Το big bang των λαχανικών που πια παίζουν στην πρώτη γραμμή των σπουδαίων εστιατορίων. Η γαστρονομική επανάσταση θα έρθει από το παστινάκι, το κολοκάσι, το λαγόχορτο και το κολράμπι.
Που κανένα ελληνικό εστιατόριο δεν επενδύει στην tapas bar λογική (αν και οι «μεζέδες στη μέση» είναι εγγεγραμμένοι στο dna μας) που αυτή τη στιγμή σαρώνει στο εξωτερικό – φτάνοντας μέχρι και στα αστέρια Michelin (τρανταχτό παράδειγμα το Barrafina του Λονδίνου).
Μου αρέσει που την ίδια εποχή που η μιμόζα στην αυλή ανθίζει και γίνεται κατακίτρινη, έχει ξεσπάσει κίτρινος πόλεμος μεταξύ των κίτρινων αρχιδημοσιογράφων της χώρας. Αν και η αλήθεια είναι πως άργησε-άργησαν λιγάκι φέτος, ελπίζω όχι εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής.
Μεσοβδόμαδα πήγα πάλι με μια εκλεκτή παρέα στην υπόγα στο Γκάζι στη Δεκελέων. Μαγαζί που πρωτογνώρισα από τους μεγάλους όταν ήμουν 12 ετών και αξιοποίησα πλήρως ως φοιτητής. Έχει σχεδόν το ίδιο μενού, την ίδια ατμόσφαιρα, αν και η ιδιοκτησία έχει αλλάξει. Η πίτα με τον κιμά, η πολίτικη σαλάτα με το κολοκύθι και το σκόρδο, το ψητό χοιρινό με πατάτες και το τσίπουρο. Κάπως, έμοιασε για λίγη ώρα, ότι τα τελευταία επτά χρόνια της κρίσης, ξεχάστηκαν μετά το πρώτο σκαλί. Στην επιστροφή ακόμα και τα σκυλάδικα club που έχουν κατακλύσει την περιοχή εξέπεμπαν κάποια γοητεία.
Φωτογραφία: Γιάννης Καραμπάτσος.
Είναι τουλάχιστον κουραστική η προσπάθεια της κυβέρνησης να τοποθετήσει σ΄ένα πόστο τον Γιώργο Κιμούλη. Αδικεί και τον ίδιο σαν καλλιτέχνη.
Η ταινία The League of Exotic Dancers, που είδα την Πέμπτη στο αγαπημένο Exile Room: ένας χώρος που σίγουρα αξίζει ορατότητα, καθώς προσφέρει κάθε μήνα φοβερές ταινίες, άγνωστες, πικάντικες, καλοφτιαγμένες, πάντα δωρεάν και πάντα με φαγητό, κρασί και συζήτηση. Αρκεί κάθε φορά για να μου φτιάξει την εβδομάδα!
Το πόσες φορές ένιωσα, ξανά, ότι το να οδηγώ ποδήλατο στο κέντρο της Αθήνας είναι εξτρίμ σπορ, καθώς φαίνεται είμαι αόρατη σε πεζούς, οδηγούς, και περισσότερο απ’ όλους, ταξιτζήδες. Συμπλήρωσα, όμως, την έρευνα του Δήμου Αθηναίων, για βελτίωση (λέει!) των ποδηλατικών υποδομών του κέντρου, γιατί ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο…
!Cliché alert! Η υποψηφιότητα του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου για Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου με το “The Lobster“. H υποψηφιότητα της Δάφνης Ματζιαράκη για Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για το “4.1 Μiles“.
Ότι ανακάλυψα ότι έχω πρόβλημα στο λαβύρινθο του αυτιού μου και με πιάνουν ζαλάδες.
Διάβασα το βιβλιο «Γιος Τρομοκράτη» (εκδόσεις Key Books) και θαύμασα το πως ένας γιος μέλους της Αλ Κάιντα που οργάνωσε το πρώτο χτύπημα στο WTC το ’93 επίλεξε το δρόμο της ειρήνης και της αγάπης.
