Έχετε ακούσει ποτέ τον όρο sologamy; Πιθανόν ναι, καθώς έχουν υπάρξει δημοσιεύματα για το ιδιότυπο αυτό «σπορ». Πρόκειται για γυναίκες -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- που αποφασίζουν να παντρευτούν τον εαυτό τους. Βάζουν νυφικό (όχι απαραίτητα) και προχωρούν στην τελετή χωρίς κάποιον άλλον στον πλευρό τους, άνδρα ή γυναίκα. Γιατί όμως αποφασίζουν να παντρευτούν τον εαυτό τους; Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα μια σειρά από απαντήσεις που όλες είχαν κοινό παρανομαστή «Είναι μια υπόσχεση προς τον εαυτό μου, ότι θα τον αγαπώ και θα τον φροντίζω».
Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή. Ο γάμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κοινωνική δήλωση ότι διαλέγω ως επίσημο σύντροφο τον/την τάδε. Προέκυψε για να οργανώσουμε λίγο το «τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά». Πια δεν υπάρχει αυτή η αγωνία με την ίδια ένταση του παρελθόντος αλλά συνεχίζει να υπάρχει η βιολογική σκέψη ότι καλύτερα να υπάρχουν δύο γονείς, σε περίπτωση που πάθει κάτι ο ένας υπάρχει ο άλλος ή για να μοιράζονται δια δύο τα βάρη (οικονομικά, ψυχολογικά, χρονικά). Οι μονογονεϊκές οικογένειες βέβαια όλο και πληθαίνουν και αποδεικνύουν ότι το παιδί μια χαρά μπορεί να μεγαλώσει ζώντας με τον έναν γονιό αρκεί να υπάρχει κοινωνικό κράτος που μπορεί να στηρίξει τη single μητέρα ή πατέρα. Τέλος πάντων, με λίγα λόγια ο γάμος αλλάζει μορφή και η έννοια της δέσμευσης ανάμεσα σε ένα ζευγάρι εξελίσσεται ανάλογα με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Μιλάμε για το πρακτικό κομμάτι βέβαια γιατί το αν είσαι τόσο ερωτευμένος που θες να το διαλαλήσεις παντού ε, τον/την πιάνεις από το χέρι και πάτε σαν αυτοκολλητάκια στο δρόμο ή αρχίζετε τις χαζομαρούλες στο facebook με κοινές φωτογραφίες και στάτους που τον/την ταγκάρεις. Όπως και να ‘χει κάθε τέτοιου είδους δήλωση –από γάμο μέχρι social- είναι μια υποσυνείδητη έστω ανάγκη να δηλώσει ότι αυτός/αυτή είναι καπαρωμένος από σένα οπότε «πίσω αντίζηλοι/ες και σας έφαγα». Ανθρώπινο αρκεί να μην πιστεύουμε ότι αρκεί για να τους αποθαρρύνει.
Όμως όσον αφορά τον εαυτό μας, γιατί έχουμε ανάγκη να κάνουμε τέτοιες δηλώσεις; Θέλω να πω, ούτως ή άλλως τον εαυτό μας τον φέρουμε, εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου μας ακόμα κι αν πασχίζουμε να βγούμε από αυτό. Ποτέ, μα ποτέ δεν θα καταφέρουμε να δούμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, κυριολεκτικά μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Όσο για τις εξωσωματικές εμπειρίες πατήστε το μηδέν για να μεταφερθείτε στις Πύλες του Ανεξήγητου, εδώ για #ΤαΓκομενικά μιλάμε και πάλι άκρη δεν βγάζουμε.
Για να είμαι ειλικρινείς οι άνθρωποι που έχουν τατού με ατάκες “Be yourself”, “Always believe in you” κλπ μου θυμίζουν έναν μπούλη ασφαλιστή -τον είχα γνωρίσει κάποτε σε μια δουλειά- που όταν έπαιρνε τηλέφωνα για να πουλήσει συμβόλαια διάβαζε πάντα πιστά από την αρχή ως το τέλος ένα κείμενο που είχε γράψει ο ίδιος. Το θέμα είναι ότι το κείμενο ξεκινούσε με τη φράση: «Καλημέρα. Είμαι ο Γιάννης Γιαννόπουλος και σας καλώ για να…..». Φανταστείτε λοιπόν πώς νιώθω για τους ανθρώπους που αποφασίζουν να παντρευτούν τον εαυτό τους. Ναι, προφανώς όπως είχα γράψει και στο Eίμαι single και το κέφι μου θα κάνω “ Δεν έχει τίποτα το κακό όμως να πεις, για όσο το θέλεις, είμαι μόνος μου και είμαι καλά με αυτό.”. Από αυτό το σημείο μέχρι να βάζεις σαν προτεραιότητα να σου υπενθυμίσεις ότι εσύ είσαι ο σημαντικότερος άνθρωπος της ζωής σου, σόρι αλλά εγώ βλέπω ένα κενό μετά συ(νει)ρμού και εγκεφάλου.
Ίσως γιατί έχω βαρεθεί όλο αυτό το ρεύμα -συνήθως ροζουλί χαζοχαρουμενίασης- που σου φωνάζει εκκωφαντικά «Αγάπα τον εαυτό σου». Αυτοί οι άνθρωποι, βάζω στοίχημα, είναι οι ίδιοι που ποστάρουν αποφθέγματα του Μήτσου της ΕΒΓΑ της γειτονιάς υποστηρίζοντας ότι τα είπε ο Γκάντι ή έστω ο Καζαντζάκης. Ναι, προφανώς αγάπησε τον εαυτό και φρόντισε τον. Αλλά κάνε το χωρίς να παραγνωρίζεις ότι ούτως ή άλλως με τον εαυτό σου ζεις, με τους άλλους τι θα γίνει;
Ζούμε σε μια κοινωνία που υποχρεωτικά θέλει να μας ζευγαρώσει αλλά ταυτόχρονα αποθεώνει τον ατομικισμό μέσα από ανούσιες ωδές αυτολατρείας. Ζήτω η παράνοια δηλαδή. Αλλά δεν θα μας τρελάνατε εσείς, είμαστε παλαβοί από μόνοι μας. Το αποδεικνύει και το sologamy.