Υπάρχει μια «εικόνα» από την εφηβεία μου που όσο περνούν τα χρόνια αντί να ξεθωριάζει έρχεται όλο και πιο συχνά στο μυαλό μου. Σχολούσαμε από το λύκειο και η παρέα μου κατευθυνόταν στη στάση της λεωφόρου Αλεξάνδρας (στην Κέρκυρα) για να πάμε στα σπίτια μας στο Κανόνι. Θυμάμαι λοιπόν ότι έβλεπα σχεδόν καθημερινά μια γιαγιά (πολύ γιαγιά) κι έναν παππού (πολύ παππού) να κάνουν την βόλτα τους αγκαζέ. Βάδιζαν κατά μήκος του πεζοδρομίου και αφού περπατούσαν περίπου 50 μέτρα έκαναν αναστροφή και ξανά άλλα 50 μέτρα προς την άλλη κατεύθυνση και πάλι αναστροφή. Ήταν και οι δύο περιποιημένοι, φορούσαν ανοιχτόχρωμα ρούχα, της ηλικίας τους βεβαίως αλλά κομψά και καθαρά. Καθώς περνούσαν από κοντά μας μέρα με τη μέρα άρχισα να πιάνω φράσεις της γιαγιάς όπως «περνάει ένα κορίτσι με φόρμα και αλογοουρά, έχει βγάλει βόλτα τον σκύλο της μαύρος είναι» ή «έχει κίνηση σήμερα, μόλις πέρασε ένα τουριστικό λεωφορείο μεγάλο, πορτοκαλί».
Γρήγορα κατάλαβα ότι ο παππούς ήταν τυφλός και η γιαγιά του περιέγραφε τον κόσμο γύρω, αυτόν που πλέον εκείνος δεν μπορούσε να δει. Η φωνή της ήταν πάντα ήρεμη, καθησυχαστική και η έκφραση του παππού σαν να μην του συνέβαινε κάτι δυσάρεστο, σαν να έβλεπε τα πάντα. Και έβλεπε τα πάντα, χάρη σε εκείνη. Περίεργο, στην Κέρκυρα βρέχει πολύ συχνά, δηλαδή κυρίως βρέχει, και όμως εκείνον τον παππού και τη γιαγιά του τους θυμάμαι πάντα λουσμένους στο φως.