Η ακατάσχετη ροή λέξεων και πλημμύρα συναισθημάτων των ανθρώπων που έχουν υποφέρει, έχουν στιγματιστεί και περιθωριοποιηθεί, αλλά παρόλα αυτά δεν το βάζουν κάτω. Κάνουν ό,τι μπορούν για να φέρουν μια θετική αλλαγή στον κόσμο μας.
Οι περισσότεροι άντρες αναγνώστες θα χρειαστεί να το διαβάσουν πολλές φορές για να το καταλάβουν. Ίσως και να μην το καταλάβουν ποτέ. Ότι φοβάσαι να περπατάς στον δρόμο τα βράδια. Ότι ο καθένας θεωρεί πως μπορεί να σου πιάσει το χέρι και να σε σταματήσει ή να σου ψιθυρίσει οτιδήποτε. Τρανή απόδειξη της έλλειψης ισότητας.
Το σχεδόν παιδικό χαμόγελο του Φόλκερ Λούντβιχ, που συναντήσαμε στη Στέγη με την αφορμή της πρεμιέρας του έργου του Αθήνα, Γραμμή 1. Ο 78χρονος σήμερα συγγραφέας, μας έχει χαρίσει το Μορμόλη, που, ανεβασμένος από την Ξένια Καλογεροπούλου, υπήρξε το πρώτο θεατρικό ερέθισμα για τους μισούς τουλάχιστον ανθρώπους της γενιάς μου.
Δύο απώλειες. Του Γιάννη Κουνέλλη, από τους τελευταίους μεγάλους απάτριδες ελληνικής καταγωγής, καλλιτέχνη παγκοσμίου σημασίας. Κι ενός σπουδαίου μουσικού, που γνώριζαν λιγότεροι από όσους θα του άξιζε: του Robert Fisher των Willard Grant Conspiracy.
Όλη αυτή η ιστορία που έχει τύχει στους δύσμοιρους εθνικιστές με τον Αντετοκούνμπο. Αντικειμενικά είναι ένας από τους πιο πετυχημένους αθλητές που μιλάει τη γλώσσα μας, ακόμα και αν η καριέρα του τελειώσει αύριο.Μόνο που είναι μαύρος και το «ελληνικό DNA» τον έχει πάρει ξώφαλτσα. Δυστυχώς μόνο με κάτι τέτοια χάνουν τα λόγια τους.
Το ηρωικό ΟΧΙ του έθνους σε μνημόνια φιλελέδες και Gucciδες. Αν μας διέγραφαν χρέος μπορεί και να το ξανασκεφτόμασταν.
Το κυνήγι μαγισσών που έχουν ξεκινήσει οι «έγκυροι ειδησεογράφοι» για το ποιος φταίει που ο κοσμάκης δεν τους εμπιστεύεται. Στην εποχή της μετά-αλήθειας θα μείνουν όλοι τους χωρίς δουλειά. Ψέματα.
Η Ολυμπία Κυριοπούλου, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στις επικρατέστερες υποψήφιες για να συμμετάσχει σε δεκαήμερη διαστημική αποστολή και, αν τελικά επιλεγεί, θα είναι η πρώτη Ελληνίδα αστροναύτης. Αρκεί να πιεις έναν καφέ μαζί της για να καταλάβεις ότι πρόκειται για ένα συμπαθέστατο και ευγενέστατο κορίτσι, που μοιάζει να είναι φίλη σου από παλιά. Μια «φίλη», βέβαια, η οποία θα σου μιλήσει για την πιθανότητα να ταξιδέψει στο Διάστημα με ενθουσιασμό, θα σου αφηγηθεί πώς κατάφερε να φτάσει μόλις ένα βήμα πριν την υλοποίηση του παιδικού της ονείρου, θα σου περιγράψει την εντύπωση που της έδωσε ο Νιλ Άρμστρονγκ όταν είχε την ευκαιρία να τον συναντήσει και, τέλος, θα σου ζητήσει να βγάλετε μια … αναμνηστική σέλφι! Όλα αυτά, προσεχώς στην Popaganda.
Ολυμπία Κυριοπούλου
Η μετανάστρια η οποία με πλησίασε στον δρόμο, καθώς πήγαινα να συναντήσω την Ολυμπία, ρωτώντας με αν γνώριζα πού θα μπορούσε να εργαστεί ως οικιακή βοηθός, γιατί το προηγούμενο βράδυ το παιδί της είχε σχεδόν λιποθυμήσει από ασιτία. Και κάπως έτσι, συνειδητοποιείς ότι μπορεί να αντικρύσεις το βλέμμα της απόλυτης χαράς και της απόλυτης θλίψης σε τόσο μικρή χρονική απόσταση.
