Δεν ξέρω αν κι άλλοι άνθρωποι αισθάνονται ότι τα ατελιέ των ζωγράφων είναι χώροι με τόσο ερωτική ατμόσφαιρα που μπορείς να αισθανθείς τον αισθησιασμό σαν συμπαγές σώμα. Ίσως είναι η δημιουργικότητα, η φαντασία, τα χρώματα, η αποτύπωση της πραγματικότητας μέσα από μια λοξή ματιά, η πρωτοπορία, η επίθεση στον συντηρητισμό που τα αναδεικνύει σε χώρους ιδανικούς για ερωτικές πράξεις. Μερικοί από τους σπουδαιότερους ζωγράφους αποτύπωσαν τον ερωτισμό μέσα από τα δικά τους μάτια, σπάζοντας τις ηθικές νόρμες της εποχής τους. Και επειδή τα έργα αυτά είναι πραγματικά σπουδαία θα είναι εις τους αιώνες των αιώνων προκλητικά. Να μερικές μόνο από τις στιγμές που η ζωγραφική τέχνη αποθέωσε τον ερωτισμό.
Ίσως ο πιο διάσημος ερωτικός πίνακας. Απεικονίζει μια γυναίκα που κάνει έρωτα με δύο χταπόδια. Είναι έργο του Ιάπωνα καλλιτέχνη Katsushika Hokusai και χρονολογείται γύρω στο 1814. Η απεικόνιση βασίζεται σε έναν ιαπωνικό μύθο. Η Tamatori ή Ama ήταν αλιέας μαργαριταριών που παντρεύτηκε τον Fujiwara no Fuhito της δυναστείας των Fujiwara. Οι δυο τους συναντήθηκαν όταν ο Fuhito στην αναζήτηση του ενός σπάνιου μαργαριταριού που είχε κλέψει ο δράκος της θάλασσας έφτασε σε ένα εγκαταλειμμένο νησί. Εκεί ερωτεύθηκαν. Η Tamatori βουτούσε κάθε μέρα στη θάλασσα για να βρει το σπάνιο μαργαριτάρι. Tελικά το ανακάλυψε μέσω της μουσικής. Το πήρε και την ώρα που απομακρυνόταν ο θαλάσσιος θεός και τα υπόλοιπα πλάσματα του βυθού ξύπνησαν και την καταδίωξαν. Στην προσπάθεια της να ξεφύγει η Tamatori έσκισε το στήθος της και έκρυψε εκεί το μαργαριτάρι. Το αίμα θόλωσε τα νερά και έτσι μπόρεσε να γλιτώσει. Όμως με το που έφτασε στην επιφάνεια πέθανε από αιμορραγία.
Την ίδια χρονική περίοδο, στις αρχές του 19ου αιώνα, και ενώ η καθολική εκκλησία απαγορεύει την απεικόνιση του γυναικείου γυμνού σώματος στην τέχνη ο Γκόγια τολμά να ζωγραφίσει τη γυμνή Μάγια (υπάρχει και ντυμένη εκδοχή του έργου). Θεωρείται η πρώτη απεικόνιση ολόγυμνης γυναίκας σε φυσικό μέγεθος στη ζωγραφική του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Η Μάγια μας κοιτά κατάματα, έχει τα χέρια διπλωμένα πίσω από το κεφάλι της, στάση που αναδεικνύει το στητό ολοστρόγυλλο στήθος της, χνούδι ξεκινά κάτω από τον αφαλό της για να καταλήξει στις τρίχες της ήβης. Λόγω της λογοκρισίας της εποχής το έργο δε θα εκτεθεί όσο ο Γκόγια είναι εν ζωή. Η απλότητα του αισθησιασμού της Μάγια ακόμη προκαλεί τον θαυμασμό.
Το 1913, σε μια εποχή που το να μιλήσεις για τον οργασμό και την ηδονή της γυναίκας ήταν από τα πιο επαναστατικά πράγματα που μπορούσες να κάνεις, ο υπέροχος Αυστριακός ζωγράφος Αύγουστος Κλιμτ δημιουργεί το σκίτσο μιας γυναίκας που αυτοϊκανοποιείται. Μπαμ! Χαστούκι στον συντηρητισμό, ωδή στην γυναικεία σεξουαλικότητα.
Ο Έγκον Σίλε ήταν επίσης Αυστριακός και ένας από τους προστατευόμενους του Κλιμτ. Απεικονίζει τακτικά το γυμνό γυναικείο σώμα σε διάφορες στάσεις, όχι τις κλισέ αισθησιακές αλλά εκείνες που βγάζουν την ωμό σεξουαλικότητα της καθημερινότητας. Τα μοντέλα του ειναι συνήθως πόρνες. Το 1916 αποτυπώνει τον γυμνό εαυτό του, πόδια ανοιχτά (στάση πολύ συνηθισμένη στους πίνακές του), το πέος του κρέμεται σε κοινή θέα. Ο Σίλε δεν εξαιρεί τον εαυτό του από την έκθεση του γυμνού σώματος. Τα πόδια στο Σίλε είναι ανοιχτά, τα γεννητικά όργανα είναι περήφανα, ο ερωτισμός ξεχειλίζει.
Ένα μουνί σε πρώτο πλάνο. Πόδια ανοιχτά, λίγο στήθος αλλά κυρίως ένα μουνί. Και ο πιο εύστοχος τίτλος στην ιστορία της τέχνης. Ο Γάλλος καλλιτέχνη Γκυστάβ Κουρμπέ δημιουργεί τη συγκεκριμένη ελαιογραφία το 1866, εστιάζοντας χωρίς περιστροφές στην πηγή της γυναικείας σεξουαλικότητας και μητρότητας. Τόσο λιτά, ρεαλιστικά και απέριττα που σε συνδυασμό με τον τίτλο μόνο δέος μπορείς να νιώσεις.
Ο Γερμανός ζωγράφος Ότο Ντιξ ζωγραφίζει τον συγκεκριμένο πίνακα λίγο μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και συγκεκριμένα το 1920. Ένας βετεράνος χουφτώνει μια πόρνη σε μια γκροτέσκα ερωτική σκηνή. Ο Ντιξ θέλει να σοκάρει. Πράγματι ο Ντιξ το 1923 δικάζεται για τον συγκεκριμένο πίνακα αλλά αθωώνεται. Μια ωμή ηδονιστική ματιά πάνω στην σαρκική διάσταση του πόθου και του τραύματος.