Ενώ αναμένεται να ψηφιστεί το νομοσχέδιο για την ιατρική κάνναβη, η πρώτη Cannabis Expo στην Αθήνα δείχνει πως αν και τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, κάνουμε βήματα προς την αποδοχή των ιατροφαρμακευτικών ευεργεσιών του γνωστού φυτού.
Η τοποθέτηση της «Ωραίας» Κατρίν Ντενέβ, μεταξύ άλλων 99 Γαλλίδων, που αποδυναμώνει ένα ολόκληρο κίνημα, χάρη στο οποίο αναρίθμητες γυναίκες έβγαλαν το πέπλο σιωπής και μίλησαν για τη βία που υφίστανται και τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Έδωσε το βήμα άλλη μια φορά σε όλους αυτούς που θεωρούν πως ο φεμινισμός τίθεται κατά του φλερτ, την ώρα που μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα ξυλοκοπηθεί, θα βιασθεί ή με κάποιο άλλο τρόπο θα κακοποιηθεί από το σύντροφό της. Σίγουρα είναι άτοπη η παρατήρηση για «εκστρατείες κατάδοσης», καθώς στην Ελλάδα -για να πούμε και του στραβού το δίκιο- δεν έχει ανοίξει ακόμη ο ασκός του Αιόλου. Δυστυχώς, σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν διαπραχθεί σκάνδαλα.
Το γεγονός ότι διάβασα ένα σπουδαίο, αλληγορικό μυθιστόρημα. Ο Άρχοντας των Μυγών του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ είναι ένα κλασικό βιβλίο που αναδεικνύει το ζήτημα της εξουσίας, όπως αυτό εμφανίζεται σε μια ομάδα παιδιών που βρίσκονται αποκλεισμένα σ΄ένα τροπικό νησί. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν, και δίκαια, ότι το βιβλίο αποτελεί και την κύρια πηγή της τηλεοπτικής σειράς Lost.
Οι «Μακεδονομάχοι». Ωριμάστε, επιτέλους.
Η διάχυτη αίσθηση αισιοδοξίας για λύση στο θέμα της ονομασίας της πΓΔΜ. Η συγκυρία είναι εξαιρετική, οι ΗΠΑ επιθυμούν διακαώς την ένταξη της γείτονος στο ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση της πΓΔΜ είναι πρόθυμη και πάλι μετά από χρόνια να κάτσει να συζητήσει σοβαρά και τα δυο μεγαλύτερα ελληνικά κόμματα έχουν ταυτόχρονα ηγεσία που βλέπει ρεαλιστικά το θέμα. Πιθανότατα θα κλείσει μια για πάντα ένα μη-θέμα που το μόνο που προσφέρει είναι η πολιτική και οικονομική ανέλιξη ελλαδέμπορων.
Η επικείμενη αναθεώρηση της πολιτικής για τα πυρηνικά των ΗΠΑ. Μετά από 8 χρόνια υποβάθμισης του ρόλου των πυρηνικών στην άμυνα των ΗΠΑ, αυτός ο απίθανος τύπος που καυχιέται για το μέγεθος του κουμπιού του ετοιμάζεται να χαλαρώσει τους περιορισμούς που υπάρχουν στη χρήση των Trident D5. Αυτό σε πρώτη φάση, γιατί ετοιμάζεται μια ριζική αναθεώρηση της πολιτικής για τα πυρηνικά και του ρόλου τους στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής.
