Ήρθε η ώρα που το σχέδιο του Νέου Ποινικού Κώδικα έφτασε στη Βουλή. Ήδη από τον Μάρτιο η Διεθνής Αμνηστία είχε καλέσει σε εκστρατεία με αίτημα την τροποποίηση του άρθρου 336.
Σε αυτό όχι μόνο δεν ορίζεται ως βιασμός η απουσία συναίνεσης αλλά πλέον συμπληρώνεται από τον νομοθέτη ο σπουδαίος και άμεσος κίνδυνος για τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητα.
Τι σημαίνει αυτό; Ο νομικός ορισμός του βιασμού με επίκεντρο τη βία ή την αντίσταση, όπως αυτός που περιλαμβάνεται στο νέο σχέδιο Ποινικού Κώδικα, σηματοδοτεί ότι μια σειρά εγκλημάτων βιασμού, στα οποία δεν φαίνεται η άσκηση ή η απειλή σωματικής βίας, ή η απόδειξη ή αδυναμία αντίστασης, ή δεν τεκμαίρεται εξαναγκασμός σε γενετήσια πράξη μετά από απειλή με παράνομη πράξη (όπως προβλέπεται στην παράγραφο 5), δεν θα διώκονται ως τέτοιοι.
Τι καταλαβαίνω; Σε περίπτωση που έδωσα την συγκατάθεση μου υπό την απειλή σωματικής βίας σημαίνει ότι δεν έχω υποστεί βιασμό όπως μια γυναίκα που έφαγε γροθιά για να ακινητοποιηθεί; Ότι σε περίπτωση που έδωσα τη συγκατάθεση μου μετά από εκβιασμό (πχ «θα διαρρεύσω στο διαδίκτυο τις γυμνές φωτογραφίες που μου έστειλες») ή εκφοβισμό (πχ «θα βιάσω το παιδί σου») δεν έχω υποστεί τις συνέπειες του βιασμού όπως μια γυναίκα που αντιστάθηκε κατά τη διάρκεια της επίθεσης;
Εάν δεν υπάρχει σωματική βία (που να αποδεικνύεται) η ποινή είναι τουλάχιστον τρία έτη, εάν αποδεικνύεται η ποινή είναι τουλάχιστον δέκα.
Μια γυναίκα που εξαναγκάστηκε λόγω απειλής που έθετε σε κίνδυνο τη ζωής της και μια γυναίκα που εξαναγκάστηκε λόγω απειλής που έθετε σε κίνδυνο την καθημερινότητα της, την καθημερινότητα άλλων, τη ψυχολογική της ισορροπία σύμφωνα με τον Νέο Ποινικό Κώδικα δεν έχουν βιαστεί με τον ίδιο τρόπο, δεν ξυπνούν το επόμενο πρωί νιώθοντας με τον ίδιο τρόπο βιασμένες.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο δράστης τιμωρείται αναλόγως με το μέσο εξαναγκασμού. Όσο πιο επικίνδυνο για την σωματική ακεραιότητα και τη ζωή τόσο πιο μεγάλη η ποινή.
Μπορώ να ισχυριστώ κι εγώ το εξής ως γυναίκα.
Ξέρετε πώς μας κάνετε να νιώθουμε; Ένοχες. Ότι εάν δεν αντιδράσαμε, δεν παλέψαμε με νύχια και με δόντια, εάν «παγώσαμε» από τον τρόμο μας, εάν εξαναγκαστήκαμε σε συγκατάθεση λόγω τρομερής ψυχολογικής πίεσης, σημαίνει ότι «το θέλαμε και λίγο» ή τέλος πάντων «δεν κάναμε τα αδύνατα δυνατά για να το αποτρέψουμε».
Πώς θα νιώσει μια βιασμένη γυναίκα στη δίκη όταν θα ακούει ότι επειδή παρέλυσε από φόβο ο δράστης δεν αξίζει ποινής μεγαλύτερης των πέντε ετών; Σκέφτομαι κι ανατριχιάζω στη σκέψη ότι γυναίκες που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν τον βιασμό τους ζητώντας δικαιοσύνη θα «εύχονται» να είχαν φάει και ξύλο για να δουν τον δράστη να δέχεται την ποινή που πρέπει.
Εάν η σωματική βία θα πρέπει να τιμωρείται στο πλαίσιο του βιασμού, θα πρέπει να τιμωρείται ως επιπλέον αδίκημα και όχι να ορίζει τον βιασμό ως μια πράξη που έχει διαβαθμίσεις.
Δεν είμαι νομικός, δεν έγραψα ένα νομικό κείμενο, δεν είμαι νομοθέτης. Είμαι μια γυναίκα που διαβάζοντας το άρθρο 336 του Νέου Ποινικού Κώδικα ένιωσα ότι αντί να πηγαίνουμε μπροστά στο «Χωρίς συναίνεση είναι βιασμός», οπισθοχωρούμε, πηγαίνουμε δηλαδή πάλι στη λογική ότι το θύμα φέρει ευθύνη για τον βιασμό του. Κι αυτή είναι μια φρικτή συνθήκη που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επανέλθει. Ποτέ.