Σκοτ Τάκερ. Υπάρχουν τρεις λόγοι να ξέρετε αυτό τ´ όνομα. Ο ένας είναι γιατί ασχολείστε με τους αυτοκινητιστικούς αγώνες όπου είναι πολλάκις πρωταθλητής, ο άλλος γιατί ζείτε στην Αμερική και κάποια στιγμή δανειστήκατε λεφτά, και ο τρίτος γιατί είδατε πρόσφατα το δεύτερο επεισόδιο του Dirty Money, μιας σειράς ντοκιμαντέρ του Netflix. Ο κ. Τάκερ πριν από χρόνια ίδρυσε μια εταιρεία που έδινε εύκολα και γρήγορα μικρής αξίας δάνεια μέσω του διαδικτύου. Σου χαλούσε το αμάξι, ήθελες άμεσα 300 δολάρια να το φτιάξεις, έμπαινες στην ιστοσελίδα, έγραφε ότι θα χρεωθείς 90 δολάρια επιπλέον, τα έπαιρνες και στο τέλος εξαιτίας του διαβόλου που κρυβόταν στα μικρά γράμματα κατέληγες να χρειάζεσαι 960 δολάρια για ν’ αποπληρώσεις το δάνειο. Φτάνω στο τέλος, η απάτη αποκαλύφθηκε, ο Τάκερ και οι συνέταιροι δεν κινδυνεύουν μόνο να πάνε στη φυλακή αλλά τους επιβλήθηκε πρόστιμο 1,2 δις περίπου δολάρια. Είναι πιθανό ότι ούτε αυτός ούτε κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας του θα μπορέσει ξανά στο μέλλον να έχει κάποιο περιουσιακό στοιχείο στ´όνομα του. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι τον κυνηγούν γιατί είναι έξυπνος αλλά αυτό λίγη σημασία έχει.
Η παραδειγματική τιμωρία του Τάκερ σίγουρα δεν φέρνει τα λεφτά πίσω στα θύματά του. Ενδεχομένως να μην εμποδίσει και κάποιον άλλον να κάνει κάτι παρόμοιο στο μέλλον, σίγουρα όμως θ’ αποτελέσει τροχοπέδη για πολλούς να πράξουν το ίδιο. Στην Ελλάδα, αλήθεια, έχετε νιώσει κάτι παρόμοιο; Δηλαδή, αν παίζαμε ένα διαφορετικό beer pong, και κάθε ποτήρι είχε ένα σκάνδαλο και όποτε έπεφτε το μπαλάκι μέσα θα έπρεπε να ονοματίσουμε αυτόν που την πλήρωσε για κάθε υπόθεση-σκάνδαλο που μας έχει απασχολήσει, μια θα ήταν η σωστή απάντηση: ο κανένας. Τον έχει δείξει τον δρόμο από τα αρχαία χρόνια ο πολυμήχανος Οδυσσέας.
Βατοπέδι, δάνεια σε κόμματα και ΜΜΕ, εξοπλιστικά (πέρα από τον Τσοχατζόπουλο), χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα, φάρμακα, ιατρικοί εξοπλισμοί, κύκλωμα στα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, δημόσια έργα, το C4Ι (το πρόγραμμα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων το οποίο μπορεί και να λειτούργησε μετά τους αγώνες), Siemens. Για να είμαστε δίκαιοι και στην Αμερική τόσα σκάνδαλα γίνονται σ’ ένα χρόνο αλλά για την Ελλάδα είναι πολλά για την τελευταία δεκαετία, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν το γεγονός ότι σπάνια μετά από την επίλυση τους προκύπτει και μια διαδικασία θωράκισης ώστε να μην ξανασυμβούν ποτέ.