Γιώργος Νικολαΐδης, «Είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι»… (εκδόσεις Στο Περιθώριο). Ένα φωτογραφικό χρονικό στην Αθήνα των 80s, «στην άγρια πλευρά της δεκαετίας του ’80» όπως λέει κι ο υπότιτλος του βιβλίου. Πέρα από την πρώτη ανάγνωση του ως συγκλονιστικό ντουκουμέντο εκ των έσω (ο Νικολαΐδης ήταν ο ένας από τους 2-3 φωτογράφους της εποχής που έιχαν all access σε πανεπιστήμια, πορείες, συναυλίες, Εξάρχεια) για γεγoνότα σταθμούς, από το Χημείο και τη δολοφονία Καλτεζά ως το Rock in Athens, είναι και μια απίθανη καταγραφή της ελληνικής νεολαίας σε μια δεκαετία που με άτσαλο τρόπο προσπάθησε να καλύψει σε λίγο χρόνο την καθυστέρηση δεκαετιών. Οι λεπτομέρειες κάθε φωτογραφίας είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός σημειολογίας και κοινωνικής ιστορίας…
«Μια συμβολική πρωτοβουλία μέσω της οποία θα τιμηθούν οι ιστορικές καταβολές της ΑΕΚ ανέλαβε ο σύνδεσμος Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών “Ρίζες”. Μέλη του συλλόγου φρόντισαν να μαζέψουν τέσσερα κιβώτια χώμα από ισάριθμα σημεία της Μικράς Ασίας, ώστε να πέσει στα θεμέλια του νέου γηπέδου της Ένωσης. Σε συνεννόηση λοιπόν με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, πριν πέσουν τα πρώτα μπετά για την Αγια Σοφιά θα τοποθετηθεί το χώμα, προκειμένου να γίνει “βάση μνήμης”, όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά». Μέχρι να γίνει αυτό το ρημάδι το γήπεδο, δε θα σταματήσουμε να κάνουμε update στο γραφικόμετρο…
Φίλη καρδιακή, το άλλο μου μισό στον αέρα, ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση στις 07.15 το πρωί λέγοντάς απλά «ήρθα!» (μερικές φορές φέρνει και κουλούρι Θεσσαλονίκης πριν καβαλήσει τη βέσπα για να πάμε στο στούντιο του Best), η «μουρλή» (έτσι τη λέω, πάντα με αγάπη) που φοβάμαι ότι από την αβίαστη ευφορία που μεταδίδει μπορεί μια μέρα ακόμη και να με πείσει να γίνω χορτοφάγος (μπααα…ύπαγε οπίσω μου μουρλέγκω!), αυτή η one of a kind γυναίκα ξεκίνησε τη νέα της περιπέτεια, ένα φανταστικό wellness site. Η Νίκη Χάγια είναι η Lady Papaya. Επιτέλους!
«Εντάξει μωρέ, τα θελε ο κώλος της, που πας κυρά μου με το βυζί και τον κώλο έξω, ο βιαστής σου φταίει μετά;». Είναι ακριβώς το ίδιο σκεπτικό με αυτό που πρεσβεύουν, ακόμη και αν δεν θα το παραδεχτούν ποτέ, όσοι γράφουν φαιδρά άρθρα της ντροπής σαν κι αυτό.
Δεν θα μπορούσα να έχω διαλέξει καλύτερο βιβλίο για να ξεκινήσω το 2018 μου. Το Americanah της Chimamanda Ngozi Adichie με έκανε να μην θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου. Απέφευγα καιρό να το αγοράσω γιατί θαύμαζα τη συγγραφέα του πρώτα ως γυναίκα. Έχω περάσει ατέλειωτες ώρες παρακολουθώντας ομιλίες της στο youtube, στις οποίες μιλάει για την εμπειρία της ως μαύρη Αφρικανή στις ΗΠΑ και κυρίως ως μαύρη, Αφρικανή γυναίκα στις ΗΠΑ. Αυτό μου δημιούργησε μεγάλο άγχος μήπως δεν μου αρέσει η γραφή της και γκρεμιστεί έστω και λίγο ο θρόνος που της είχα χτίσει. Πρόκειται για την ιστορία δυο ερωτευμένων νέων από την Νιγηρία, που όμως αναγκάζονται να χωριστούν και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον σε διαφορετικές χώρες ο καθένας. Η Adichie περιγράφει με ιδανικό τρόπο την ζωή των καθημερινών Αφρικανών, όχι αυτού
Πόσο υποκριτικό ήταν να βλέπεις τους πάντες μαυροντυμένους στις Χρυσές Σφαίρες. Δύσκολο να πιστέψεις πως όλες αυτές οι ντυμένες στα μαύρα κυρίες και οι κύριοι με τις κονκάρδες Time’s Up, που φωτογραφίζονταν όλο χαμόγελα μέχρι πριν λίγο καιρό δίπλα στον Χάρβεϊ Γουάινστιν και τον ευχαριστούσαν όλο θέρμη όταν κέρδιζαν το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο του θείου Όσκαρ, δεν γνώριζαν για τα αίσχη του. Αν επιλέγεις να συνεργάζεσαι με έναν άνδρα που του αρέσει να υποδέχεται νεαρές ηθοποιούς, φορώντας μόνο την ρόμπα του και τους τάζει βραβεία αν του κάτσουν και τις απειλεί με αφανισμό αν τολμήσουν και πουν όχι, τότε είσαι το ίδιο ένοχος. Το πρόβλημα θα λυθεί πιο εύκολα αν αναγνωρίσουν όλοι την συνενοχή τους κι ας φορέσουν και φούξια.
