Δεν ξέρω άνθρωπο που να μην περιμένει τις διακοπές του σχεδόν με παρανοϊκή ανυπομονησία. Η αλήθεια είναι ότι μας έχουν γίνει ψυχαναγκασμός αυτές οι 5, 10, 15 μέρες μακριά από τη δουλειά, το σπίτι, την καθημερινότητά μας. Δεν ξέρω στην πραγματικότητα πόσο προλαβαίνουμε να ξεκουραστούμε ή τι ακριβώς λογαριάζει ο καθένας σαν ξεκούραση αλλά, όπως και να ‘χει, είναι ένα διάλειμμα από αυτά που ζούμε τον υπόλοιπο χρόνο. Κι όσο να ‘ναι, ένα διάλειμμα το χρειαζόμαστε.
Τα ζευγάρια ακόμη περισσότερο. Γιατί; Μα γιατί, ναι μεν η καθημερινότητα μας δένει, δηλαδή ο βασικός λόγος που θέλουμε να κάνουμε σχέση με κάποιον είναι γιατί μαζί του επιλέγουμε να ζούμε τις μέρες μας και γιατί μαζί του η καθημερινότητα θα είναι από πιο υποφερτή μέχρι πιο όμορφη, αλλά από την ξέρουμε να μοιραζόμαστε τα ζόρια, τις ιδιοτροπίες, την κούραση και τα άγχη μας – συνθήκες όλες αυτές που δεν λες κιόλας ότι ευνοούν τον ρομαντισμό.
Ας δούμε τι περιπτώσεις υπάρχουν, τι ντουέτα συναντάμε κάθε καλοκαίρι ή έχουμε υπάρξει βασικά μέλη στη σύνθεσή τους…
Ξέρω ζευγάρι που όταν πάει διακοπές περνάει τόσο ωραία, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο όλο σκέφτονται αν πρέπει να χωρίσουν, που εκείνη μεταξύ σοβαρού και αστείου του είπε: «Είσαι να τα χαλάμε κάθε Σεπτέμβρη και να τα ξαναβρίσκουμε για να κανονίζουμε να πηγαίνουμε διακοπές μαζί;». Η Ειρήνη ισχυρίζεται ότι όταν πάει με τον Σταύρο διακοπές, με τον ίδιο Σταύρο που θέλει να του σπάσει το κεφάλι γιατί όταν κάθε απόγευμα γυρνάει σπίτι, ανοίγει το τάμπλετ του κι εξαφανίζεται εκεί μέσα χωρίς να λέει κουβέντα, είναι οι καλύτερες μέρες της χρονιάς. «Ούτε το τάμπλετ παίρνει μαζί, ούτε το κινητό καλά καλά δεν ακουμπάει». Ξέρω επίσης ζευγάρι που κατά τη διάρκεια των 10ήμερων διακοπών του έκανε τόσο σεξ όσο κάνει κανονικά σε ένα εξάμηνο.
Γιατί πίσω στη βάση μας είμαστε όλοι στη τσίτα; Μα γιατί, ας το παραδεχτούμε, οι περισσότεροι ζούμε ζωές μέσα στην πίεση, σε δουλειές που δεν μας αρέσουν, με έσοδα που διαρκώς μειώνονται σε αντίθεση με τα έξοδα, με κοινωνικές υποχρεώσεις που μας καταδυναστεύουν, με ωράρια εξαντλητικά, με γονείς ή πεθερικά που μας δυσκολεύουν τη ζωή. Ειλικρινά τώρα, μέσα σε αυτό το πλαίσιο ποιος έχει όρεξη για αγαπούλες; Δεν είναι λίγοι αυτοί που όταν επιστρέφουν στο σπίτι κλείνονται στην κοσμάρα τους επειδή δεν μπορούν να διαχειριστούν την πίεση που τρώνε όλο το υπόλοιπο της ημέρας. Η πίεση αυτή εξατμίζεται στις διακοπές και έτσι ο Μάκης και Μαρία θυμούνται πώς ήταν η φάση όταν τα πρωτοέφτιαξαν κι έτσι κάνουν σεξ όπου βρεθούν, σταθούν και κολυμπούν.