Οι ξερόλες που επιμένουν ότι ξέρουν καλύτερα τη δουλειά σου από ‘σένα όταν στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα… #katidikamou
Ο Δον Ζουάν του Μαρμαρινού στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Σε πείσμα όσων νομίζουν ότι ζούμε ακόμα στη μετεμφυλιακή Ελλάδα και το μόνο που έχουμε να δείξουμε είναι τα αρχαία, κάποιοι επιμένουν να παράγουν υψηλής αισθητικής σύγχρονο πολιτισμό.
Το ξέρω ότι, μάλλον δικαίως κι εγώ μαζί σας, όλοι σπεύδετε αυτήν την εβδομάδα να δείτε το Manchester by the Sea που έχει συγκεντρώσει ένα πρωτοφανές για τα τελευταία χρόνια word of mouth, αλλά, αν δεν το έχετε ήδη κάνει, φυλάξτε μερικά ευρώ και για το Moonlight που μπαίνει αισίως στην τέταρτη του εβδομάδα και νιώθω ότι δεν έχει συζητηθεί όσο του αξίζει. Πρόκειται για το βαθιά ανθρώπινο, σε στιγμές συνταρακτικό, φιλμ του Barry Jenkins που περιγράφει την ιστορία ενηλικίωσης ενός υπέροχου πιτσιρίκου που καλείται να μεγαλώσει «αντιμετωπίζοντας» το χρώμα, τη σεξουαλικότητα και τη μάνα του. Με συγκλονιστική χρήση της καμέρας που πετυχαίνει την πιο αβίαστη ταύτιση με ήρωα που έχουμε δει εδώ και καιρό, μια σκηνή twist που δε θα ξεχάσετε και, κυρίως, την αίσθηση ότι επιστρέφεις σε κάτι που έχει σχεδόν εκλείψει στο σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά: ένα φιλμ που, δεν αυτοπροσδιόρίζεται έτσι αλλά, είναι αυθεντικά ανεξάρτητο – φτιαγμένο χωρίς να έχει υπολογιστεί καμία παράμετρος εμπορικότητας.
Ένα πρωινό αυτήν την εβδομάδα ξύπνησα στο 2003. Μπήκα στο ίντερνετ (όχι από τον explorer) και πάντου έπαιζαν οι λέξεις Νησί, Σπαλιάρας, Λάμπρος Χούτος, Survivor.
Η απονομή των αστεριών του Michelin Guide στα καλύτερα εστιατόρια της Γαλλίας. Φέτος, ο μόνος που κατόρθωσε να κερδίσει την ύψιστη διάκριση των 3 αστεριών ήταν ο (έτσι κι αλλιώς πολυβραβευμένος) σεφ Yannick Alléno, που διαπρέπει στο εστιατόριο 1947, εντός του Cheval Blanc Hotel, στο χειμερινό θέρετρο Courchevel.
Tα καρβουνιασμένα παϊδάκια, κάθε Τσικνοπέμπτη
Έρχεται η άνοιξη.
Η πείνα. Θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας στα χρόνια που έρχονται.
Που -να μην το ματιάσω- φαίνεται πως οι εργασίες που χρειάζονται για να ανοίξουν και πάλι οι εμβληματικές κινηματογραφικές αίθουσες του κέντρου «Αττικόν» και «Απόλλων» θα ξεκινήσουν σε λιγότερο από έναν μήνα. Προσεχώς, μάλλον θα πέσουμε πάλι πάνω σε εκείνα τα αυθόρμητα σινεφίλ πηγαδάκια που σχηματίζονταν στην συμβολή της Σταδίου και της Χρήστου Λαδά έπειτα από μια προβολή τους. Επιτέλους.
Αλήθεια, ρωτάτε ακόμη τις γυναίκες αν είναι «δεσποινίδες» ή «κυρίες» και περιμένετε σοβαρή απάντηση; Who are you people?
«Πού είναι τώρα ο Παύλος σου;». Οι χρυσαυγίτες δεν σταματούν να μας δίνουν λόγους να τους απεχθανόμαστε.
Ο Θάνος Αλεξανδρής (συγγραφέας του βιβλίου Αυτή η νύχτα μένει). Δύσκολα συναντάς τόσο ευγενείς ανθρώπους στις μέρες μας.
Η ταινία Neruda.Καλές ερμηνείες αλλά πoλύ βαρετό.
Ανακάλυψα την Dark Entries Records. Να ναι καλά ο Παναγιώτης Μένεγος και κυρίως, ο Josh Cheon.
Κατά τ’ άλλα, στο soundtrack της εβδομάδας έπαιξαν οι στίχοι «Ασ’ το χρυσαυγίτη κι έλα στον αλήτη» και «Αυτό το Gucci φόρεμα που φοράς». Ελλάς Ελλήνων και άγιος ο Θεός -εμείς οι «άπιστοι» τι φταίμε;
Νέα μάτια θα τις δουν, νέα δάχτυλα θα ξεφυλλίσουν τις λαμπρές αυτές σελίδες του πρόσφατου μα τόσο μακρινού παρελθόντος.
Απόνερα στο προαύλιο του ΤΣΜΕΔΕ και αρχιτεκτονική θλίψη.
