Φωτογραφία από το Στέλλα Κοιμίσου.
Παναγιώτης Τζάμαρος/FOSPHOTOS
Να βλέπω γνωστούς στα κοινωνικά δίκτυα να σταματούν τη δουλειά τους και να κάνουν ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Απόλαυση.
Το 80% της κίνησης στο διαδίκτυο γίνεται μέσα από Facebook, Amazon και Google. Θα μας καταπιούν στο τέλος.
Ο καταιγισμός της πόλης με νέες κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις, βιβλία, αλλά και γεύσεις καφέ/φαγητού/ποτού. Και, ωραία, ας πούμε ότι έχει κανείς το σαββατοκύριακο ελεύθερο. Να δει «Το τελευταίο σημείωμα» του Βούλγαρη; Τον «Θάνατο του ιερού ελαφιού» του Λάνθιμου; Τη «Μαντάμ Σουσού» στο Παλλάς που θα έχει πλάκα; Μήπως να επισκεφθεί το μουσείο παιχνιδιών στο Φάληρο; Να διαβάσει το καινούριο βιβλίο της Άλκης Ζέη; Ή απλώς να μαζέψει τους φίλους του για να δοκιμάσουν τα καινούρια κοκτέιλ στο roof garden του Electra Metropolis Athens με την υπέροχη θέα; Οι επιλογές πολλές και ενδιαφέρουσες…
…το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο χρόνος δεν φτάνει ποτέ για όλα όσα θέλουμε να κάνουμε.
Οι καταθέσεις των προστατευμένων μαρτύρων στη δίκη της ΧΑ. Πρώην μέλη της ναζιστικής συμμορίας που όχι μόνο έφυγαν όταν κατάλαβαν που βρίσκονται αλλά με κίνδυνο της ζωής τους καταθέτουν και βοηθούν ουσιαστικά στη δικαστική διερεύνηση. Ίσως οι πιο ειλικρινείς συγγνώμες που έχουν ακουστεί σε δικαστήριο και γι’αυτό πρέπει να ενταχθούν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πάλι στην κοινωνία.
Πριν από λίγα χρόνια ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, που αρνείται τον χαρακτηρισμό ακροδεξιός, είχε προτείνει ως μέσο ανάσχεσης της μετανάστευσης «να κάνουμε τη ζωή τους δύσκολη» με αυτόν τον τρόπο κάποιοι θα έφευγαν μετανιωμένοι που ήρθαν στην Ελλάδα ενώ παράλληλα θα ενημέρωναν και τους συμπατριώτες τους. Κάποιοι φρόντισαν να το κάνουν πράξη με μια επίθεση που θύμισε τη Νύχτα των Κρυστάλλων στο σπίτι του παρ’ ολίγον σημαιοφόρου Αμίρ. Για να ξέρουμε δηλαδή όταν ψάχνουμε για ηθικούς αυτουργούς που θα πρέπει να ψάξουμε.
Είναι οι «Μου αρέσει ο μαρξισμός, αλλά επί χούντας περνάγαμε ωραία», οι «Κοίτα φίλε, η Τέχνη πέθανε μετά την Αρχαία Ελλάδα. Τότε φτιάχνανε γαμιστερά αγάλματα, όχι μαλακίες», οι «Έλα μωρέ, δεν τα ξέρεις τώρα, τα ‘χουνε κάνει πλακάκια οι Αμερικάνοι με τους Εβραίους και τους Ρώσους και τους Κινέζους για να γαμήσουνε την Ελλαδίτσα, μια ζωή τα ίδια, μας φοβούνται, αλλά θα τους γαμήσουμε», οι «Η γυναίκα είναι ίση με τον άντρα, αλλά χωρίς τον πούτσο μου είναι ένα αρχίδι». Είναι αυτοί. Κι από την άλλη είμαστε εμείς. Ποιοι είμαστε εμείς; Οι άλλοι.»
Απόσπασμα από το Λοστρέ του Λένου Χρηστίδη, που πάντα τα λέει ωραία – όπως τα είχε πει και πριν από μερικά χρόνια στην Popaganda.
Αυτοί είναι όσοι προσπαθούν να κάνουν το βίο του μικρού Αμίρ αβίωτο. Eίναι όλοι εξίσου υπεύθυνοι: και ο διευθυντής σχολείου, και ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων, και οι τραμπούκοι με τις πέτρες. Όλοι τους σκατόψυχοι μισάνθρωποι από την ίδια πάστα.
Ο Γιάννης Οικονομίδης, στο «Στέλλα Κοιμήσου,» μας στήνει στα 11 βήματα και πυροβολεί. Με τις λέξεις, τις εικόνες, το δηλητηριώδες χιούμορ, τις ακατάσχετες βρισιές, την ένταση. Ένα κρεσέντο βίας (λεκτικής, σωματικής, ψυχικής, συναισθηματικής) που καταλήγει στο σκοτάδι, στην απόλυτη σιωπή, στην σιωπή που σε τραντάζει από την κορφή μέχρι τα νύχια. Καμία γαλήνη, πουθενά. Θέλω, επίσης, να σηκωθώ και να χειροκροτήσω όρθια τον Στάθη Σταμουλακάτο (πατέρας) και την Ιωάννα Κολλιοπούλου (Στέλλα).
Η επίθεση των Χρυσαυγιτών στην Ευγενία Κουνακάκη, συνήγορο Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Χ.Α και σε δύο ακόμη γυναίκες έξω από το Εφετείο. «Κατέβηκα από το τρόλεϊ 14 και αμέσως βλέπω ομάδα 10-15 ατόμων να πηδούν τα αμάξια στην λεωφόρο Αλεξάνδρας και να κυνηγούν κάποιον στο τρόλεϊ, βρίζοντας. Φτάνουν μπροστά μου για να μπουν μέσα στο τρόλεϊ. Εμείς φωνάζαμε ‘σταματήστε’ και στον οδηγό να κλείσει τις πόρτες. Ένας με χτύπησε με φόρα στο πρόσωπο. Περάσαμε απέναντι φωνάζοντας την αστυνομία να τους συλλάβει, υπήρχαν ΜΑΤ, αλλά δεν έγινε καμία ενέργεια. Μόνο δύο αστυνομικοί μας είπαν να πλύνουμε το πρόσωπο και να ηρεμήσουμε. Μετά μάθαμε, ότι έγιναν προσαγωγές αλλά μεταξύ αυτών δεν είναι αυτός που μας επιτέθηκε, τον οποίο μπορώ να αναγνωρίσω. Δεν ξέρω το όνομά του», είπε η κυρία Κουνιάκη.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ο 11χρονος Αμίρ από το Αφγανιστάν που είχε κληρωθεί για σημαιοφόρος από το σχολείο του, κρατάει ένα χαρτόνι που πέταξαν, μαζί με πέτρες και μπουκάλια μέσα στο δωμάτιό του, στο σπίτι όπου μένει, άγνωστοι στις 3 τα ξημερώματα, Αθήνα, Παρασκευή 03 Νοεμβρίου 2017. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