Σταύρος Διοσκουρίδης
Ξεκινούν οι εκδηλώσεις που καθιστούν την Αθήνα ως Παγκόσμια Πρωτεύουσα του Βιβλίου μέχρι τον Απρίλιο του 2019. Ε, δε μπορεί, όλο και κάτι καλό θα βγει από αυτό.
Αυτό με την κλιματική αλλαγή που λένε είναι μια μπαρούφα. Απλά θα πνιγούμε στην αφρικάνικη σκόνη και στα κουνούπια από δω και πέρα.
Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης
Η υποψηφιότητα της Σύνθια Νίξον για τη θέση του κυβερνήτη της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Η δημοφιλής ηθοποιός βαδίζοντας στα χνάρια του Μπέρνι Σάντερς μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έστησε ένα κίνημα από τα κάτω. Βάζει ψηλά στην ατζέντα της τις υποδομές της πολιτείας, τους μετανάστες και τις γυναίκες. Με τη δυναμική που έχει ήδη αναπτύξει για πολλούς είναι ήδη νικήτρια.
Το ξέπλυμα της χούντας αυτές τις μέρες του χρόνου από διαφορες εφημερίδες που δεν είναι ούτε για να τις στρώσεις στο πάτωμα όταν βάφεις.
Παναγιώτης Μένεγος
Ο Βασίλης Δημάκης έφτασε τις 31 μέρες απεργίας πείνας (και τις 8 δίψας) κι ευτυχώς διέκοψε, έχοντας «λάβει εγγυήσεις από ανθρώπους του υπουργείου Δικαιοσύνης ότι θα λαμβάνει κανονικά στο εξής τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται ως κρατούμενος». Είναι στα θετικά, γιατί είτε το αισθανόμαστε να μας ακουμπά το ζήτημα είτε όχι, δεν μπορούμε να αντέξουμε να είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που οι άνθρωποι πεθαίνουν διεκδικώντας. Από την άλλη, κι επειδή οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες και μοιραίες, αποδείχθηκε ότι ο Βασίλης Δημάκης του 2018 δεν ήταν ο Νίκος Ρωμανός του 2014. Για τρεις βασικούς λόγους: α) το σημαντικότερο, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια κυβέρνηση, κρύβεται πίσω από το νόμο εκδίδοντας κυνικές ανακοινώσεις μέσα από το υπουργείο Δικαιοσύνης, και οι βουλευτές του αντιδρούν με σημαντική καθυστέρηση ζητώντας λύση υπό την πίεση (μικρής) μερίδας της κοινής γνώμης – ο ΣΥΡΙΖΑ μαρτυρά δηλαδή με τη συνολική στάση του ότι το 2014 έκανε περισσότερο αντιπολίτευση και λιγότερο προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων, β) ο αντιεξουσιαστικός χώρος λειτούργησε ως members club, ο Δημάκης ως ποινικός δεν είχε πιστοποιητικό αντιεξουσιαστικών φρονημάτων (παρότι στο λόγο του υπήρχαν τέτοιες αναφορές), επομένως το θέμα δε σηκώθηκε στον «δρόμο», γ) τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τέτοια είναι τα δικαιώματα των κρατουμένων αν μας διαφεύγει, παραμένουν πολύ σοβαρή υπόθεση ακόμα για να τα αφήσουμε στην ελληνική δεξιά (ακόμα κι αντιπολιτευόμενη).
Σήμερα που θα πάτε στο περίπτερο, θα δείτε μια εφημερίδα (Espresso) να μοιράζει CD με «κλαρίνα, εμβατήρια κι επίκαιρα της επταετίας». δίπλα σε μια άλλη εφημερίδα ίδιας ιδιοκτησίας (Δημοκρατία) που την περασμένη εβδομάδα έδινε δώρο βιβλίο «Ο Άγνωστος Γεώργιος Παπαδόπουλος», ενώ κοντά τους θα είναι το Μακελειό και η Ελεύθερη Ώρα που ούτε θέλω να ξέρω τι επετειακό εμετό θα πουλάνε. Το ημερολόγιο θα δείχνει 21 Απρίλιου. Του 2018, όχι του 1967.
