To 2009 δεν ήταν τόσο δεδομένα τα πράγματα. Η νεολαία τα είχε λίγο χαμένα. Από τη μία έβγαινε από ένα Δεκέμβρη που από τη μία η επίθεση κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα και φυσικά η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έδινε ξανά στα «κακομαθημένα» ή στους «χλιδάνεργους» (έτσι αποκαλούσε ο τύπος τότε τους νέους) τις αφορμές να συγκρουστούν μεν αλλά και να μπει δυναμικά η πολιτική στη ζωή τους. Θα μπορούσαμε να το πούμε και η διάθεση για νέου τύπου συλλογικότητες (βλ. Πάρκο Ναυαρίνου).
Επίσης, το 2009 το κέντρο της Αθήνας δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Από τον παραδοσιακό τύπο παρουσιαζόταν ως «η πηγή του κακού», η μαμή του σατανά, εκεί που κυκλοφορούν οι ναρκομανείς και οι αιμοδιψείς μετανάστες. Υπήρχαν κρούσματα, αμάξια σπάγανε, τσάντες κλέβανε και η αστυνομία φρόντιζε να μεταφέρει τους εθισμένους στα ναρκωτικά από τη μία γωνιά στην άλλη. Δεν υπήρχε η πλατεία Αγίας Ειρήνης αλλά ένα Ψυρρή που έσβηνε και μια συστηματική υποβάθμιση της Ευριπίδου, της Σοφοκλέους, της Σωκράτους και της Μενάνδρου. Τα χρυσά μεταολυμπιακά χρόνια. Τα free press τότε στον αντίποδα αντιστεκόντουσαν παρουσιάζοντας μια αστική ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Αλλά ο κόσμος ήθελε να φύγει από την Αθήνα, όχι γιατί δεν είχε δουλειά αλλά επειδή δεν του άρεσε.
Το 2009 δεν μιλάγαμε για “hipster” και κλαρινογαμπρούς. Ακόμα χρησιμοποιούσαμε όρους όπως «εναλλακτικός», indie, αποθεώναμε τα δύο «Β», Βαρκελώνη και Βερολίνο, βιώναμε την πολιτιστική επέλαση της Νέας Υόρκης και φυσικά χρησιμοποιούσαμε το Facebook για να δούμε πόσο έχουν ομορφύνει οι συμμαθήτριες και όχι για να ανεβάσουμε βίντεο του Άδωνι. Ήταν τότε που υπήρχε σαφής διαχωρισμός μεταξύ dj και ανθρώπου με πολλούς φίλους που διαλέγει μουσική για να τους κάνει να γελάνε. Δεν υπήρχε πια το +Soda, δεν υπήρχε το Umatic, δεν υπήρχε το six d.o.g.s.. Ήταν λίγο περίεργο που υπήρχαν μπαρ για να χορεύει ο κόσμος, παράλληλα όμως δεν υπήρχε η αίσθηση πως τα μεγάλα κλαμπ θα κλείσουν, πως στην παραλιακή θα ανοίξουν γιγάντια ουζερί και ότι τα μπουζουξίδικα θα δουλεύουν μόνο Παρασκευή, Σάββατο.
Όσοι ήθελαν να λένε πως ασχολούνται με τη μουσική ζούσαν λίγο στον αστερισμό του Pitchfork. Ακόμα και αν το απέρριπταν. Το Shazam άνηκε στην επιστημονική φαντασία αλλά το «κατέβασμα» είχε λάβει διαστάσεις επιδημίας. Παράνομο downloading ακόμα και σε τραγούδια, καλλιτέχνες, ταινίες που δεν θα έβλεπε κανείς ποτέ. Γιατί; Γιατί μπορούσες.
Το 2009 παρανοούσε ο κόσμος με το Lost και ξεκίναγε αυτό το παραμύθι πως η «τηλεόραση είναι το νέο σινεμά». Όλοι συζητούσαν για το βιομηχανικό ήχο του dubstep, για το αν οι Arcade Fire είναι τελικά οι νέοι Radiohead και πως το MySpace έχει βοηθήσει όλες αυτές τις μπάντες ν’ ακουστούν τα διαβολεμένα τραγούδια τους. Κάθε συνέντευξη με μπάντα είχε στάνταρ δυο ερωτήσεις για το κοινωνικό δίκτυο που έχει χαθεί από τα μάτια μας.
Το 2009 γενικά γινόντουσαν πράγματα αλλά έμοιαζε σαν να τα έχουμε ξαναδεί κάπου. Σαν να ζούσαμε στη Νορβηγία, μια χώρα που πιστεύαμε ότι έχει σκληροτράχηλους ποδοσφαιριστές, πετρέλαιο και φιόρδ. Στις 27 Φεβρουαρίου του 2009 μάθαμε από πρώτο χέρι πως έχει και dj που μπορεί να σε κάνουν να χορεύεις.