EPA/MIKE NELSON
Αν υπήρξε κάτι που στιγμάτισε αυτή την εβδομάδα κι έκανε -παραδόξως- τον κόσμο των social media να ξεχειλίσει από αγάπη και ομορφιά, ήταν όλες εκείνες, οι κάθε λογής δημοσιεύσεις που αναρτήθηκαν με αφορμή τη συμπλήρωση 71 χρόνων από τη γέννηση του David Bowie στις 8 Ιανουαρίου και δύο χρόνων από τον θάνατο του στις 10 Ιανουαρίου αντίστοιχα. Μέσα από αριστουργηματικές μελωδίες που νοιώθεις πως είναι ικανές να σώσουν και να καταστρέψουν τη ψυχή σου την ίδια στιγμή, ο αγαπημένος μας Stardust κατάφερε να κάνει ακόμη και την ύστατη στιγμή του θανάτου να φαντάζει γοητευτική, μπροστά στην ιδέα πως η ψυχή του θα παραμείνει αθάνατη, εξασφαλίζοντας την «ατέρμονη» υστεροφημία της και συνεχίζοντας να γαληνεύει τη ψυχή μας μέσα από κάθε πτυχή της δημιουργίας του. David, ήσουν υπέροχος μέσα σε αυτόν τον μίζερο κόσμο, κι αυτή την εβδομάδα κατάφερες να κάνεις ακόμη και το συχνά επιθετικό περιβάλλον του facebook να φαντάζει ειρηνικό κι ενωμένο.
Αυτή όμως ήταν και η εβδομάδα της… «βίγκαν απάτης» και αποτυχίας. Εκεί που ως χορτοφάγος είσαι πεπεισμένος πως σταδιακά θα καταφέρεις να μυηθείς και στον βιγκανισμό, αγοράζεις από το supermarket τα πιο αποτυχημένα nuggets και μπιφτέκια από σόγια που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Τα βάζεις να ψηθούν έχοντάς τα πρωτίστως λιγουρευτεί, για να καταλήψεις με δεκαπέντε σπασμένα δόντια στην προσπάθειά σου να κόψεις ένα κομμάτι. Αυτό σίγουρα δεν ήταν σόγια.
Το πώς οι άνθρωποι στα social μιλούν αρνητικά (ή και θετικά) για πράγματα που δεν έχουν προσωπική άποψη. Φαγητό που δεν έχουν δοκιμάσει, βιβλία που δεν έχουν διαβάσει, ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει. Παιδιά, όλοι έχουμε τα νεύρα μας. Ο φθόνος (ή η κολακεία) δεν στα καλμάρει. Ψυχραιμία.
O δίσκος 1992 Deluxe της Princess Nokia αποδεικνύει πως αυτή η πιτσιρίκα που το έσκασε στα 15 της από το ορφανοτροφείο που μεγάλωνε, με «τρία δολάρια στην τσέπη και 75% μπαταρία στο κινητό», απέκτησε αρκετό τσαγανό στους δρόμους του Μπρονξ ώστε να θεωρείται επάξια η πιο υπολογίσιμη δύναμη του γυναικείου ραπ. Ίσως η εναλλαγή του old school με τον new school ήχο στον δίσκο να δείχνει ακόμη μια αβεβαιότητα. Ίσως οι στιχουργικές εξάρσεις της για τις ανασφάλειες για την εμφάνισή της που αντιτίθενται στα φεμινιστικά της πιστεύω, να δείχνουν ακόμη μία μεγαλύτερη αβεβαιότητα για τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πολύ σύντομα δεν θα μιλάμε για τη νέα Lauryn Hill.
