«Αφ’ ενός η διδασκάλισσα έβλεπε την Ειρήνη, όπως εκάθητο, δίπλα της, εις την πραγματικότητα. Αφ’ ετέρου, εν τη φαντασία της, έβλεπε τον λάγνον καμαρότον, να ίσταται μεταξύ αυτής και της μαθητρίας της, με το μέγα πέος του εκτεθειμένον, μακρύ, χονδρόν και καυλωμένον, να αυνανίζεται με πάθος. Η απόστασις που εχώριζε την ψώλαν του από το πρόσωπον της κορασίδος, ήταν τόσο μικρά, ώστε το μέλλον να εκτοξευθή –εν τη φαντασιώσει της- εντός ολίγου σπέρμα, θα έπιπτε επάνω εις το πρόσωπον της ωραίας παιδός, επάνω εις τα χείλη της, επάνω εις τα μάτια της, επάνω εις τα μαστίδια της, επάνω εις τα μαλλιά της. Η παιδαγωγός έκαμε το παν για να εκδιώξη την εικόνα αυτήν. Όμως ο νους της εφλέγετο όσον και αι αισθήσεις της, και η λαγνική εικών παρέμεινε μέσα της ζωηροτάτη. Και ενώ έβλεπε η Μαρία, εις το όραμα της, τον θαλαμηπόλον να εξακολουθή με περιπάθεια τον αυνανισμόν και να προσπαθή, προβάλλων την κοιλία του, να εγγίση, με τον σφύζοντα ερωτικόν σωλήνα του, το πρόσωπον της κόρης, προσετίθετο εις την ψευδαίσθησιν της οράσεως της, μια ψευδαίσθησιν της ακοής, και η διδασκάλισσα ήκουσε τον θαλαμηπόλον να λέγη, εν μέσω διαπύρων αναστεναγμών και αναφωνήσεων ηδυπάθειας: «Αααχ!…Αααχ!…Χρυσό μου!… Άγγελε μου!… Για δες την πούτσα μου!… Για δες την ψωλή μου!… Για δες την πώς έγινε για σένα!…Κοίταξε, κούκλα μου, πώς λαχταρά να χύση!….Ωωωχ!…Ωωωχ!…Ααα!…Ααα!…Άνοιξε γρήγορα το στόμα σου…Θέλω να σ΄το γαμήσω… Άνοιξε το γρήγορα…γρήγορα…Θα… θα χύσω…Αααχ!…Άααχ!…Άαα!… Άααα!…Χύνω…!Χύνω…! Πάρε το σπέρμα μου!… Πάρ’ την ψυχή μου!…».
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος ήξερε να μετατρέπει τις φαντασιώσεις σε σπουδαία λογοτεχνία. Εμείς οι υπόλοιποι ας τις χαρούμε στο κρεβάτι μας ή όπου αλλού μας φτιάχνει χωρίς ντροπές και ταμπού. Άλλωστε οι εικόνες που φτιάχνουμε με το μυαλό μας είναι αρκετές για να προκαλέσουν σεξουαλική διέγερση. Το ξέρουμε καλά αυτό.
Βέβαια κάποιο ή κάποια αντικείμενα του πόθου θα υπάρχουν, κάποιος ή κάποιοι θα πρωταγωνιστούν σε αυτή την «ταινία» που θα παίξει στο κεφάλι μας. Το αν θα είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, ένα φανταστικό, ο/η σύντροφος μας αυτό είναι προσωπική επιλογή ανάλογα με τα κέφια. Όπως προσωπική επιλογή ανάλογα με τα κέφια είναι αν θα μοιραστούμε τη φαντασίωση μας ή θα την κρατήσουμε για εμάς. Το τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μας είναι δική μας υπόθεση, δεν παίζει καμιά λογοκρισία.