Συγχαρητήρια στον Robert Redford που έφτιαξε φεστιβαλαρα στους -15 Βαθμούς και έχουμε ξυλιάσει αλλά μας αρέσει #sundancefilmfestival.
Στις αμερικανικές ντουζιέρες που για να κάνεις μπάνιο πρέπει να είσαι υδραυλικός.
Το Rockwave φέρνει τους Placebo την 1η Ιουλίου σε ένα επετειακό show για τα 20 χρόνια του συγκροτήματος, και ξαφνικά το καλοκαίρι απέκτησε άλλο νόημα!
Είδα το La La Land και συνειδητοποίησα πόσο βαριέμαι να παρακολουθώ τον ίδιο στερεοτυπικό «ρομαντισμό» του Χόλιγουντ, που ακόμα και το ίδιο έχει βαρεθεί να αναπαράγει και για αυτό το κάνει τόσο μέτρια· απλά με ωραία μουσική και εγκιβωτισμένες αναφορές σε σπουδαιότερα έργα απ’ αυτό που παρακολουθείς!
Το Stasis του Pye Corner Audio στην Ghost Box. Το σπουδαίο ηλεκτρονικό άλμπουμ του 2016 που μάλλον δεν ακούσαμε σε ζωντανή μετάδοση, απασχολημένοι να θρηνούμε τα ιερά τέρατα που έφυγαν από τη ζωή. Θα έπρεπε Θα μπορούσε να είναι το σάουντρακ του Blade Runner 2049 (+1 για το #GR80s, ξαφνικά συζητάμε όλοι για κοινωνική ιστορία, βιομηχανική αρχαιολογία κτλ.).
O Παναθηναϊκός του Τσάβι Πασκουάλ. Μια ομάδα, στην οποία από την αρχή της χρονιάς γίνονται (σχεδόν) όλα λάθος. Με οφθαλμοφανείς τρύπες στον σχεδιασμό της (ευθύνη του προπονητή που την έστησε το καλοκαίρι) που σήμερα περισσότερο εκθέτει παρά αναδεικνύει το ρόστερ της (ευθύνη του τωρινού προπονητή). Προσθέστε στο σέικερ έναν ακραία παρορμητικό διοικητικό ηγέτη, καμαρώστε πώς τα πάει ένας παλιός Λιθουανός φίλος… and do the math (+1 σε ότι γράφει ο Θεοδόσης Μίχος για τον «προκάτ κιτρινισμό»)
Νοβοκαϊνη για την ψυχή.
Μην τσιμπάτε με αυτό το «πράγμα» που πλασάρεται ως δημοσιογραφία, ενώ είναι ο απόπατος της ηθικής και της αισθητικής, ένα κατ’ εξοχήν παράδειγμα προς αποφυγή, η αποθέωση του προκατασκευασμένου κιτρινισμού που απευθύνεται σε ακόμη πιο χαμηλά ένστικτα από αυτά που τάχαμου καυτηριάζει.
Η έκθεση GR80’s στην Τεχνόπολη. Από στιγμές, «παλιό ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο» μέχρι δωμάτια και μέσα μαζικής μεταφοράς! Για όσους δε ζήσαμε αυτή τη δεκαετία και δεν είμαστε στην Αθήνα, είναι σίγουρα λόγος να κλείσουμε εισιτήρια και να πάμε να τη δούμε!
Το βιντεάκι/τζιφάκι/φωτογραφία της Μελάνια Τραμπ που κατεβάζει το βλέμμα.
Η ιδέα του OLA POPA, όπως διατυπώθηκε μέσα από το εκρηκτικό εκφραστικό ταλέντο του συγγραφέα του συγκεκριμένου mail, που κοινοποιεί στους συνεργάτες της Popaganda τη νέα στήλη. Όπως θα έλεγε και η Μέι του Μπρεξιτ, χιλάριους!!!