Κατά τη γνώμη μου ζευγάρι που περνάει καλά στις διακοπές, τα έχει βρει στην ουσία. Από εκεί και πέρα καλό θα είναι να φροντίσουν να κάνουν καλύτερες τις συνθήκες τις καθημερινότητας. Και να αποδεχτούν ότι τα ζευγάρια, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι μαζί και για τα δύσκολα. Αν έχεις φάει τα μούτρα σου στο γραφείο, στον άνθρωπο σου θα το πεις. Γιατί αν δεν το πεις και το κρατήσεις μέσα σου, τότε θα αυτοκαταστραφείς και κανείς δε θέλει να είναι μαζί με κάποιον που είναι δυστυχισμένος, θα νιώσει άλλωστε ότι αποτελεί μέρος και αιτία της δυστυχίας του άλλου.
Φροντίστε λοιπόν η καθημερινότητα να μην σας μαυρίζει την ψυχή, φροντίστε κάπως να προστατεύσετε τις συνθήκες για να είστε καλά, είτε μόνοι είτε μαζί με τον άλλον/η. Έχουμε δει ζευγάρια να καίγονται από εξωτερικούς παράγοντες, γιατί δεν έδωσαν τη σημασία που έπρεπε. Έχουμε δει ανθρώπους να καίγονται από εξωτερικούς παράγοντες, γιατί έκαναν μόνο υπομονή μέχρι που έσκασαν. Άλλωστε οι διακοπές κρατούν μόνο λίγες μέρες, με τις υπόλοιπες τι γίνεται;
Η μάχη ξεκινάει επισήμως όταν πρέπει να αποφασίσουν πού θα πάνε διακοπές. Εκείνη διαλέγει Γαύδο, εκείνος προτιμά Λονδίνο. Ναι, τόσο καλά. Θα μου πεις αν έχουν τόσο διαφορετική αντίληψη για το πού θα περάσουν καλά τότε υπάρχει περίπτωση να περάσουν καλά; Μερικές φορές σου έρχεται στο μυαλό ότι δεν έχουν καν τόσο αντίθετα γούστα, ότι απλώς ο άλλος θα πει κάτι διαφορετικό από αντίδραση. Θα τους ακούσεις δίπλα σου στην ταβέρνα όταν ό,τι και να προτείνει ο ένας, ο άλλος θα ανταπαντήσει «δεν το τρώω αυτό» και στο τέλος θα αναρωτιέσαι τι στο καλό τρώνε σπίτι τους. Θα τους ακούσεις δίπλα σου στην παραλία όταν εκείνη θα του πετάξει μια μπηχτή ότι του τρέχει σάλιο για ό,τι κωλαράκι βλέπει μπροστά του κι εκείνος θα ανταπαντήσει «κι εσύ κάποτε έτσι ήσουν». Θα τους ακούσεις δίπλα σου στο μπαρ του νησιού όταν θα τσακώνονται για το ποιος πιέζει ποιον. Το χειρότερο είναι όταν μαζί με εσένα τους ακούν και τα παιδιά τους. Δε λέω ότι δεν μπορεί να συμβεί να πέσει κι ένας τσακωμός στις διακοπές, δε λέω ότι πρέπει να είμαστε κάθε λεπτό που περνάει και πιο τρισευτυχισμένοι (εκτός κι αν είμαστε στο πρώτο εξάμηνο της σχέσης), λέω όμως ότι το να ακούς ζευγάρια να σφάζονται λεκτικά, κυνικά, με σχεδόν καταπιεσμένο μίσος, με μια οργή τύπου «μου έχεις φάει τις καλύτερες μου διακοπές» σε έναν τόπο όπως μια παραλία ή ένα όμορφο εστιατόριο, κάνει την αντίθεση ανάμεσα στο ειδυλλιακό τοπίο και στο κατεστραμμένο ζευγάρι ακόμη πιο έντονη. Οι μαχαιριές που δίνονται στον παράδεισο μοιάζουν να βυθίζονται πιο βαθιά.
Η Σοφία Αρβανίτη μας το είχε πει από το 1991 ότι δε θέλει να της μιλούν για καλοκαίρια ενώ ο Presley από το 1965 μας τραγουδούσε “Summer kisses, winter tears”. Συνεπώς νομίζω ότι δεν έχετε καμία δικαιολογία. Από την άλλη το γεγονός ότι οι καλοκαιρινοί έρωτες γεννιούνται μέσα σε κλίμα μηδενικών προσδοκιών τους χαρίζει ίσως το πιο σπουδαίο αβαντάζ. Κι αν πάλι, αυτό δεν είναι αρκετό για να αποδώσει και τους πιο κρύους μήνες του χρόνου, δε χάθηκε και ο κόσμος. Η ανάμνηση ηλιόλουστων φιλιών πάντα θα σε ζεσταίνει.