The Great Green Wall:
Η Ιερά Σύνοδος της εκκλησίας ζητά την απόσυρση του νομοσχεδίου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, χαρακτηρίζοντας την ταυτότητα φύλου «ψυχική διαταραχή», εν έτει 2017. Και καλά, από εκεί το περιμέναμε, όμως μπορεί ο κάθε ένας που βγαίνει στην τηλεόραση να εκφέρει άποψη, χωρίς να έχει ξεμπερδέψει πρώτα στο μυαλό του τον σεξουαλικό προσανατολισμό με την ταυτότητα φύλου, παραπλανώντας τον κόσμο για ένα τέτοιο ζήτημα; «Θα σηκωθούν οι πρόγονοι μας από τους τάφους τους», όπως είπε το Άγιο Όρος, όμως όχι επειδή «καταστρατηγείται απροκάλυπτα ο νόμος του Θεού», αλλά γιατί καταστρατηγούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που θα έπρεπε να είχαν εξασφαλιστεί χρόνια πριν σε μια δυτική κοινωνία.
Το American Vandal του Netflix. Μια ιδιοφυής αποδόμηση όλων των σειρών ντοκιμαντέρ που έχουμε δει τελευταία.
Και τι δεν έγινε αυτή την εβδομάδα Και τι δεν γίνεται δηλαδή κάθε εβδομάδα που βγαίνει στο προσκήνιο η σεβαστή εκκλησία μας.
Αυτή η κυκλαδίτικη γραφικότητα που αναδύεται από τον νέο πίνακα ανακοινώσεων πτήσεων του αεροδρομίου «Μακεδονία». Θυμίζει τις χειρόγραφες ταμπέλες στο λιμάνι της Νάξου με τα δρομολόγια για τις μικρές Κυκλάδες και κάνουν το ψυχρό κι άχαρο περιβάλλον του αεροδρομίου πιο ζεστό και πιο οικείο.
Η καφενειακού επιπέδου κριτική στο ΚΑΣ. Ένα από τα πιο σοβαρά επιστημονικά όργανα της χώρας με παγκόσμιο κύρος δέχεται κριτική από κάτι ημιεγγράμματους με ύφος υπενωμοτάρχη που ανακαλύπτουν συνωμοσίες στο πρώην αεροδρομιο Ελληνικού. Τοξικές παρουσίες στο δημόσιο λόγο που όσο περισσότερο προβάλλονται τόσο πιο επικίνδυνοι γίνονται βαδίζοντας στα χνάρια του επίσης επικίνδυνου αντιεμβολιαστικού κινήματος.
Ο ηλικιωμένος κύριος με το ηλικιωμένο golden retriever, που ρέμβαζαν το απόγευμα της Τετάρτης σε ένα παγκάκι στην κορυφή του Φιλοπάππου, όσο ο κύριος χτένιζε τα μαλλιά της σκυλίτσας του κι αυτή καθόταν νωχελικά, και κοίταζαν το ηλιοβασίλεμα. Σίγουρα relationship goals.
Το γεγονός πως ο Άνθιμος Ανανιάδης άρχισε να συχνάζει στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, σε αυτό το καλτ Αλφα Βήτα των Κάτω Πετραλώνων απέναντι από τη Λόλα, και ο ενθουσιασμός των υπαλλήλων μαζί του, όπως κυκλοφορούσε με ύφος θεού ανάμεσα στα τυριά και τα αλλαντικά, ή όπως προσπαθούσε να γοητεύσει τις ταμίες, σήμαινε πως έχασα 20 λεπτά παραπάνω απ’ ό,τι χρειαζόμουν για να πάρω, η δύστυχη, υλικά για τοστ.
