Έχω ακούσει από τόσα στόματα τη φράση «Μυρίζουν και οι νεραντζιές» που κοντεύω να πιστέψω πως σε αυτή την πόλη το ζούμε στο φουλ του ρομαντισμού. Το ζούμε όντως;
Η αλήθεια είναι πώς όσο και να τρέχεις πανικόβλητος, να μπαινοβγαίνεις σε λεωφορεία, τρόλεϊ και βαγόνια ηλεκτρικού, να έχεις να πας σε τράπεζα, ΔΕΗ, γραφείο, να μαγειρέψεις, να πλύνεις και δεν ξέρω τι άλλο η άτιμη η άνοιξη θα βρει και πάλι τον τρόπο να τρυπώσει στην καθημερινότητά σου. Με τις νεραντζιές; Ναι, και με τις νεραντζιές και με τον ήλιο που σου ζεσταίνει τη μούρη –κι ας μας κάνει τον δύσκολο φέτος- και με τα πουλιά που ξελαρυγγιάζονται πάνω στα δέντρα.
Κι είναι όλα τα παραπάνω, κι άλλα ακόμη, που μας ξεμυαλίζουν και μας κάνουν να ονειρευόμαστε εκδρομές, βουτιές σε θάλασσες και κυλίσματα στα λιβάδια.
Τυχαίο είναι που όταν είσαι στη φύση έχεις περισσότερη όρεξη για σεξ και θες να χώσεις τη μούρη σου στα γρασίδια; Μπορεί μέσα στο μπετόν να ξεχνάμε πώς ανατριχιάζει το κορμί μας με το αεράκι αλλά η εξοχή δεν μπορεί παρά να στο θυμίσει. Νόμος.
Την έχουμε ανάγκη τη φύση.
Γιατί, πώς να το κάνουμε, όσο κι αν είμαστε παιδιά της πόλεως η καρδούλα πεταρίζει αλλιώς όταν έχεις ορίζοντα ανοιχτό μπροστά σου κι έναν ουρανό να χαζέψεις πάνω από το κεφάλι σου. Και το ψάχνουμε τον ουρανό. Γεμίζουν τα social media φωτογραφίες από τη μαγική ώρα που ο ουρανός ποτίζει στο αίμα, το δειλινό. Θα μου πεις σύννεφα στην οθόνη; Έστω, άλλωστε την επιθυμία γιατί να την πνίξεις, ειδικά αν δεν τη ζεις;
Ένας φίλος λέει «Τα λιβάδια είναι στο μυαλό μας». Κι αυτό μου φέρνει στο νου ένα απόσπασμα από το ποίημα «Στάχυ» του Ιάσονα Ιωαννίδη (1928-2010): Η αγαπημένη μου / γλυκό καλάμι του σταριού / καλάμι πράσινο / που αναβλύζει γάλα. / Το δέρμα της, / ένα λιβάδι μαργαρίτες.