Θεοδόσης Μίχος
«Σίγουρα μακροχρόνια ο θεσμός θα μπει σε μια διαδικασία εκφυλισμού. Αλλά ακόμα είναι στο στάδιο που δυναμώνει χρόνο με το χρόνο. Προς το παρόν είναι κάτι πολύ καλό για τα δισκοπωλεία γιατί προσφέρει πολύ ισχυρή οικονομική ένεση. Ο τζίρος που γίνεται εκείνη την ημέρα όχι απλώς δεν επαναλαμβάνεται καμία άλλη μέρα του χρόνου – στο Λωτό είναι μια μέρα πανικού με κόσμο να μένει έξω από το μαγαζί – αλλά δίνει μία ώθηση που μπορεί να κρατήσει ένα-δυο μήνες. Οπότε λειτουργεί θετικά, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζω τις «σκιές» που τη συνοδεύουν, όπως εκδόσεις που δεν έχουν νόημα, κάποιες τιμές αδικαιολόγητα υψηλές, τάσεις κερδοσκοπίας τόσο από συναδέλφους όσο και από ιδιώτες, ενώ και οι πολυεθνικές έχουν μπει πια για τα καλά στο παιχνίδι και σε ένα βαθμό διαμορφώνουν πλέον τους όρους.»
Αυτά μου είχε πει για τη Record Store Day πριν από δύο-τρία χρόνια, ο Πάκης Τζιλής, εγκέφαλος του πιο αγαπημένου μου δισκάδικου, εκεί όπου κάθε μέρα ζωντανεύει η Σαλονικιώτικη εκδοχή του High Fidelity.
Όπως και να ‘χει, support your local (record) dealers. Σαν και αυτούς και αυτούς.
«Άκου Τσιάρτα, για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα. Κανένα Facebook δεν θα μας επιβάλλει τις ανώμαλες και αρρωστημένες επιθυμίες σου. Φυσικά και εσείς οι μαλάκες έχετε τα ίδια δικαιώματα, όπως όλοι μας. Το να θέλετε, όμως, να μας επιβάλετε μισανθρωπιστικές απόψεις και παραλογισμούς πάει πολύ. Το ότι βρήκες χεοροκροτητές που έχουν τα ίδια μυαλά με εσένα δεν σημαίνει ότι θα τα αποδεχθούμε όλα. Εδώ είναι ΕΛΛΑΔΑ. Δεν είναι ούτε Αγκόλα, ούτε Μπαγκλαντές ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, που τα αποδέχεται αυτά.»
[Περί Τσιάρτα, bull’s eye σχόλιο από τη συνάδελφο (ΣΠΟΡ FM 94.6) Εύα Ζαχαριουδάκη, για τις τελευταίες του σοσιαλμιντιακές ομοφοβικές κορώνες]
Πάνος Μπάρας
Ο νέος πρόεδρος της Κούβας Miguel Diaz-Canel ξεκαθαρίζει ότι δεν υφίσταται ενδεχόμενο παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην σοσιαλιστική Κούβα.
Ο 11χρονος Παλαιστίνιος, Abdel-Rahman Nofal, που πυροβολήθηκε στο πόδι από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, ενώ διαδήλωνε ειρηνικά στη «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής», στη Γάζα. Η οικογένειά του ζήτησε άδεια από την ισραηλινή κυβέρνηση να του επιτρέψουν να μεταφερθεί σε νοσοκομείο της Δυτικής Όχθης για να γλιτώσει τον ακρωτηριασμό, αλλά εκείνη αρνήθηκε.
Ντενίσα Μπαϊρακτάρη
Σε πρόσφατη επίσκεψή της στο παλάτι του Μπάκιγχαμ, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας, Τζασίντα Άρντερν, φόρεσε πάνω από το φόρεμά της έναν παραδοσιακό μανδύα των Μαορί, διακοσμημένο με φτερά πουλιών. Αυτή της η κίνηση χαιρετήθηκε από τους ιθαγενής της Νέας Ζηλανδίας ως δείγμα ενότητας, αφού ο μανδύας Kahu huruhuru, παραδοσιακά φοριέται από τον αρχηγό μιας φυλής. Η επιλογή του συγκεκριμένου ενδύματος όμως, από την Άρντερν έδειξε πως μπορεί να αλλάξουν οι ρόλοι και μια έγκυος γυναίκα να ηγείται ενός κράτους και να έχει την αποδοχή του λαού.
Πέτρος Κωστόπουλος ο Ξεβλαχωτής!!!