Δεν θέλω να μου τρελαθείτε όσοι τα ξέρετε όλα πριν απ’ όλους. Το credit σας το έχει δώσε ιστορία. 26 χρονών τότε ήταν κομματάκι δύσκολο ν’ ακολουθήσεις το ρεύμα με τα μεγάλα πάρτι, τους Όκενφολντ, τους Τιέστο και όλους αυτούς που θέριζαν 90.000 κεφάλια σε κάθε εμφάνιση τους. Η techno ήταν πανταχού παρούσα αλλά πόσο μινιμαλισμό ν΄αντέξει κανείς. Και η ντίσκο ήταν μια ένοχη, κάπως κιτς απόλαυση. Το 2009 πιστεύαμε ακόμα ότι η δεκαετία του ’80 ήταν μια πολιτιστική πληγή. Από την άλλη το Synch (φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής για όσους δεν γνωρίζουν) είχε ανοίξει ένα σεμνό δρόμο αντλώντας δύναμη όμως από κάτι παράξενο που έχει συμβεί. Ο James Murphy των Lcd Soundsystem, ο βρετανός Andrew Wetherall και δύο Νορβηγοί, o Lindstrøm και ο Prins Thomas είχαν κλείσει πολύ δυνατά το μάτι σε όλο αυτό το εναλλακτικό κοινό που ήθελε να βγει, να κάνει κεφάλι και να χορέψει. Γιατί καλό ήταν το dubstep αλλά πόσο να ερωτευτείς όταν σε χτυπούν από παντού εργοστασιακά πιστόνια. Αυτοί και πολλοί άλλοι φυσικά έβαλαν τη ντίσκο στη ζωή αυτού που άκουγε Radiohead αλλά και όσων έβρισκαν το αλάτι της γης στον Ricardo Villalobos. Χρησιμοποιώντας στοιχεία των μεγάλων της ηλεκτρονικής μουσικής της δεκαετίας του 70 και του 80, εκμορντενίζοντας το μπάσο, βάζοντας γερά στο παιχνίδι ανατολίτικα στοιχεία και εκλαϊκεύοντας χορευτικές σκηνές όπως του Ντιτρόιτ και του Σικάγο. Με λίγα λόγια σου είπαν ότι είναι κουλ να κουνήσεις λίγο τον ποπό σου.
Τον Φεβρουάριο του 2009 οι δύο Νορβηγοί ήρθαν στην Αθήνα σ’ ένα event που δεν ήταν του συρμού. Ο Lindstrøm έπαιξε στην αρχή στο bios (εκεί που σήμερα είναι το Tesla), αφού τελείωσε μπήκαν όλοι οι καλεσμένοι σ’ ένα τρενάκι (το γνωστό, το τουριστικό) για ν’ ακούσουν τον Prins Thomas στο Yoga Bala στου Ψυρρή. Επειδή η ειλικρίνεια είναι αρετή θα μου επιτρέψετε να σας πω, πως δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την εμπειρία αλλά την χρησιμοποιώ σαν ορόσημο για μια υπέροχη και ανθρώπινη εποχή clubbing και διασκέδασης όπως είναι η σημερινή.
Το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου ο Prins Thomas θα ναι στο Ρομάντσο, το οποίο όλως τυχαίως βρίσκεται εκεί που το 2009 ήταν το κέντρο του τρίγωνου του διαβόλου. Περισσότερα για αυτόν μου έκανε την τιμή να μου στείλει σ’ ένα συνετό mail μια καλή φίλη. Εδώ σας χαιρετώ.
Ο λόγος για τον Νορβηγό DJ, παύλα παραγωγό, παύλα μουσικό, παύλα ιδιοκτήτη δισκογραφικής, παύλα remixer, Prins Thomas, ο οποίος είναι γνωστός και ως ένας εκ των πρωτοπόρων του «space disco», ενός μοναδικού συνδυασμού balearic, krautrock, χορευτικής μουσικής. Ο ίδιος βέβαια αρνείται κατηγορηματικά να βάλει «ταμπέλα» στο συγκεκριμένο είδος, αν τον πιέσεις όμως λίγο θα σου πει πως θα μπορούσε να συμβιβαστεί μόνο με τον όχι και τόσο συγκεκριμένο χαρακτηρισμό “the universal boogie”, οτιδήποτε, δηλαδή, μπορεί να σε κάνει να χορέψεις.
Ο πρώτος του δίσκος, το Red Album των Beatles, αγοράστηκε στην ηλικία των έξι και ήταν η αρχή της …. Αγάπης του με τη μουσική. Αυτή η αγάπη τον οδήγησε σε ατελείωτες ώρες καθημερινής αναζήτησης δίσκων στα πιο ψαγμένα βινυλάδικα της Νορβηγίας, αλλά και στον πειραματισμό με κάθε λογής μουσικά όργανα.
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε μια καριέρα που μετρά δεκάδες συνεργασίες με κάποιους από τους πιο αναγνωρισμένους DJ της παγκόσμιας ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής. Ονόματα όπως ο Todd Terje, o Diskjokke και ο Hans Peter Lindstrom έχουν κυκλοφορήσει το έργο τους στις ρέτρο φουτουριστικές του εταιρίες (Feedelity, Full Pupp, Internasjonal).
Ως παραγωγός και DJ έχει ταξιδέψει σε δεκάδες χώρες, παίζοντας σε φεστιβάλ μαζί με διεθνούς φήμης συναδέλφους του. Οι παραγωγές του, είτε ατομικές είτε σε συνεργασία με τον Hans–Peter Lindstrom, έχουν αναγνωριστεί από τους μεγαλύτερους DJ του κόσμου, καθώς και από τους πιο εκλεκτικούς μουσικόφιλους.
Ο ίδιος ισχυρίζεται πως, ακόμα και όταν δεν ακούει πραγματικά μουσική, πάντοτε μια μελωδία «παίζει» στο κεφάλι του. Η δουλειά του, στο πρώτο άκουσμα αδιαπέραστη και πιθανόν επιτηδευμένη, αποκαλύπτει τελικά ένα πολυεπίπεδο και αληθινό συναίσθημα.
Λίγοι καλλιτέχνες στην πρωτοπορία της ηλεκτρονικής μουσικής έχουν το πάθος και το μοναδικό όραμα του Thomas Moen Hermansen.