Jack, μπορούσες και καλύτερα.
Συνεχίζονται κάθε Σάββατο στις 19.00 στον Πολυχώρο Αλεξάνδρεια οι παραστάσεις με τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη όπως τα ερμηνεύει ο Άρης Ρέτσος …αντιγράφω εδώ το σχόλιο του George Efstathiou: «Όχι, δεν ήταν μόνον η απαράμιλλη γραφή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ούτε και η βαθιά εκτίμηση που τρέφω στο υποκριτικό ταλέντο του Άρη Ρέτσου που μου έφεραν δάκρυα στα μάτια, ως θεατή της παράστασης το περασμένο Σάββατο, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς. Υπήρξε κάτι βαθύτερο, μια συνάντηση της αθωότητας αυτής του συγγραφέα, του ηθοποιού και της δικής μου, προφανώς έχοντας διατρέξει η κάθε μια διαφορετικούς δρόμους για να συναντηθούν, είτε του ανυποψίαστου λευκού, είτε του ερεβώδους σκότους».
Αυτό το Σάββατο 13/01 θα παρουσιάσει τα διηγήματα «Ο Ξεπεσμένος Δερβίσης» και «Ο Αειπλάνητος».
Το buzz που δημιουργήθηκε με το βιβλίο του Michael Wolff, Fire and Fury, κι αφορά τα τεκταινόμενα στον Λευκό Οίκο κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ. Το βιβλίο παρουσιάζει το πρόβλημα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω από τον αμερικανό Πρόεδρο και για πρώτη φορά ανοίγει η συζήτηση για το κατά πόσον είναι σε θέση να ασκεί τα καθήκοντα του. Οι αντιδράσεις του και οι αυτοχαρακτηρισμοί όπως «σταθερή διάνοια», επιβεβαιώνουν ότι ο Τραμπ δεν έχει συμπεριφορά και ρητορική αντάξια με αυτή ενός Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Το βιβλίο του Michael Wolff λοιπόν, μπορεί να μη συμβάλει στην καθαίρεση του Τραμπ όμως σίγουρα είναι άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της αποδόμησης του.
φωτό: Paul Drinkwater/NBC via AP
Μπορεί η απονομή των Χρυσών Σφαιρών τη φετινή χρονιά να έγινε σε έντονα φορτισμένο κλίμα εξαιτίας των συνεχών αποκαλύψεων για περιστατικά σεξουαλικής βίας στο Hollywood, όμως αποτέλεσε ένα μήνυμα ότι μετά από αυτές τις αποκαλύψεις ο κόσμος θα μπορέσει να κινηθεί προς μια καλύτερη τροχιά. Ο λόγος της Oprah Winfrey κατά τη διάρκεια της απονομής ήταν άλλη μια θετική πινελιά, όμως το αποτέλεσμα που έφερε δεν ήταν το ζητούμενο. Τα λόγια της γνωστής παρουσιάστριας μπορεί να δημιούργησαν ένα αίσθημα ελπίδας, όμως το γεγονός ότι αποτέλεσαν την αφορμή για να της ζητηθεί να είναι υποψήφια στις Προεδρικές Εκλογές του 2020 είναι κάτι αρνητικό. Αυτό σημαίνει ότι η κοινή γνώμη δεν έμαθε πολλά από το λάθος της εκλογής Τραμπ το 2016 και ζητάει και πάλι από μια τηλεπερσόνα και επιχειρηματία να εισέλθει στην πολιτική. Η Oprah έκανε το καθήκον της εμπνέοντας ελπίδα στις γυναίκες του Hollywood μέσω της πλατφόρμας της, όμως ο ρόλος της φτάνει μέχρι εκεί. Δεν έχει θέση στην πολιτική.