Λουίζα Σολομών-Πάντα
Η στιγμή εκείνη που πάτησα το play και άρχισαν να ηχούν οι πρώτες νότες ενός εκ των νέων κομματιών του νέου άλμπουμ των κορυφαίων Last Drive, ήταν αρκετή για να προσφέρει ένα μεγάλο “συν” σε αυτή την εβδομάδα… Πατάς λοιπόν το play και αυτομάτως συστήνεσαι σε μία εθιστική “μουσική εμπειρία” που ακούει στο όνομα “Always The Sun”. Μία εμπειρία με τόσο φρέσκο και σύγχρονο ήχο, μα συνάμα τόσο ατόφιο με τις βρώμικες punk και garage εκείνες διαθέσεις των παλιών, καλών Last Drive, του σημαντικότερου ελληνικού ροκ συγκροτήματος της δεκαετίας του ’80. Μαγκιά να μετράς παραπάνω από 30 χρόνια πορείας και να βγάζεις ένα τόσο σωστά “τοποθετημένο” υλικό, που να κουβαλάει τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, και τοποθετώντας τες στο παρόν να χτίζει για τον ήχο του το μέλλον. Ε ναι ρε Last Drive-άρες.
Αστυνομικοί σκότωσαν έναν 26χρονο Αφροαμερικανό, πατέρα τριών παιδιών, πυροβολώντας εναντίον του πάνω από 20 φορές στον χώρο στάθμευσης ενός σούπερ-μάρκετ στην Καλιφόρνια. Ο Ντιάντε Γιάμπερ, που δεν ήταν οπλισμένος, βρισκόταν στη θέση του οδηγού του αυτοκινήτου, με τρεις ακόμη ανθρώπους να επιβαίνουν σε αυτό. Το γραφείο του σερίφη του Σαν Μπερναντίνο επεσήμανε ότι ο Ντιάντε Γιάρμπερ καταζητούνταν για να ανακριθεί σχετικά με μια υπόθεση ενός κλεμμένου αυτοκινήτου. Και αναρωτιέμαι, πόσο μεγάλο κίνδυνο μπορούν να αποτελέσουν για το αστυνομικό σώμα τέσσερις μη οπλισμένοι άνθρωποι που απλώς αρνούνταν να βγουν από το όχημα; Ένα ακόμη κραυγαλέο και θλιβερό περιστατικό μίσους και ρατσιστικής βίας από την αστυνομία, “μόλις” σημειώθηκε, κάνοντάς μας να καταλήξουμε για μία ακόμη φορά, στο ότι αν είσαι μαύρος στις ΗΠΑ, έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να σε πυροβολήσει η αστυνομία… Η διάσταση αυτή αφορά τον εξευτελιστικό ρόλο της αστυνομίας και την εκπαίδευση της, η οποία έχει ως αποτέλεσμα να στρέφει τα όπλα της και να ασκεί βία βάσει ταξικών κριτηρίων και σύμφωνα με το χρώμα του δέρματος των ανθρώπων.
Λίνα Ρόκου
Διαβάζω από την παρουσίαση της θεατρικής παράστασης «Ο Αδαής και ο Παράφρων» στο site του Θεάτρου Πορεία: «Μια άγρια κωμωδία για την τραγωδία της τέχνης, της επιστήμης και της γονεϊκής χειραγώγησης». Και για την τραγωδία της ύπαρξης, σκέφτομαι. Τόσο συμπυκνωμένος και ταυτοχρόνως ονειρικός λόγος, όπως αυτός του Μπέρνχαρντ στο συγκεκριμένο έργο, τέτοια συγκινητικά γενναιόδωρη κατάθεση από πλευράς όλων των ηθοποιών, τέτοιο «φως που είναι όλεθρος» δύσκολα πια συναντώ σε παραστάσεις. Και μετά φεύγεις από το θέατρο αλλά τίποτε από αυτά δεν φεύγει από το μυαλό σου.
Φωτογραφία: Γιάννης Πρίφτης
Η Espresso το Σάββατο 21 Απριλίου κυκλοφορεί cd με τα κλαρίνα και τα εμβατήρια της Χούντας (που αποκαλεί Επταετία). Το σάπιο πια δεν κρύβεται γιατί δεν νιώθει πλέον την ανάγκη να κρυφτεί. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος.
Ζωή Παρασίδη
Ανοίγει ο δρόμος της αναδοχής για τα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης άρα και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού των διαδικασιών αναδοχής και υιοθεσίας, το σχέδιο νόμου επιχειρεί να επισπεύσει τις χρονοβόρες και ψυχοφθόρες διαδικασίες διευρύνοντας τη βάση όσων επιθυμούν να γίνουν ανάδοχοι ενώ παράλληλα προωθείται χαρτογράφηση των παιδιών που διαβιώνουν σε ιδρύματα, των ίδιων των ιδρυμάτων, όπως και των υποψήφιων γονέων για αναδοχή και υιοθεσία.