Ήταν το έκτο μου Animasyros, ισάριθμες φορές που έχω μπει δηλαδή σε μια αναμνηστική φωτογραφία σαν κι αυτή που βλέπετε από κάτω. Και πού αποτυπώνει πλήρως το κλίμα που εδώ και χρόνια μεταδίδει στην πανέμορφη Ερμούπολη μια παρέα που πήρε πολύ στα σοβαρά τη μετάφραση του animation στα ελληνικά ως «τέχνη της εμψύχωσης» κι αποφάσισε να το κάνει πράξη, σφυρίζοντας τη λήξη του καλοκαιριού στα τέλη κάθε Σεπτέμβρη και δίνοντας κάθε φορά κουράγιο για τον χειμώνα που ακολουθεί. Φέτος μάλιστα το #Animasyros10 έδωσε και είδηση, μιας κι ανακοινώθηκε ότι έχει ανάψει το πράσινο φως για τη δημιουργία σχολής κινηματογράφου και κινηματογραφικών στούντιο στο νησί (θα είναι από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης) βάσει ενός επενδυτικού σχεδίου που παρουσίασαν αδρά επαγγελματίες του χώρου από το Λος Άντζελες μαζί με τον αντιπεριφερειάρχη Κυκλάδων.
Βλέπω τα αποσπάσματα το επόμενο πρωί στο youTube, όπως κι εσείς. Υποκλίνομαι, όπως κι εσείς, στο ταλέντο των χαρισματικών παρουσιαστών (με μια προτίμηση στον John Oliver και τον Stephen Colbert – Jon Stewart λείπεις), στον επαγγελματισμό του τελικού αποτελέσματος, στο υψηλό επίπεδο ψυχαγωγίας που προσφέρουν τα απολαυστικά τετ α τετ με καλεσμένους υψηλού πρόφίλ που δεν φοβούνται να τσαλακωθούν. Αλλά, σε επίπεδο ουσίας, νομίζω ότι -ειδικά στην εποχή Trump- τα late night shows της αμερικάνικης τηλεόρασης εξελίσσονται σε ένα από τα πιο υποκριτικά πράγματα των ημερών. Κριτική και σάτιρα που όλο και πιο πολύ θυμίζει liberal τηλε-ευαγγελισμό (όπως στο παρακάτω απόσπασμα που ο Colbert, αν είναι δυνατόν, μιλάει σε α’ πρόσωπο στον Προεδρο), απεθύνεται αποκλειστικά σε ανθρώπους που προκαταβολικά συμφωνούν και όσο πιο κοφτερά αστεία βρίσκει για τον ανεκδιήγητο Πλανητάρχη άλλο τόσο ομολογεί την ήττα της παρουσίας του και τη φιλαυτία της μη αυτοκριτικής.
Θυμάστε εκείνη την ιστορία για το πως οι New Order και η Factory έχαναν χρήματα για κάθε πουλημένο αντίτυπο του “Blue Monday”; Ο Andy McCluskey αφηγείται στην Popaganda μια εξίσου απολαυστική ιστορία για τους Orchestral Manoeuvres in the Dark, που ως γνωστόν ήταν εκ των 24h Party People.
http://popaganda.gr/omd-andy-
Καλό είναι γενικά να μην πέφτουμε συχνά από τα σύννεφα. Είναι γνωστό ότι ζούμε ανάμεσα σε παραληρηματικούς μισάνθρωπους σαν τον όποιο Τσιάρτα. Αντί να αναπαράγουμε τα αηδιαστικά λεγόμενά τους, ας μοιραστούμε θέματα σαν κι αυτό που λύνει όλες τις απορίες για το τι ακριβώς είναι το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.
http://popaganda.gr/taftotita-
Το Insecure της Issa Rae. Μια σειρά για μια νέα γυναίκα που δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει και γιατί το θέλει. Ξεκίνησε ως τρίλεπτα βιντεάκια στο you tube και έγινε κανονικό sitcom. Υπάρχουν ακόμα ταλέντα!
Ο Ντόναλντ Τραμπ στο κατεστραμένο, από τον τυφώνα Μαρία, Πουέρτο Ρίκο.
Εκεί που λες πως αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει χειρότερος, εκείνος πάει και κάνει κάτι και τον μισείς (ξέρω ότι είναι σκληρή λέξη) λίγο πιο πολύ. Πήγε στο Πουέρτο Ρίκο και αντί να προσπαθήσει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, τους κατηγόρησε ότι έχουν στραγγίξει τον προυπολογισμό των ΗΠΑ (γιατί φυσικά εκείνοι φταίνε για τις φυσικές καταστροφές) και φρόντισε να τους θυμίσει ότι η Κατρίνα ήταν κανονικός τυφώνας με χιλιάδες θύματα. Οι 16 νεκροί Πορτορικανοί δεν του φάνηκαν πολύ εντυπωσιακοί.