Δύο αγόρια που φιλιούνταν χτες το βράδυ στη Φειδίου γλύκαναν την καρδιά μου. Θα φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο που δεν θα μας κάνει εντύπωση.
Σάββατο μεσημέρι στην πλατεία Συντάγματος, δύο παλικάρια βλέποντας, ναι, άλλη μία συγκέντρωση -αυτή κατά του νέου Ρεπουμπλικανού προέδρου των ΗΠΑ, όχι απλά προσπέρασαν, αλλά αναρωτήθηκαν «Τι θέλουν πάλι;», πριν κατευθυνθούν για το καθιερωμένο καφεδάκι τους στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης, όπως σχολίασαν. Εδώ πρέπει να παρατεθεί το ποίημα «Όταν ήρθαν να πάρουν…» που αποδίδεται στον Μπρεχτ αλλά στην πραγματικότητα ανήκει στον Πάστορα Martin Niemoller.
Όταν κανόνισα να βρεθώ για «μια μπύρα μόνο» με μια αγαπημένη φίλη. Παρότι πήρα τον δρόμο για το Κουκάκι παραπονεμένη σχεδόν που με τράβηξε μέχρι τα μέρη της -αν και της είπα πως είμαι κουρασμένη- η «μια μπύρα μόνο» δεν έφτασε. Οι ώρες πέρασαν ανακουφιστικά, νιώθαμε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποχωριστούμε για να κερδίσουμε μια ώρα ύπνο αφού αυτές οι ώρες που αφήσαμε να περάσουν έξω, τα ποτήρια που ξαναγέμιζαν, εκείνο το μπαρ μας υπενθύμισαν γιατί πρέπει να αποζητούμε συχνότερα η μία την παρέα της άλλης.
Που το 2017 και σε ένα κράτος που θέλει να θεωρείται κοσμικό υπάρχει ακόμη μητροπολίτης που στέλνει επιστολή στον Υπουργό Παιδείας αντιδρώντας σε θεματική σχολική εβδομάδα για τις έμφυλες ταυτότητες και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Η υποψηφιότητα του Αστακού στα Όσκαρ πρωτοτύπου σεναρίου αλλά και του συγκλονιστικού 4,1 Μίλια στην κατηγορία μικρού μήκους ντοκιμαντέρ.
Η κακεντρέχεια πίσω από τον αντιλανθιμικό παροξυσμό στο καζάνι υστερίας των social, αλλά κι η πολιτικάντικη εθνεγερτική οικειοποίηση της επιτυχίας ενός (ακόμη) ανθρώπου που χρειάστηκε να ξενιτευτεί για να την πετύχει.
Η πιο σωστή απόφαση που πήρα το 2016 ήταν να υιοθετήσω ένα αδέσποτο γατάκι. Το συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά αυτή την εβδομάδα, ένα από αυτά τα πρωινά που ο Γκοτζίλα έρχεται στο κρεβάτι και με ξυπνά (λογικές ώρες, έχει καταλάβει ότι είμαι υπναρού) ακουμπώντας την μύτη του στην μύτη μου. Τα συναισθήματα που αναπτύσσονται όταν δημιουργείς μια σχέση αγάπης μ’ ένα ζώο μόνο όσοι την έχουν ζήσει τα καταλαβαίνουν. Ο Γκοτζίλα είναι το πιο αγχολυτικό πλάσμα που έχω γνωρίσει και που τώρα κοιτάει με περιέργεια την οθόνη στην οποία γράφω για την χάρη του.
