Καλοκαίρι και ερωτισμός πάνε πακέτο. Δεν χρειάζονται καν επεξηγήσεις. Άλλωστε η σάρκα ζητάει με το πιο φυσικό τρόπο την απελευθέρωση της, όπως βέβαια και η διάθεση. Χαλαρώνουμε, ξεκουραζόμαστε, βλέπουμε κορμιά, αφουγκραζόμαστε το δικό μας, ταΐζουμε τις αισθήσεις μας με αέρα, ήλιο, θάλασσα και η όρεξη τους αντί να κοπάζει μεγαλώνει και ζητά κι άλλα.
Να λοιπόν πώς αποτυπώνεται όλο αυτό στη μουσική, τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία.
Η Μπριζίτ Μπαρντό χωρίς μαγιό, μόνο με ένα βιβλίο να καλύπτει τα αγαλματένια οπίσθια της, αφήνει το κορμί της στα χάδια του ήλιου στην μυθικής ομορφιάς βίλα Μαλαπάρτε στο Κάπρι της Ιταλίας και εμείς τσουρουφλιζόμαστε κάθε φορά που ακούμε γαλλίδα τουρίστρια να αναζητά οδηγίες για το πώς θα φτάσει στην πιο κοντινή παραλία. Για όλα φταίει ο Γκοντάρ και η Περιφρόνησή του, τώρα ψάχνουμε να βρούμε ανάλογο σκηνικό έστω στα Καμένα Βούρλα και να τραβήξουμε φωτογραφία instagram με αθλητική εφημερίδα -του γκόμενου- πάνω στον κώλο μας.
Το βίντεο κλιπ του Domino Dancing των Pet Shop Boys μοιάζει βγαλμένο από καλοκαιρινή, ερωτική φαντασίωση προέφηβης που οραματίζεται τον εαυτό της σαν το απόλυτο θηλυκό που στα πόδια της ή εν προκειμένω στη θάλασσα σφάζονται παλικάρια ενώ εκείνη χορεύει σέξι γιατί μόνο έτσι ξέρει να χορεύει. Θα μπορούσε να είναι απίστευτα κιτς, τελικά είναι κατατεθέν της ομοερωτικής ποπ κουλτούρας καθώς χάρη στο κοντινά slow motion της πάλης των δύο όμορφων αγοριών το Rolling Stone είχε τότε γράψει “probably the most homoerotic pop video ever made”. Όπως και να το δεις νιώθεις τις στάλες της θάλασσας να ξεχειλίζουν από την οθόνη και να σε δροσίζουν αναπάντεχα.
Η υπερσεξουαλικότητα ήταν ανέκαθεν ένα από τα δυνατά στοιχεία των φωτογραφιών του διάσημου γερμανού φωτογράφου. Το καλοκαίρι ξεχειλίζει από ερωτισμό και ο Νιούτον βρήκε άλλοθι τις πισίνες και την ανεβασμένη θερμοκρασία των βρεγμένων κορμιών που αχνίζουν στον ήλιο για να αποτυπώσει για άλλη μια φορά τις τέλειες αναλογίες των γυμνών μοντέλων του. Οι φωτογραφίες του Νιούτον είναι το λάγνο καλοκαίρι που αποθεώνει το σεξ, την ηδονοβλεψία και την καύλα του να ζεις χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς ρούχα.
Το απόλυτο καλοκαιρινό φιλί της μεγάλης οθόνης δόθηκε μεταξύ του Μπαρτ Λάνκαστερ και της Ντέμπορα Κερ στο Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι σε παραλία του νησιού Οάχου του συμπλέγματος της Χαβάης. “I never knew it could be like this! Nobody ever kissed me the way you do.” , είπε η άπιστη Κάρμεν στο εραστή της και από τότε πολλά ζευγάρια -παράνομα, νόμιμα, whatever- είπαν να δοκιμάσουν τα φιλιά και άλλα σπορ σε ερημικές παραλίες.
Ο βασιλιάς των ερωτικών κόμικ Milo Manara αποτυπώνει στο έργο του με τίτλο Eros την ουσία του ερωτικού καλοκαιριού: ένα κορίτσι που κολυμπά ολόγυμνο. Δύο τέλεια κωλομάγουλα, μέση δαχτυλίδι και μαλλιά λυτά μέσα σε νερά διάφανα. Ο Manara πάντως δεν είναι ο μόνος υποστηρικτής του γυμνισμού εδώ γύρω. Και προφανώς ούτε χρειάζεται να έχουμε αυτό το σώμα για να απολαύσουμε το μπάνιο μας όπως μας γέννησε η μαμά μας. Είπαμε, το καλοκαίρι τα ρούχα είναι περιττά.
To Summertime Sadness έβαλε δυναμικά τη Lana Del Ray στο παιχνίδι και έκανε χιλιάδες κορίτσια να πάρουν το πιο βαριεστημένο ύφος τους, να φορέσουν τα πιο κοντά σορτσάκια και να βάλουν στεφάνια από λουλούδια στα μαλλιά. Οι Λολίτες του σήμερα είναι σε μια διαρκή νωχελική διάθεση, δεν κυλιούνται χαρούμενες στην άμμο, προτιμούν να αράξουν με θλιμμένο, λάγνο ύφος σε μια αιώρα και να διατάζουν τα αγόρια να τους βάφουν με κοραλλί χρώμα τα νύχια των ποδιών. Στο τέλος θα τους πουν «Το κοραλλί με θλίβει» και φτου κι απ’ την αρχή.
