«Θέλουμε να ρίξουμε τα τελευταία φράγματα. Η Ιστορία έχει δείξει ότι αν θέλεις πρόοδο, πρέπει να την εφαρμόζεις», δήλωσε ο Θορστέιν Βίνγκλουντσον, υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων και Ισότητας της Ισλανδίας. Την Τρίτη που μας πέρασε, η Ισλανδία έγινε η πρώτη χώρα που με νόμο απαιτεί από τους εργοδότες να αποδεικνύουν ότι πληρώνουν το ίδιο άνδρες και γυναίκες. Νόμοι για ίσες πληρωμές υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια και σε άλλες χώρες, το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν εφαρμόζονται. «Εδώ και δεκαετίες λέμε ότι θα διορθώσουμε το πρόβλημα (ότι οι μισθοί γυναικών υπολείπονται κατά 14 με 20% σε σχέση με τους αντίστοιχους των ανδρών). Αλλά οι γυναίκες ακόμη αμείβονται λιγότερα. Είναι τρελό», δήλωσε στους New York Times η Φρίντα Ρος Βαλντιμαρσντοτίρ, επικεφαλής της Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα των Γυναικών. Σύμφωνα με τον νέο νόμο, οι εταιρείες -με εργατικό δυναμικό άνω των 25 ατόμων- θα περάσουν από ειδική αξιολόγηση για να αποκτήσουν ένα πιστοποιητικό το οποίο θα επιβεβαιώνει ότι πληρώνουν ισότιμα τους υπαλλήλους τους ανεξάρτητα από το φύλο, την εθνικότητα ή τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. EXTRA POP UP: Η Ιταλία ίσως γίνει η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που θα προσφέρει την ευχέρεια στις γυναίκες που βιώνουν μια επίπονη έμμηνο ρήση να παίρνουν άδεια μετ’ αποδοχών. Αν περάσει στη νομοθεσία, τότε οι μεγάλες εταιρείες θα πρέπει να προσφέρουν πληρωμένη άδεια στις γυναίκες υπαλλήλους, 3 μέρες κάθε μήνα.
40 χρόνια πριν, στο Ρέικιαβικ, το 90% των γυναικών άφησε τις δουλειές και τα νοικοκυριά. Το 1980 αναδείχθηκε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της χώρας και η πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη γυναίκα αρχηγός κράτους στον κόσμο, η Βιγκντίς Φινμπογκαντότιρ.
Popaganda: Ο ανοιξιάτικος πυρετός της δημοσιογραφίας. Ακολουθήστε μας!
Η μοναδική κόκκινη γραμμή αυτής της κυβέρνησης, είναι ο μισθός των δημοσίων υπαλλήλων.
Την ώρα που νιώθουμε ότι δεν κινείται τίποτα και πως έχουμε κολλήσει σε έναν κοινωνικοπολιτικό βούρκο διαβάζεις κάτι ειδήσεις για επιστήμονες που κατάφεραν να δημιουργήσουν κύτταρα ανθρώπινης καρδιάς (κάτι τέτοιο, γιατρός δεν είμαι) μέσα από ένα φύλλο σπανακιού. Χρυσοχέρηδες θα λέγαμε.
Οι εξουσίες που συσσωρεύονται στο Facebook. Σε μια γραμμή δεν μπορώ να τα εξηγήσω όλα, αλλά είναι σίγουρο πως τον Ζούκεμπεργκ θα τον βρούμε μπροστά μας σε λίγα χρόνια και δεν θα είναι για καλό.
Το βιβλίο της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου, από τα καλύτερα, γενικώς, που έχουν χαρεί τα μάτια μου και τα μυαλά μου λέγεται Διονυσία, το έγραψε ο Αντώνης Νικολής πριν πέντε χρόνια και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Το Ροδακιό. Πρωταγωνιστεί μια γυναίκα άγια και άγρια μαζί, που από την φροντισμένη κουζίνα του βίαιου νοικοκυριού της, καταλήγει στην αφρόντιστη, σκονισμένη πόλη των ανθρώπων που αγαπούν άτσαλα και καταστροφικά. Μια πορεία μέχρι το θάνατο, λουσμένη, όμως, με το παράξενο φως της ζωής. Όποιος διαβάσει αυτό το μυθιστόρημα, θαρρώ βγαίνει καλύτερος σε κάτι, δεν ξέρω σε τι.
Η εφοδιοπομπή αλληλεγγύης που έφτασε από τη Γαλλία, την Ισπανία, το Βέλγιο και την Ελβετία, με 26 φορτηγά και 62 άτομα, για να στηρίξει με υλικά αγαθά εγχειρήματα αλληλεγγύης στην Ελλάδα, και έφερε τέτοιες συγκινητικές, όμορφες εικόνες:
Οι θάνατοι, κι άλλοι θάνατοι, στους δρόμους, νέων παιδιών, σε αυτοκίνητα γονέων, ή παιδιών που τρέχουν πάνω κάτω στους δρόμους της Αθήνας ως ντελιβεράδες του Mikel και του κάθε Mikel, για “τρία ευρώ και ό,τι πάρεις μεροκάματο”. Μεγαλώνουν οι αριθμοί, αλλά δεν μεγαλώνει ο χώρος που καταλαμβάνουν στη δημόσια συζήτηση.
Το σκίτσο του ΚΥΡ την περασμένη Τρίτη.
Η ξεκαρδιστική στιγμή κατά τη διάρκεια μιας μάλλον βαρετής συνέντευξης. Όταν ο Κώστας Σημίτης σχεδόν κυριευμένος από οργή κατήγγειλε τη σημερινή κυβέρνηση ότι σπαταλά πολλά χρήματα σε εξοπλιστικά.