Πηγαίνοντας προς το σπίτι της αγαπημένης μουσικοκριτικού, συγγραφέα και μεταφράστριας Χίλντας Παπαδημητρίου (σύντομα συνέντευξη της στην Popaganda) ένα πολύ φιλικό γατάκι με πλησίασε νιαουρίζοντας έξω από έναν φούρνο. Πήγα να το χαϊδέψω και διαπίστωσα ότι δεν είχε σχεδόν καθόλου αυτάκια και η ουρά του ήταν σε κακά χάλια. Η Χίλντα (έμπειρη γατομάνα) μου είπε μετά ότι υποπτεύονται ότι κάποιος του έριξε οξύ. Για τους σαδιστές που εκεί έξω φολιάζουν και τιμωρούν ζώα πρέπει να έχουμε πιο σοβαρή αντιμετώπιση και να έρχονται ενώπιον του νόμου. Και να τιμωρούνται όπως τους αξίζει.
Το παραδοσιακό συγκρότημα Εβρίτικη Ζυγιά. Θρακιώτικη ψυχεδέλεια στο live stage του six d.o.g.s το περασμένο Σάββατο.
Το κρύο. Εντάξει, ας λήξει εδώ αυτό το αστείο.
Διάβασα τη «Γραμμή του Ορίζοντος» του Χρήστου Βακαλόπουλου κι ήταν από αυτές τις εμπειρίες που παθαίνεις ένα μικρό -μάλλον μεγάλο- όμορφο σοκ και μετά, σαν άλλη Ρέα Φρατζή, θες να πάρεις το πλοίο όχι για την Πάτμο, αλλά για συγγραφικές θάλασσες.
Ο γενάρχης και η γενιά του. Ο ζωγράφος Μάκης Θεοφυλακτόπουλος με δύο γυναίκες, δύο κόρες και δύο εγγόνια στην έκθεση ζωγραφικής «Εσωτερικοί χώροι» της Ισμήνης Ασημάκη.
Η δύσκολη ζωή αυτής της πεταλούδας που λέγεται Dryas Iulia και είναι υποχρεωμένη, για να ζήσει, να πίνει κροκοδείλια δάκρυα.
Photo credit: Pilaa beach, below hillside and ridgetop land owned by Facebook CEO Mark Zuckerberg in Hawaii. Photograph: Ron Kosen/AP
Ο Marc Zuckeberg αγόρασε μια έκταση 28 τ.χμ. στον νησί Kauai με το αντίτιμο των 100 εκατομυρίων δολαρίων. Στους ντόπιους οι οποίοι κατέχουν μικρά τεμάχια γης από κληρονομιά χωρίς όμως να έχουν επίσημα έγγραφα απεστάλησαν μηνυτήριες αναφορές για τον πλειστηριασμό της γης τους. Μια τακτική που είχε εφαρμοστεί από τους «βαρώνους της ζάχαρης» το 1800 για να εκδιώξουν τους ιθαγενείς. Μετά από τις αντιδράσεις, ο ίδιος δήλωσε ότι αφού έφτασε σε μια αμοιβαία συμφέρουσα συμφωνία με τους ιδιοκτήτες που είχαν τα μεγαλύτερα κομάτια γης, το έκανε για να προσπαθήσει να ταυτοποιήσει τους εκατοντάδες άλλους που έχουν μικρότερα κομάτια γης.
Η εκπρόσωπος της πολιτείας της Χαβάης δήλωσε ικανοποιημένη από τις αλλαγή στην στάση του FACEBOOK CEO Marc Zuckeberg ο οποίος πλέον θέλει να συνομιλήσει με τους ιθαγενείς για την εξεύρεση μιας λύσης προς όφελος όλων.
O Donald Trump έδωσε εντολή στην νέα του διοίκηση να δημοσιεύει εβδομαδιαία μια λίστα με τα εγκλήματα που έχουν διαπραχτεί από «αλλοδαπούς». Δεν γίνεται καμία διάκριση στους παράνομους μετανάστες. Ταυτόχρονα όποια πολιτεία αρνείται να απελάσει παράνομους μετανάστες θα μπαίνει σε μια «μαύρη» λιστα και δεν θα παίρνει ομοσπονδιακή χρηματοδότηση.
