάνει σεξ όσο σύντομα η ίδια το επιλέξει (ευτυχώς) μας έχει φορτωθεί η ενοχή του «μη νομίζει ότι πάω να τον τυλίξω». Δεν είναι ο άντρας ούτε και η γυναίκα κανενός είδους τρόπαια. Το μόνο πολυπόθητο λάφυρο είναι η στιγμή της αμοιβαίας καύλας και χαράς.
Καμία μαγεία δεν εξατμίζεται αν στείλεις στον άλλον ένα μήνυμα «ωπ, σε σκέφτομαι», το αντίθετο μάλλον. Οι σχέσεις δεν είναι διαγωνισμός που κερδίζει όποιος αισθάνεται λιγότερα. Και μη σας ξεγελούν αυτοί που δείχνουν πάντοτε κουλ όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις τους, η καρδούλα τους το ξέρει. Η ατμόσφαιρα δεν καλλιεργείται από την απουσία του άλλου, αλλά από τη συνύπαρξη. Και η κατάκτηση δεν έρχεται από το πρώτο κιόλας λεπτό που βρεθήκατε κάτω από το ίδιο πάπλωμα. Τότε ξεκινάει το παιχνίδι. Όταν είσαστε μαζί και λέτε στον άλλο ό,τι ακριβώς αισθάνεστε χωρίς κανένα φίλτρο. Αν δεν τον τρομάζει αυτό τότε είστε σε καλό δρόμο.
Οπότε φίλε, φίλη αν απόψε τον/την σκέφτεσαι στείλτο το ρημαδομήνυμα. Με ό,τι γουστάρεις να πεις. Κι αν δεν απαντήσει, δεν πειράζει. Έλα στον Ντίνο. Είπαμε, φτιάχνει τέλειο Old Fashioned.