Δεν του είχα δώσει την πρέπουσα σημασία όταν είχε βγει στις αίθουσες τον Απρίλιο του 2014, αλλά τσεκάροντας τα εισιτήρια που έκανε μάλλον ούτε κι εσείς το τιμήσατε δεόντως. Ποτέ δεν είναι αργά λοιπόν για το Snowpiercer του κορεάτη Μπονγκ Τζουν-Χο με Κρις Έβανς (μοναδική, αλλά σημαντική, παραφωνία της ταινίας), εκπληκτική Τίλντα Σουίντον, σεβάσμιο Τζον Χερτ και στιβαρό Εντ Χάρις σε μια παγωμένη sci-fi ταξική αλληγορία που διαδραματίζεται το 2031 κι εξερευνά την προαιώνια εξαρτητική σχέση εξουσίας και διαφθοράς. Μην τρομάζετε με τις σοβαρές λέξεις, έχει άφθονη δράση, συγκλονιστική σκηνογραφία και το απίθανο εύρημα (βασισμένο σε ένα γαλλικό graphic novel του 1982) να διαδραματίζεται σε ένα τρένο-κιβωτό που φιλοξενεί τους επιζήσαντες από το πάγωμα της Γης εν έτει 2031.
«Ανακατεύοντας την Ιστορία για λίγο μερίδιο στην πίτα του ηθικού πλεονεκτήματος». Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της κωμικοτραγικής συζήτησης που γινόταν όλη την εβδομάδα αποτιμώντας τον βίο του Νίκου Μπελογιάννη. Η πολιτική ιστορία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να απλοποιηθεί σε κλίμακα 14ο χαρακτήρων, 7 δεκαετίες μετά.
Το Υπουργείο Παιδείας προανήγγειλε πως θα καταργηθεί η αναχρονιστική (και χωρίς λόγο ύπαρξης) αξιολόγηση της διαγωγής των μαθητών στα σχολεία. Όσο για το δελτίο τύπου/ απάντηση της ΝΔ με το οποίο φαίνεται πως η δεξιά παράταξη ανησυχεί για το ότι η πειθαρχία θα εκλείψει από τα σχολεία δίνει αυτό τον χιουμοριστικό τόνο στο όλο θέμα που τόσο έχουμε ανάγκη, μέρες που είναι.
Αρθρογράφος της Καθημερινής σχολίασε το γεγονός πως η Τασία Χριστοδουλοπούλου απέκτησε εγγόνι γράφοντας «συγχαρητήρια, να τους ζήσει, να το χαίρονται κ.λπ. Όμως η χαρμόσυνη είδηση υπονοεί κάτι που κάνει το αίμα (το δικό μου) να παγώνει: για να γίνει γιαγιά η Τασία, σημαίνει ότι είναι και μητέρα! Ομολογώ ότι δεν το είχα ποτέ φαντασθεί». Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μιλήσουμε για ένα πολιτικό πρόσωπο που δεν είναι της αρεσκείας μας, αλλά ο συγκεκριμένος μόνο τον συντάκτη του μειώνει.
Open House 2017: Ανοίγει ο καιρός, ανοίγει η καρδιά μας, ανοίγουν και πάνω από 100 κτίρια σ’ ολόκληρη την Αθήνα, βοηθώντας να ανοίξει το μυαλό το μάτι και το βλέμμα μας, κι ο τρόπος που βλέπουμε αυτήν την ασχημόμορφη πόλη που λατρεύουμε να μισούμε, με τον πιο απολαυστικό περίπατο ολόκληρης της άνοιξης, που επαναλαμβάνεται για τέταρτη φορά αυτό το ΣουΚου.
Ο ένας κλείνει το δρόμο, ο άλλος το πεζοδρόμιο: όλες οι εκδοχές της γαϊδουριάς σε αγαστή συνεργασία #όρσε
Η είδηση ότι παιδιά προσφύγων στη Σουηδία πέφτουν σε «κώμα» όταν μαθαίνουν ότι τα ίδια και οι οικογένειες τους θα διωχθούν από τη χώρα. Οι γιατροί έχουν ονομάσει το σύνδρομο uppgivenhetssyndrom και το ορίζουν ως ολοκληρωτική απουσία διάθεσης για ζωή. Το συγκλονιστικό άρθρο του The New Yorker αποκαλύπτει μια πτυχή του προσφυγικού δράματος που μας φανερώνει ότι οι επιπτώσεις του στους ανθρώπους που το υφίστανται θα είναι μακροχρόνιες και τρομερά επώδυνες.
«Έχω κάνει τα χόμπυ μου επάγγελμα, αυτό είναι ιδανικό. Εδώ πέρα είναι οικογενειακή επιχείρηση, δεν θα έφευγα ποτέ. Δύο φορές που είχα πρόταση, δεν έφυγα. Και η φωτογραφία είναι κάτι που αγαπώ και η μουσική φυσικά είναι η μεγάλη μου αγάπη. Αν, όμως, ασχολιόμουν με ένα μόνο πράγμα, αυτό θα ήταν η ταβέρνα. Το μαγαζί για μένα είναι τα πάντα. Καταρχήν, δε τρώγαμε ποτέ στο σπίτι, μόνο εδώ. Το μαγαζί αυτό είναι το σπίτι μας.» Ο Γιώργος Γερανιός δίνει ρέστα. Κύριοι Gahan, Gore και Fletcher, μεγάλη σας τιμή.