Και όλα αυτά σε ένα κράτος που είναι υπό την κατοχή των ΗΠΑ, κάτι που οι περισσότεροι Αμερικανοί αγνοούν, και το οποίο είναι υποχρεωμένες να βοηθήσουν.
Α, και για να μην ξεχάσω. Ο πρόεδρος της καρδιάς μας στο τέλος της επίσκεψής του πέταξε κουβερτάκια όλο χαρά και περηφάνια, σαν να πετούσε καραμέλες σε παιδιά…
Μόλις επιβεβαίωσα κάτι που ακούω εδώ και χρόνια χωρίς όμως να το έχω δει. Πως στον David Chase που δημιούργησε τον χαρακτήρα του Tony Soprano οφείλουμε πολλά για τις καλές σειρές που ακολούθησαν, που έκαναν την τηλεόραση πιο κινηματογραφική. Αν είσαστε τόσα χρόνια πίσω όσα εγώ αφήστε για λίγο τις νέες αφίξεις και πιάστε το “The Sopranos”. Μαφία και ομερτά, καθολική υποκρισία και αγία ιταλική οικογένεια, μεσογειακά εδέσματα και μπόλικο αίμα, τα ΄90s φεύγουν, τα ’00s έρχονται, η Carmela Soprano αποτελεί case study από μόνη της και ο «πιο σκληρός όλων» βρίσκεται αντιμέτωπος με την κατάθλιψη. Έπος.
«Ενώ θα έπρεπε να προστατεύονται και να μεταφέρονται στην ενδοχώρα σε κατάλληλες και ανθρώπινες δομές, περπατώντας στην Μόρια την τελευταία εβδομάδα αντικρίσαμε ανθρώπους σε αναπηρικά καροτσάκια, γυναίκες μόνες, ηλικιωμένους και εκατοντάδες, εάν όχι χιλιάδες, παιδιά, συμπεριλαμβανομένων νεογέννητων. Ακόμα πιο ανησυχητικό όμως, είναι το γεγονός, πως αντικρίσαμε χιλιάδες ανθρώπους σε απόγνωση». Ερευνήτριες της οργάνωσης Human Rights Watch παρουσιάζοντας τα ευρήματα των ερευνών τους μετά από την επίσκεψή τους σε hot spots, μιλούν για ανθρώπους παγιδευμένους σε επιδεινούμενες συνθήκες. Πολλοί από αυτούς έχουν σκεφτεί ή προσπαθήσει να βάλουν τέλος στη ζωή τους εξαιτίας της αγωνίας και του συναισθηματικού πόνου που νιώθουν.
Η φωτογραφική έκθεση του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη στον Φωταγωγό με αφορμή την έκδοση του δίγλωσσου βιβλίου Pina au rythme des oracles / Pina in the rhythm of oracles (ποίηση Δημήτρη Κρανιώτη, φωτογραφίες Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη). Οι φωτογραφίες της ενότητας Trauerspiel τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια των παραστάσεων του έργου της Πίνας Μπάους EinTrauerspiel στο Theatre de la Ville, στο Παρίσι, τον Φεβρουάριο του 1995.
Έφαγα τριήμερο ban επειδή τόλμησα να ανεβάσω στην προσωπική μου σελίδα στο fb το θέμα που έγραψα για #ΤαΓκομενικα της εβδομάδας. Κάποιο καλό παιδί έκανε το ριπόρτ επειδή θίχτηκε με τη λέξη «πέος». Ναι το ξέρω, είναι πολύ τρομακτική και προσβλητική.
Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι
[βίντεο Αντώνης Βρόικος]
Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια / τους πάτησε το τρένο
[Γιάννης Σκαρίμπας, φωτογραφία Γιάννης Στυλιανού]