Ο Ηλίας όταν γνώρισε την Μυρτώ βρήκε τη χαρά του. Από τις μεγαλύτερες επιθυμίες του στο σεξ ήταν να μιλάει και να φαντασιώνεται ότι η κοπέλα του κάνει σεξ μπροστά του με άλλους άνδρες, με πολλούς άλλους άνδρες. Guess what. Η Μυρτώ είχε ακριβώς την ίδια φαντασίωση κι έτσι κάποια στιγμή πάνω στους αναστεναγμούς και στα βογγητά και τα χάδια του πέταξε ένα «Όπως τώρα φιλιόμαστε έχει έρθει ένας από πίσω και μου έχει βάλει δάχτυλο». Ο Ηλίας σχεδόν ημι-λιποθύμησε από ενθουσιασμό κι από τότε πολλοί άνδρες έχουν περάσει από το κρεβάτι τους. Όχι, στην πράξη. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω καταλάβει -και ίσως ούτε αυτοί ακόμη- αν αυτό που μοιράζονται με τα λόγια θέλουν να το κάνουν πράξη ή τους αρκεί σαν μια συνωμοσία επιθυμιών που τροφοδοτεί τον δικό τους κώδικα.
Από την άλλη η Νίκη είχε πάντα φαντασίωση να κάνει σεξ σε δημόσιο χώρο, και όχι σε έναν οποιοδήποτε δημόσιο χώρο αλλά κάπου πολυσύχναστα. Με τον Μιχάλη έκαναν κατά περιόδους σεξ χωρίς ποτέ να έχουν σχέση. Ήταν και οι δύο ανοιχτοί σε νέα πράγματα, είχαν πολύ όρεξη και καλή χημεία και έτσι η Νίκη θεώρησε ότι ο Μιχάλης είναι ο άνθρωπος που θα κάνει τη φαντασίωση της πραγματικότητα. Κι όντως ήταν. Απλώς δεν ήταν ακριβώς τόσο καυλωτική η πραγματικότητα όσο την είχε φανταστεί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι διάλεξαν τις βραδινές ώρες για να κάνουν σεξ στο Σύνταγμα, στα γρασίδια παρακαλώ, και λόγω του άγχους, της άβολης στάσης, ότι φυσικά και περνούσε κόσμος η φάση έμεινε λειψή και χωρίς ιδιαίτερη έξαψη. Η Νίκη βέβαια δεν πτοείται κι ας διαπίστωσε ότι αυτός ο «κίνδυνος» που την έφτιαχνε στην φαντασίωση στην πραγματικότητα ήταν παράγοντας ξενερώματος. Έχει ακόμη την ίδια φαντασίωση και την εμπλουτίζει με τις καλές στιγμές που κράτησε από την πραγματικότητα αφαιρώντας το άγχος. Είπαμε, στο σενάριο του μυαλού όλα καλά πάνε. Εκτός κι αν είσαι ο Κόκκορας του Αρκά, που ενώ έβλεπε ότι πηδούσε την όμορφη καλή του στους αιθέρες από κάτω έσκαγε μύτη το γουρούνι και η φαντασίωση εξελισσόταν σε μια μάλλον άβολη παρτούζα.
Στο πλαίσιο της φαντασίωσης τα role playing games δίνουν και παίρνουν. Ξεχνάει κανείς την Ρέιτσελ που ντύθηκε πριγκίπισσα Λέια για χάρη του Ρος ή τον Μάνο που έβαλε το μαγιό του, γυαλιά ηλίου και καπέλο μέσα στο καταχείμωνο γιατί η Αλίκη φαντασιωνόταν ότι την παίρνει ένας άγνωστος σε μια παραλία της Σίφνου; Καλά, το δεύτερο ζευγάρι μάλλον δεν το ξέρετε καν, αλλά η ιστορία είναι αληθινή κι εκείνο το βράδυ το κρεβάτι τους μύρισε αντιηλιακό (και όχι μόνο).
Όποια φαντασίωση πάντως κι αν σας εξάπτει μην έχετε ενοχές. Ακόμη και τα illegal θέματα παίζουν, απλώς εκεί καλό είναι να είστε σίγουροι ότι απλώς αποτελούν μέρος μιας ελευθεριάζουσας φαντασίας που υπηρετεί την ηδονή σας και όχι μιας ανεξέλεγκτης επιθυμίας που θέλετε να πραγματοποιήσετε. Εκεί πάμε σε άλλα μονοπάτια.
Πάντως, αν έχετε βρει τον άνθρωπο που εξάπτει τη φαντασία σας και την πυροδοτεί συνεχώς είστε καλό δρόμο. Άλλωστε και η κόμμωση κεφτεδάκια της πριγκίπισσας Λέια έχει εμπνεύσει πολλά, πολλά ζευγάρια. Μην είναι η ώρα να αλλάξουμε μαλλί;