Η υπόθεση της Novartis έχει ίσως λίγο περισσότερο ενδιαφέρον από τις υπόλοιπες γιατί έχει άμεσο αντίκτυπο σ’ ένα αγαθό που είναι δημόσιο στη χώρα μας: την υγεία. Και επειδή είναι η υγεία αυτό σημαίνει ότι, αν κλέψει κάποιος 30 ευρώ, μπορεί κάποιος άλλος να πεθάνει. Άρα, μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Συζητάμε όμως καθόλου γι’ αυτές; Όχι. Γιατί;
Επειδή η κυβέρνηση περιμένει με αγωνία αν όντως εμπλέκονται οι πολιτικοί αντίπαλοι σε υποθέσεις δωροδοκίας για να ενισχύσει το επιχείρημά της ότι εμείς μπορεί να μην τα κάνουμε όλα καλά αλλά οι προηγούμενοι ήταν κλέφτες και οι πολιτικοί αντίπαλοι από την άλλη ευελπιστούν στην αθωότητά τους ώστε να γκρεμίσουν αυτό το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ και το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Για την ταμπακιέρα τίποτα; Ακόμα και να είναι αθώοι, δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη για το γεγονός ότι δεν ήταν σε θέση να υπερασπιστούν ανθρώπινες ζωές; Ρητορικό το ερώτημα.
Συνοδοιπόρος σε αυτή τη γελοιότητα και ο Τύπος. Διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων ότι ο Τσίπρας θέλει να ρεφάρει για το ζήτημα του Μακεδονικού με τη Novartis. Πραγματικά είμαστε με τα καλά μας; Από τη μία έχουμε ένα ανύπαρκτο θέμα όπου κάποιοι συμπατριώτες μας παρασυρόμενοι από πολιτικούς απατεώνες συμμετέχουν σε έναν φαντασιακό πόλεμο με εχθρούς που εποφθαλμιούν τα σύνορα μας και από την άλλη ένα διεφθαρμένο σύστημα το οποίο χρηματιζόταν εκμεταλλευόμενο την υγεία μας. Υπάρχει κάποια σύγκριση; Έχουμε γκώσει στα επικοινωνιακά τεχνάσματα και έχουμε χάσει την ουσία. Έχει μεγάλο δίκιο ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου όταν λέει ότι στην Ελλάδα τα πάντα είναι πολιτική και δεν υπάρχει διοίκηση, δηλαδή θεσμοί. Γιατί αν υπήρχαν στα μνημόνια θα είχαμε μπει όπως βγήκαμε.
Η μεγαλύτερη κατηγορία για την σημερινή κυβέρνηση είναι ότι έχει κάνει τους θεσμούς κουρελόχαρτο, ότι καταστρατηγεί τα πάντα, ότι και στην υπόθεση Novartis φαίνεται ότι υπουργοί και εισαγγελείς συνεννοούνται κάτω από την υψηλή εποπτεία του Μεγάρου Μαξίμου. Λάθος. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έκαναν κουρελόχαρτο κανέναν θεσμό, απλά τους διατήρησαν στην κατάσταση που τους είχαν οι προηγούμενοι και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ατόπημά τους.
Αλήθεια για ποιους θεσμούς μιλάμε, όταν υπουργοί έχουν πρόσβαση σε δικογραφία πριν από τους άμεσα εμπλεκόμενους, όταν αποκαλούνται «κουκουλοφόροι» οι προστατευόμενοι μάρτυρες, όταν πρώην Πρωθυπουργός αποκαλεί συμμορίτες των διάδοχό του και ένα σωρό υπουργούς και εισαγγελείς και τους κάνει μήνυση για αυτό. Όταν οι αποφάσεις της δικαιοσύνης είναι καλές αν μας συμφέρουν πολιτικά και κατευθυνόμενες αν συμβαίνει το αντίθετο;
Υπάρχει σωτηρία; Φυσικά και όχι. Όσο δεν μπαίνει όριο θητειών στους βουλευτές, δεν ανεξαρτητοποιούνται οι αρχές, δεν αλλάζει ο τρόπος διορισμού των γενικών γραμματέων των υπουργείων, δεν γίνουν αιρετές κάποιες θέσεις δικαστικών, δεν απεξαρτηθούν οι βασικές λειτουργίες των κρατικών επιχειρήσεων από το πολιτικό σύστημα, άλλο τόσο το σύστημα θα βαλτώνει και θα ρουφάει όπως λέει το κλισέ τα καλύτερα παιδιά του.
Υ.Γ. Δείτε το τρίτο επεισόδιο του Dirty Money που μιλάει για το πώς φούσκωσαν οι αμερικάνικες φαρμακοβιομηχανίες τις τιμές των φαρμάκων για να παρουσιάσουν κέρδος για να καταλάβετε πως λειτουργεί το σύστημα. Γιατί αν περιμένετε από τα ελληνικά Μέσα, καλά κρασιά.