Το Break the chain με τη Λαμπεντούζα του Άντερς Λουστγκάρτεν και την «εργασιακή εκμετάλλευση μέσα από την υπόθεση της Μανωλάδας» #installation.
Αυτή η φωτογραφία! Συγκινητικό, όχι; Εντάξει, χωρίς τον Πούτιν μέσα.
Αυτό που διάφοροι καλλιτέχνες συνεχίζουν και χρησιμοποιούν τον μπιντέ και την αφόδευση στο έργο τους, θέλοντας έτσι να καταδείξουν πόσο σκατά είναι η ζωή μας. Εντάξει, παιδιά ξεπεράστε κάποιες ευκολίες μπας και πάρει μια νέα τροπή η αισθητική σας.
Έστω στο παρά πέντε ναυαγεί η πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία. Μια αμοραλιστική κυβέρνηση που αντιμετωπίζει την πώληση όπλων σε μια χώρα που διενεργεί έναν από τους πιο βρώμικους πολέμους της πρόσφατης ιστορίας ως business as usual και μια αξιωματική αντιπολίτευση που κάνει κριτική στον τρόπο πώλησης και όχι στην πώληση αυτή καθ’αυτή κατάφεραν έστω και έμμεσα να αναδείξουν το θέμα και να ξεκινήσει μια προσπάθεια σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ώστε να σταματήσει η πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία όσο εξοντώνει τον πληθυσμό της Υεμένης.
Ένας ίλαρχος του βρετανικού στρατού και μια αμερικανίδα ηθοποιός αρραβωνιάστηκαν και αυτό είναι μια είδηση που παρουσιάζεται ως πολύ σημαντική από πολλά ΜΜΕ. Φαίνεται ότι ορθώς καταγγέλεται έλλειμα διαφωτισμού με τόση ενασχόληση με τα πολιτειακά απολιθώματα της φεουδαρχίας.
Δεν πρόκαμα να το δω, μιάς και δεν είναι ούτε 24 ώρες ανεβασμένο στην πλατφόρμα του Netflix. Αλλά, σας προτείνω να ασχοληθείτε με την ιστορία. O Γκέι Ταλίζ είναι ένας από τους ιερείς της Νέας Δημοσιογραφίας των 60s (είχε γράψει το περίφημο προφίλ του Φρανκ Σινάτρα στο Esquire που έμεινε στην ιστορία). Στις αρχές των 80s εξέδωσε τις σκέψεις του για την σεξουαλική επανάσταση των προηγούμενων δεκαετιών ) κι έπεσε στο ραντάρ ενός μυστήριου τύπου, του Τζέραλντ Φους, που διατηρούσε μοτέλ έξω από το Ντένβερ και είχε κάνει επιστήμη την ηδονοβλεψία. Οι δύο σύζυγοί του τον βοηθούσαν, εκείνος κρατούσε σημειώσεις για σχεδόν 20 χρόνια από όσα, όχι απαραίτητα αθώα-όχι απαραίτητα σεξουαλικά, έβλεπε κι αποφάσισε να τις στείλει στον Talese. 3.5 δεκαετίες αργότερα, ο δημοσιογράφος αποκαλύπτει το υλικό σε ένα άρθρο κι ένα βιβλίο, προκαλώντας πολλές αντιδράσεις για την ηθική της στάσης/«συγκάλυψής» του. Αυτή είναι η ιστορία του Voyeur.
Μεσάζοντες, μίζες, υπονοούμενα, φορολογικοί παράδεισοι, κανονικοποίηση του εμπορίου όπλων, ξεκίνημα των πλειστηριασμών, «έπεσε το site του κοινωνικού μερίσματος», αγχωμένοι (καταναλωτές, συγγνώμη) φορολογούμενοι τσεκάρουν κάθε λίγο αν κέρδισαν στη λοταρία, «η κόκα θερίζει στο Κολωνάκι» – το δελτίο ειδήσεων ακόμα μιας τυπικής εβδομάδας στην ομορφότερη χώρα του κόσμου.
Ευτυχώς, 9 στους 10 από όσους αγοράζουν δίσκους ακόμη και σήμερα (ή ειδικά σήμερα) θα προσπεράσουν αυτό το ανεκτίμητης αξίας «εργόχειρο» της Numero Group, όχι μόνο ως προς την αγορά του, αλλά και ως απλή αφορμή για να ανακαλύψουν το μεγαλείο αυτού του τρίο στα τορεντάδικα.
Και λέω «ευτυχώς» γιατί στην πραγματικότητα μόνο η θετική απάντηση στο «ξέρεις από Husker Du;» μπορεί να λειτουργήσει ως αξιόπιστο αισθητικό διαπιστευτήριο για το αν αξίζει ή όχι να περάσεις δυο ώρες με κάποιον στα μετώπισθεν του (όποιου) Gagarin, στα συναυλιακά διαλείμματα από την κανονική ζωή.
Ας μετρηθούμε. Ξανά.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Atlantic για τον κόσμο των ψηφιακών (αλλά και των παραδοσιακών που στρέφονται με τα μπούνια κατά εκεί) μίντια, που δεν είναι και τόσο γενναίος τελικά. Με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν ως συνήθως τον κανόνα.
– «Που πληρώνει κανείς τους ληγμένους λογαριασμούς της ΔΕΗ;»
– «Στην κόλαση».
Σα σφηνάκι που ζαλίζει το “Lasciatemi morire” (Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεατρου) σε ιδέα, κείμενο, και σκηνοθεσία: Βάσω Καμαράτου και Κώστα Κουτσολέλου, που τους βλέπαμε πάνω στη σκηνή να υποδύονται ένα ζευγάρι που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Ξεκινάει με γέλιο και καταιγισμό ατάκας πάνω στην ατάκα, για να εξελιχθεί σε βαθιά, μαύρη απόγνωση και να καταλήξει σε όνειρο. Γιατί όσο έχουμε ο ένας τον άλλον μπορούμε να ονειρευόμαστε ότι ένα βράδυ θα βρεθούμε στο κέντρο της Νέας Υόρκης, εκεί που οι ατμοί δεν σταματούν ποτέ να βγαίνουν από τις σχάρες των υπονόμων.
Φωτογραφία: Karol Jarek
Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Από το “Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη” στον νόμο που δεν κατάφερε να βάλει σε εφαρμογή ούτε καν ο Σαμαράς.