Τη μισή μας ζωή, μην σου πω και περισσότερη, την περνάμε εκεί που εργαζόμαστε. Ειδικά για κάποια επαγγέλματα, ο χώρος εργασίας κοντεύει να ταυτιστεί με το σπίτι, οι δημοσιογράφοι για παράδειγμα αναρωτιούνται συχνά «γιατί δεν έχουμε και μια ντουζιέρα στο μπάνιο κι ένα κρεβάτι; αφού ουσιαστικά εδώ ζούμε».
Περνάμε λοιπόν ώρες ατελείωτες στα γραφεία μας, στα μαγαζιά μας, στον όποιο επαγγελματικό μας χώρο τέλος πάντων, περνάμε χρόνο που εμπεριέχει άγχος, δημιουργικότητα, αδρεναλίνη, κούραση. Περνάμε χρόνο πολύ με τους συναδέλφους μας, στιγμές προστριβών, γέλιου, βαρεμάρας, χαζομάρας οτιδήποτε δηλαδή κάνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται κλεισμένοι σε έναν χώρο με κοινό μάλιστα αντικείμενο.
Παρ’ όλα αυτά οι άγραφοι κανόνες της επαγγελματικής ζωής γράφουν με κεφαλαία γράμματα που αναβοσβήνουν «Μην μπλέξεις ποτέ, ποτέ, ποτέ με κάποιον από εδώ». Τα γράμματα μάλιστα πετούν και μικρούς κεραυνούς, πιθανόν ικανούς να σε κάνουν κάρβουνο, όταν αυτός ο κάποιος είναι προϊστάμενος ή υφιστάμενος.
Το ξέρουμε ότι τα πράγματα είναι περίπλοκα σε τέτοιες καταστάσεις. Το ξέρουμε ότι τσουπ, μπορεί να παρεξηγηθεί όλο αυτό, ότι μπορεί να κατηγορηθεί ως κατάχρηση εξουσίας ή ως απελπισμένη προσπάθεια αναρρίχησης. Το ξέρουμε ότι εάν κάτι στραβώσει στις μεταξύ σας σχέσεις, είτε είστε στην ίδια βαθμίδα είτε όχι, τότε τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά άβολα όταν θα πρέπει να κάνετε δουλειά μαζί ή έστω στον ίδιο χώρο και θα ξέρεις ότι το προηγούμενο βράδυ σου έκανε σκηνή ζήλιας ή του δήλωσες ότι «θέλεις να μείνεις λίγο μόνη σου να το σκεφτείς».
Θα πρέπει να είσαι επαγγελματίας, να βγάλεις πέρα τη δουλειά της μέρας, τις υποχρεώσεις που θα προκύψουν αλλά ταυτόχρονα θα τον/την έχεις μπροστά σου να σου τριβελίζει το μυαλό και να αναρωτιέσαι τι σκατά έκανες λάθος και δε σε θέλει πια και ταυτοχρόνως να παλεύεις να δείχνεις ότι είσαι οκ, δεν σε έχει πάρει από κάτω, δεν θέλεις να χώσεις την μούρη σου στο μαξιλάρι σου (και όχι στην οθόνη του υπολογιστή που σε κοιτά ειρωνικά λέγοντας σου «μου ήθελες αλητείες με τον/την συνάδελφο ε; ), ότι δε θέλεις να σηκωθείς να φύγεις μακριά μόνο και μόνο για να μην τον βλέπεις μπροστά σου.
Κι αν τελικά τίποτα δεν πάει στραβά; Κι αν αυτός ο άνθρωπος που συνέβη να γνωριστείτε σε κοινό επαγγελματικό χώρο -οι δουλειές και τα social μας έχουν μείνει για αυτές τις δουλειές, τα μπαρ πέθαναν- είναι κάποιος που σου ταιριάζει πολύ, έχετε τόσα θέματα να συζητήσετε (οκ, τα μισά είναι της δουλειά σας), είναι κάποιος που μπορείτε να μιλήσετε με τις ώρες, να γελάσατε, που θέλετε να φιληθείτε, να πάτε για φαγητό, να φάτε ο ένας τον άλλον, να τον/την βάλετε κάτω και να ξανασηκωθείτε από το κρεβάτι μετά από μια βδομάδα;
Οι ερωτικές σχέσεις που αναπτύσσονται σε αυτούς τους χώρους είναι δίκοπο μαχαίρι. Δεν νομίζω ότι ταιριάζει καμιά απόλυτη απάντηση για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνετε. Ρωτήστε τον εαυτό σας για τις αντοχές σας και για το πόσο αυτή η σχέση θα διαταράξει την επαγγελματική σας απόδοση και πορεία. Γιατί θα την διαταράξει.
