Σταύρος Διοσκουρίδης
Ο Τύπος. Ό,τι και να λέτε, αν δεν υπήρχαν ορισμένα αξιόλογα μέσα δεν θα γινόταν ποτέ η φασαρία για το βίαιο χωρισμό των οικογενειών μεταναστών στα αμερικάνικα σύνορα. Ούτε ένας ακροδεξιός πρόεδρος, όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, θα είχε υπογράψει το τέρμα αυτού του απαράδεκτου μέτρου.
Εύχομαι σε όποιον δήλωσε δημόσια ότι καλά έκανε ο Μακρόν και τα έχωσε στον έφηβο on camera να τη βρει από ένα μικρό και πανούργο κουνούπι που θα τον τσιμπά κάθε μέρα στο μέτωπο.
Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης
Τα στραβοπατήματα των φαβορί και το δυνατό ξεκίνημα της Αγγλίας στο Μουντιάλ. Ό,τι καλύτερο για τους εραστές των αουτσάιντερ και ειδικά για τους αμετανόητους ρομαντικούς οπαδούς των Τριών Λιονταριών.
«Απλά εφαρμόζουμε νόμους που μας έχουν έρθει από το κογκρέσο». Αυτή ήταν η απάντηση του διευθυντή της υπηρεσίας τελωνείων και μετανάστευσης Thomas Homan όταν ρωτήθηκε ποια είναι η άποψή του για το ότι οι πρακτικές του διαχωρισμού των οικογενειών των μεταναστών και το κλείσιμο των παιδιών τους σε κλουβιά ότι μοιάζει με ναζιστική πρακτική. Καθόλου τυχαία το ίδιο ακριβώς έλεγαν και οι ναζί στις απολογίες τους στις δικές της Νυρεμβέργης και γι’αυτό αυτή η τακτική υπεράσπισης λέγεται “Nuremberg defense”.
Παναγιώτης Μένεγος
Η καλύτερη εποχή του χρόνου. Κάθε μέρα συναυλίες. Την περασμένη εβδομάδα σε Βαρκελώνη κι Αθήνα είδα μια ντουζίνα. Απoκαθιστώντας την σχέση του ορκισμένου fan με τους LCD Soundsystem στο Sónar και νοσταλγώντας το μέλλον των Στέρεο Νόβα στο Σταύρος Νιάρχος.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος/ FOSPHOTOS
Η χειρότερη εποχή του χρόνου. Άν είσαι «του πολιτιστικού», πόσο μάλλον αν τρέχεις ένα μέσο. Όλοι διοργανώνουν, προωθούν, επικοινωνούν κάτι – μια συναυλία, μια παράσταση, ένα φεστιβάλ. Και, οι περισσότεροι, νομίζουν ότι είστε συνέταιροι κι όχι συνεργάτες.
Πάνος Μπάρας
Όταν συνειδητοποιείς ότι έμειναν μόνο δύο εβδομάδες για τη συναυλία των Arctic Monkeys, στο Rockwave Festival. Κάποια πράγματα αργούν, αλλά αξίζει να τα περιμένεις.
Το διάβασμα είναι μια δραστηριότητα, η οποία θα έπρεπε δια νόμου, να περιορίζεται, αποκλειστικά και μόνο, στην ξαπλώστρα της παραλίας ή της πισίνας και καθαρά για λόγους αναψυχής, τη περίοδο του καλοκαιριού. Οτιδήποτε άλλο, είναι απλά βασανιστήριο ή κακόγουστη φάρσα.
Ντενίσα Μπαϊρακτάρη
Πριν από έναν χρόνο 15 έφηβες Αφγανές και μια νεαρή Ελληνίδα, έκαναν μαθήματα φωτογραφίας κάτω από ένα δέντρο στον καταυλισμό προσφύγων του Σχιστού. Σε ένα από αυτά τα μαθήματα αποφάσισαν να φτιάξουν μια εφημερίδα γραμμένη από τις ίδιες, όπου θα βρουν τον χώρο να εκφράσουν όλα όσα στις χώρες τους θα έμοιαζαν απαγορευμένα. Η εφημερίδα ονομάστηκε Αποδημητικά Πουλιά, όπως είναι και εκείνες άλλωστε. Την Τετάρτη που πέρασε τα Αποδημητικά Πουλιά, έκλεισαν έναν χρόνο κυκλοφορίας. Ένας χρόνος γεμάτος σκληρή δουλειά, όνειρα, ελπίδες και πολλά χαμόγελα.