Η προκήρυξη πρόωρων εκλογών στη γείτονα. Παραδοσιακά η προεκλογική περίοδος στην Τουρκία ανεβάζει το θερμόμετρο στο Αιγαίο αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα προμηνύονται ακόμα πιο επικίνδυνα αφού ο Ερντογάν ακολουθεί εδώ και καιρό μια επικίνδυνη στρατηγική έντασης η οποία αναμένεται να οξυνθεί ακόμα περισσότερο όσο πλησιάζουμε στις 24 Ιούνη.
Ελένη Τζαννάτου
Η εμφάνιση του Richard Dawson στο Borderline Festival. Ένα χαριτωμένα αμήχανο πήγαινε-έλα στη σκηνή ανάμεσα στα κομμάτια μαζί με απροσποίητο χιούμορ σου θύμιζαν stand up κωμικό από τον οποίο έχεις αφαιρέσει την προσπάθεια να δημιουργήσει γέλιο ως αυτοσκοπό. Όταν έπιανε την κιθάρα του, που παρά τον ηλεκτρισμό της, της φερόταν παικτικά με κλασική τεχνική, λύγιζε τα γόνατα σαν τον Chuck Berry και κοπανούσε το ένα πόδι με αποφασιστική ρυθμικότητα στο πάτωμα σαν να ήθελε να μας υπενθυμίσει το εμφανές, ότι βρίσκεται εκεί με την ψυχή του. Κάτι που έκανε ακόμα πιο έκδηλο όταν παράταγε την κιθάρα, τραγουδούσε μελωδίες που θύμιζαν μεσαιωνικά μοιρολόγια περασμένα μία γρήγορη φορά από το ποπ καλούπι και το μικρόφωνο, ακόμη κι αν απείχε κοντά ένα μέτρο από το στόμα του, δεν εμπόδιζε τη στεντόρεια, ακατέργαστη αλλά και ελισσόμενη χωρίς δυσκολία, φωνή του να ακούγεται σε όλη τη μικρή σκηνή της Στέγης. Όταν δε, έκλεινε τα μάτια, κάνοντας έναν χαριτωμένο μορφασμό με τα δόντια που θύμιζε τον Μπαγκς Μπάνυ, φανταζόσουν πως γέμιζε νοητά τα α καπέλα μέρη με μία ολόκληρη ορχήστρα και την «άκουγες» κι εσύ.
Τα δύο supporting acts. Γιατί κι ο πειραματισμός από κάπου και μετά δε θέλει και πολύ για να τον πεις μουσικό αυνανισμό. Ένας ήταν ο Stockhausen, παιδιά.
Γιώργος Τσίγκος
Η ιστορική εμφάνιση της Beyonce ως headliner στο Coachella. Όχι μόνο γιατί μια καλλιτέχνιδα του μεγέθους της Beyonce αξίζει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή τέτοιων μεγάλων φεστιβάλ αλλά γιατί έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που το κάνει αυτό. Σε καιρούς που η έντονη ρατσιστική ρητορική ενισχύεται και οι μειονότητες δέχονται επιθέσεις, είναι πολύ θετικό να εκφράζεται μέσα από τέτοιου είδους καλλιτεχνικά δρώμενα η αντίθεση στη μισαλλοδοξία και τη διχόνοια.
Η αλλαγή ηγεσίας στην Κούβα. Για πρώτη φορά από το 1959 στην ηγεσία της χώρας δε θα βρίσκεται κάποιος από τους αδερφούς Κάστρο, είτε ο Φιντέλ είτε ο Ραούλ. Αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι που πρέπει να δημιουργεί ανησυχία. Αρνητική εξέλιξη θα είναι αν ο Μιγκέλ Ντίαζ – Κανέλ και τα νέα ηγετικά στελέχη ακολουθήσουν το δρόμο της ψευδεπίγραφης «φιλελευθεροποίησης» και αλλοιώσουν το πρόσωπο του ανθρωπισμού που έχτισε η Κούβα τα τελευταία 60 χρόνια. Αν παρεκκλίνει από αυτά τα στοιχεία, τότε θα μιλάμε για το τελός ενός μεγάλου επιτεύγματος, αυτού της κομμουνιστικής Κούβας. Από την άλλη, είναι θετικό το γεγονός ότι ο Ραούλ Κάστρο δε θα εγκαταλείψει πλήρως την πολιτική σκηνή αλλά θα συμβουλεύει πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας τον νέο Πρόεδρο Ντίαζ – Κανέλ.