Σκηνή από την ταινία “Καλοκαίρι με τη Μόνικα” του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.
Πάντα είχα μεγάλη αδυναμία στην ερωτική λογοτεχνία, από μικρή που διάβασα μια σκηνή στα Ψάθινα Καπέλα -πολύ αθώα, πολύ υπαινικτική- αλλά ήμουν 11 και η μητέρα μου μου το είχε κάνει δώρο στα γενέθλια μου. Και εκεί που η Λυμπεράκη υπονόησε τόσο περίτεχνα ότι την έβαλε κάτω και της πήρε την παρθενιά εγώ αναστατώθηκα, λαχάνιασα, με έπιασε χτυποκάρδι κι ας μην ήξερα γιατί. Από τα πιο καλογραμμένα και ουσιαστικά βιβλία για το ξύπνημα της γυναικείας σεξουαλικότητας και αυτό-συνείδησης στην εφηβεία ακόμη και σήμερα, 72 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία τους μπορούν να συγκινήσουν γιατί οι λέξεις της Λυμπεράκη είναι κρεατένιες, στάζουν υγρά και σε δαγκώνουν στους γλουτούς, απαλά -όπως εκείνος.
Το καλοκαίρι του μοναδικού προεφηβικού έρωτα περασμένο μέσα από το μαγικό φίλτρο του Γουές Άντερσον. Κάθε πλάνο εικαστικό statement, κάθε εικόνα πίνακας ζωγραφικής, κάθε παιδικό βλέμμα αποτύπωση του σύμπαντος του εμπνευσμένου σκηνοθέτη. Το καλοκαίρι του Άντερσον δεν είναι μια εποχή του χρόνου, είναι η νοσταλγία για μια εποχή της ζωής μας που δε θα επιστρέψει ποτέ, για την εποχή της αθωότητας τότε που το να χορέψεις στην παραλία μπορούσε να σε σημαδέψει για πάντα.
«Είναι το καλοκαίρι· τώρα που, ύστερ’ απ’ τους ανοιξιάτικους οργασμούς, μεστώνουν οι ορμές. Τα δόντια, καθώς δαγκώνουν τους καρπούς, λες και βουτάν σε χυμούς ανθρώπινου κορμιού. Οι επίμονοι ιδρώτες σκορπάν οσμές γονιμικά ερεθιστικές. Τα λεύτερα κορμιά προσφέρονται στο χάδι του ανέμου, του ήλιου, του ματιού. Προκαλούν το άγγισμα του χεριού που θα τα ταράξη· γυρεύουν την πανίσχυρη συνουσία, που θα τα λυτρώση από το γενετήσιο εφιάλτη. Είναι το καλοκαίρι. Οι άνθρωποι με μάτια ανήσυχα κοιτούν τους ορίζοντες, αναζητώντας το σύννεφο με τη βροχή· λαχταρώντας το δροσερό υετό, που θα τους λυτρώση απ’ τις δυναμικές ατονίες τους. Με ψυχές λαφιασμένες γυρεύουν ένα παρήγορο ύπνο, που δε λέει να ’ρθή. Τα κρεβάτια είναι πολύ στενά, τα σεντόνια πολύ ζεστά, τα κορμιά πολύ υγρά. Η μέρα έρχεται γρήγορα, να ξεδιαλύνη τα πονηρά όνειρα· κι η νύχτα αργά, να χύση βάλσαμο στις ανησυχίες. Είναι το καλοκαίρι…».
Τα είπε όλα ο μέγας συγγραφέας σε ένα απόσπασμα από τη Μεγάλη Χίμαιρα. Τι άλλο να προσθέσω;
Θυμάμαι πέρσι τέτοια εποχή είχα σκεφτεί ότι σε κάθε σπίτι θα έπρεπε να υπάρχει ένα δωμάτιο με θάλασσα. Να μπαίνεις, να βουτάς, να βγαίνεις και μετά να πηγαίνεις στην κουζίνα με τα αλάτια και να φτιάχνεις μια χωριάτικη και πατάτες τηγανητές, ενώ ακόμη στάζεις. Μετά ανακάλυψα αυτόν τον πίνακα του Έντουαρτ Χόππερ με τίτλο Rooms by the sea και κάπου συγκλονίστηκα. Γιατί τίποτα πιο συγκλονιστικό το καλοκαίρι από τη θάλασσα που είναι πάντα έτοιμη να σε υποδεχτεί και εσύ θες να την κάνεις αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου, της καθημερινότητας σου, να γίνεις ψάρι ή όπως γράφει ο Φλομπέρ στη Συναισθηματική Αγωγή «Πρέπει να είναι τόσο ωραίο να γλιστράς εκεί μέσα, όπως σε βολεύει, να νιώθεις ότι σε χαϊδεύουν παντού».