Από εκεί και πέρα, προσωπικά είμαι πολύ υπέρ των συναισθημάτων και κατά της αποστείρωσης της ζωής. Είναι υγιές και αναμενόμενο να νιώσεις έντονα για κάποιον που συναντάς καθημερινά, περνάς ώρες μαζί του, συναναστρέφεσαι, μαθαίνεις τα χούγια του, τον τρόπο που δουλεύει το μυαλό του. Το μόνο τελικά που μπορείς να κάνεις είναι να ζυγίσεις πόση δυναμική βλέπεις ότι θα μπορούσε να έχει αυτή η σχέση. Κοινώς, αν δεν καίγεσαι πραγματικά, εάν δεν βλέπεις ότι εδώ ίσως μιλάμε για μια περίπτωση one of a kind καλύτερα να μην μπεις στον κόπο. Αν όμως ρε φίλε νιώθεις ότι εδώ μπορεί και να είναι ο σύντροφος που αναζητάς, αυτός που μαζί θα κοιμόσαστε τα βράδια, αυτός που θα ροχαλίζει δίπλα σου 5’ λεπτά αφού βάλατε να δείτε την ταινία τότε εγώ θα έλεγα ότι αξίζει τον ρίσκο. Δεν υπάρχει βέβαια καμιά εγγύηση ότι αυτός θα είναι ο άνθρωπος αλλά κάθε μέρα τον ζεις, κάτι παραπάνω θα έχεις καταλάβει. Έτσι δεν είναι;
Έτσι λοιπόν στο μυαλό μου η μόνη πρόταση για αυτού του είδους τις καταστάσεις είναι η υπομονή. Δώσε χρόνο για να δεις αν όντως θα ήταν ένας άνθρωπος που θα αξίζει κομμάτι από τη ζωή σου, πέρα από την επαγγελματική. Μην κάνεις κίνηση με την πρώτη αφορμή, στο κάτω κάτω μπορεί να φας άρνηση και το κλίμα να γίνει τουλάχιστον άβολο. Μέτρησε την μεταξύ σας θερμοκρασία, δες αν υπάρχει ανταπόκριση σε ένα διακριτικό φλερτ, μην επιμένεις εάν όχι, σιγουρέψου ότι δεν είναι απλώς ένα φλερτ για να περνάμε ευχάριστα τις ώρες που είμαστε στο γραφείο. Τέλος πάντων, αν είναι αμοιβαίο θα φανεί, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε. Και μετά ας είστε ξεκάθαροι ως προς τις προθέσεις σας, θα βοηθήσει και τους δυο σας.
Τώρα αν είναι μόνο σωματική η έλξη ζήστε την καλύτερα στο μυαλό σας. Μπορεί να είναι καυλωτική η φαντασίωση ότι πηδιέστε πάνω στο φωτοτυπικό αλλά αξίζει να μπείτε σε μια περιπέτεια εάν για παράδειγμα για τον άλλον/άλλη εξελιχθεί στο μυαλό του και στην καρδιά του ως κάτι πιο σημαντικό; Είπαμε, είμαστε μεγάλα παιδιά και δεν φέρνουμε την ευθύνη του άλλου, αρκεί να είμαστε ξεκάθαροι.
H συνύπαρξη δύο συναδέλφων δεν μπορεί να λήξει με το που θα λήξει η μεταξύ τους ερωτική ιστορία. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση εάν δεν επιζητείτε να υπάρχει ο ένας στη ζωή του άλλου με το που τελειώνει είτε το σεξ είτε ο έρωτας χωρίζετε τα τσανάκια σας και κάποια στιγμή είστε και πάλι κουλ. Τι γίνεται όμως όταν δουλεύετε μαζί;
Για να μην πιάσουμε τις περιπτώσεις εκείνες των ζευγαριών που γνωρίστηκαν, έσμιξαν και μετά αποφάσισαν να δουλέψουν μαζί ή να ανοίξουν μαζί επιχείρηση και τελικά χώρισαν. Θα χρειαστεί να γράψουμε άλλες 5.000 λέξεις.
Όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Επίσης, και οι πολλές άμυνες είναι για να καταρρέουν κάποια στιγμή. Ας το πάρουμε απόφαση. Οι άνθρωποι ερωτεύονται ανεξαρτήτως λογικών προφυλάξεων, δεύτερων σκέψεων, αμφιβολιών για το αν κάνουν το σωστό. Όλα αυτά ας υπάρχουν, καλό είναι μάλιστα για να μην πέφτουμε από τα σύννεφα όταν οι σχέσεις δεν πάνε κατ’ ευχήν. Αλλά δεν φτάνουν από το να μας αποτρέψουν από την επιθυμία, τον πόθο, τον έρωτα, την αγάπη.
Ας φροντίσουμε να κάνουμε όσο δυνατόν λιγότερα λάθη. Οι σχέσεις στον εργασιακό χώρο πρέπει να ξεκινούν μόνο μέσα σε ξεκάθαρο πλαίσιο συναίνεσης και αυτογνωσίας, με το μυαλό μέσα στο κεφάλι, όσο το επιτρέπει ο έρωτας. Κι αν τελικά δεν έχει την εξέλιξη που θέλουμε ας μην πεθάνουμε. Ας αλλάξουμε εργασιακό πεδίο. Ξέρω γω, από λογιστές δύτες. Τι, όχι;