Ένα παιδί μόλις τεσσάρων χρονών έχασε την ζωή του, αφού έπεσε μέσα σε φρεάτιο στον καταυλισμό προσφύγων στην Θήβα. Ένα παιδί που είχε περάσει σχεδόν όλη του τη ζωή ανάμεσα σε σκηνές και κοντέινερ και που δεν γνώρισε ποτέ το πως είναι να μένεις σε ένα σπίτι και να κοιμάσαι στο δωμάτιό σου.
Λίνα Ρόκου
Οι Jamiroquai στην τρίτη μέρα του Release Festival. Cooler than cool.
Η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας εντείνει τα αντι-προσφυγικά της μέτρα με νομοσχέδιο που προβλέπει ειδική φορολόγηση της τάξης του 25%των οργανώσεων αρωγής, ενώ όσοι βοηθούν μετανάστες και πρόσφυγες να εξασφαλίσουν άδεια παραμονής ή να ζητήσουν άσυλο στην Ουγγαρία κινδυνεύουν ακόμη και με ποινή φυλάκισης που θα φτάνει τους 12 μήνες.
Ζωή Παρασίδη
Χρησιμοποιώντας ονόματα πόλεων για ψευδώνυμα και φορώντας μάσκες με το πρόσωπο του Νταλί, οχτώ ληστές υπό την καθοδήγηση του «καθηγητή» κλείνονται στο Νομισματοκοπείο της Μαδρίτης κρατώντας ομήρους το προσωπικό και μια ομάδα μαθητών με σκοπό να παραμείνουν κλεισμένοι για 11 μέρες προκειμένου να καταφέρουν να τυπώσουν δύο και κάτι δισεκατομμύρια ευρώ. Αν δεν έχετε δει το ισπανικό La casa de papel ή Money Heist κατά το Netflix πρέπει να το κάνετε άμεσα.
Η Οικοτεχνία σάλτσας Πορτοκαλλίδη κοινοποίησε «χιουμοριστικό» διαγωνισμό στη σελίδα της στο facebook, γράφοντας ότι νικητής θα είναι εκείνος που θα «καταφέρει αποδεδειγμένα να περιλούσει με τη βραβευμένη σάλτσα έναν από τους εξέχοντες βουλευτές ανεξαρτήτως κόμματος, που στηρίζει τη συμφωνία για τη Μακεδονία μας. Bonus +5κούτες αν ο βουλευτής είναι από την Μακεδονία ή την Θράκη. Bonus +10 κούτες αν πετύχετε τον κ. Κοτζιά. Για Τσίπρα – Καμένο χαρίζεται η επιχείρηση», στο πνεύμα του «Ατελείς λεκτικές υπερβολές και ατυχείς εκφράσεις» προφανώς.
Ελένη Τζαννάτου
Είναι 76, τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα, φοράει βερμούδα και κουτσαίνει ελαφρά, γεννήθηκε στην Ουαλία, μεγαλούργησε στη Νέα Υόρκη και στα λιμνάζοντα νερά της avant garde αλλά και της ποπ, αυτό το καλοκαιρινό βράδυ είναι στην Αθήνα μπροστά σε δύο χιλιάδες περίπου ανθρώπους, οι περισσότεροι από αυτούς υποψιασμένοι για αυτό που θα ακούσουν. Καθιστός στα πλήκτρα του, όρθιος με τη βιόλα του ή την κιθάρα του, τραγουδά, ποτέ ακριβώς σωστά, αλλά αυτό τον κάνει και ιδιαίτερο. Για την Ελένη της Τροίας, την Hedda Gabler, την Έρημη Γη, τον Macbeth, τον Pablo Picasso, τον Andy Warhol, εκεί γίνεται λίγο συγκινητικός, την Αφροδίτη με τη Γούνα, εκεί πέρα από τη συγκίνηση, αγγίζει λίγο το διηνεκές. Ο John Cale επί σκηνής δεν έδωσε ένα άψογο live. Έδωσε όμως ένα live που όσοι μπορούσαν με κάποιο τρόπο να συσχετιστούν και φαντάζομαι κυρίως όσοι δεν τον είχαν ξαναδεί ζωντανά, έστω και μια στιγμή χαμογέλασαν ή χειροκρότησαν με μία ελαφρά αίσθηση πληρότητας για την ζωντανή απόδειξη της αξίας του που μπορεί να συνεχίζει να παρουσιάζει ακούραστος (ακόμη κι αν δείχνει λιγάκι κουρασμένος) στην όγδοη δεκαετία της ζωής του. Κι αυτό μπορεί να υπερκεράσει την όποια τελειότητα.
Φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασίμου
Είναι γύρω στα 50, έχουν επιστρέψει μετά από 20 χρόνια απουσίας, έξι χιλιάδες κόσμου έχουν δώσει με αγωνία το παρόν αυτό το βράδυ, αυτοί που μεγάλωσαν μαζί τους, αυτοί που γεννιόντουσαν τότε αλλά κάποια εσωτερική ανάγκη (ή εξωτερική επιτακτικότητα) τους ώθησε να ταυτιστούν με τη μουσική τους, αυτοί που είναι απλά περίεργοι να τους δουν, ανεβαίνουν στη σκηνή με κίτρινα κράνη, σαν άλλοι Devo που βαπτίστηκαν μύστες της electro σουρεάλ αστικής αφήγησης, αποθεώνονται απνευστί. Για 100 περίπου λεπτά οι Στέρεο Νόβα με καινούργιο αλλά και παλαιότερο (κυρίως παλαιότερο) υλικό, αρκετά πειραγμένο, ποτέ όμως σε επίπεδο που αγγίζει την ηλεκτρονική μαεστρία, «φωνάζουν» μέσα από την ψυχρότητά τους ότι επέστρεψαν, δείχνουν σχεδόν αλαζονικά πως ξέρουν ότι η συγκίνηση είναι προδιαγεγραμμένη. Κάποιοι όμως έμειναν το ίδιο μουδιασμένοι μπροστά στη θέαση των visuals πίσω από τη σκηνή αλλά και σε αυτό που συνέβαινε πάνω στη σκηνή, νιώθοντας πως η νοσταλγία και όχι η ίδια η στιγμή γεννά απόψε αυτή τη φορτισμένη συνθήκη. Κι αυτή δεν ήταν μία συνθήκη που η νοσταλγία επαρκούσε μιας και κάποιοι περιμέναμε τη ΜΑΝΑΑΑΑ για να ξυπνήσουμε.
Τζούλια Τσιακίρη
Ο έρωτας του συλλέκτη για το αντικείμενο που θέλει και τελικά αποκτά και εκθέτει μαζί με όσα άλλα κατά καιρούς απέκτησε είναι εκείνο που κάνει τη διαφορά στίς ιδιωτικές συλλογές σε σχέση με τα μεγάλα μουσεία. Διαβαίνεις τις αίθουσες, βλέπεις τα εκθέματα και καρδιοχτυπάς όπως εκείνος την ώρα που πρωτοαντίκριζε το αντικείμενο του πόθου του να ξεπροβάλει από τα τσιγαρόχαρτα της συσκευασίας. Στη φωτογραφία ένα κινέζικο κομψοτέχνημα από την Λεβέντειο Πινακοθήκη της Λευκωσίας.
Να γυρίζεις στην πεντάμορφη χώρα σου από μια άλλη πεντάμορφη χώρα όπου υπάρχει κοινή λογική και να πονάς γιατί το τόσο καταφρονεμένο αλλά απολύτως αναγκαίο αυτό στοιχείο δεν κυκλοφορεί εδώ. Στη φωτογραφία της Εύας Μαθιουδάκη ένας αγάπανθος, το λουλούδι που για τον ποιητή «προστάζει τη σιωπή». Δες εδώ.