Δεν ξέρω εσάς πώς σας φαίνεται αλλά εμένα μου ακούγεται σοκαριστικό όταν κάποιος εξομολογείται ότι δεν κάνει πια σεξ με τον σύντροφο του, καθόλου, τίποτα, ούτε σταγόνα.
Το σεξ δεν είναι το πιο σημαντικό κομμάτι σε μια σχέση χρόνων, μια σχέση που μοιράζεσαι τη ζωή σου και την καθημερινότητά σου. Αλλά είναι ένα κομμάτι που δεν γίνεται να λείπει γιατί εάν λείπει δεν μιλάμε πια για ζευγάρι αλλά για φίλους, συγκατοίκους ή σκέτο γονείς. Και αυτό το σκέτο γονείς το λέω γιατί όσους ξέρω που δεν κάνουν σεξ έχουν παιδιά. Και γιατί, δυστυχώς, το σεξ άρχισε να γίνεται τροπικό, σπάνιο πτηνό όταν έσκασε το baby boom και έτσι η αναφορά σε πουλιά πήρε μόνο μεταφορική χροιά.
Γιατί πολλά ζευγάρια που κάνουν παιδιά ξεχνούν ότι είναι ζευγάρια και μετατρέπονται μόνο σε γονείς; Εντάξει, στην αρχή υπάρχει κούραση, αϋπνία, άγχος για το αν κάνεις ό, τι κάνεις σωστά. Κανείς δεν γεννήθηκε ξέροντας πώς να φροντίσει ένα μωρό. Η Μαρίνα μάλιστα που γέννησε δίδυμα μου έλεγε «Στην εγκυμοσύνη είχα τρελή όρεξη αλλά είχα απαγορευτικό από τον γιατρό, τώρα πια δεν έχω απαγορευτικό και ενώ έχω διάθεση, τον θέλω, πέφτω τόσο ξερή στο κρεβάτι που απλώς κοιμάμαι». Τα πιτσιρίκια είναι μικρά, λίγο πάνω από ενός έτους, πιστεύω ότι θα τη βρουν την άκρη, τους βλέπεις, θέλονται απλώς οι συνθήκες τώρα είναι αντικαυλωτικές.
Αλλά όταν καλός σου φίλος σου λέει ότι σχεδόν πάντα πια κοιμάται στον καναπέ γιατί από τότε που ήρθε και το δεύτερο παιδί εκείνα έχουν καταλάβει τη θέση του στο κρεβάτι τότε λες «ουπς, κάτι δεν πάει καλά εδώ». Και ο φίλος είναι εκεί, αφοσιωμένος στη γυναίκα του και στα πιτσιρίκια, δεν αναζητά καν κάτι άλλο αλλού απλώς έχει αποφασίσει στα 48 του χρόνια ότι ήρθε το τέλος του ερωτισμού του. Κι αυτό το θεωρώ κάτι σαν ακρωτηριασμό.
Πρόσφατα η Δήμητρα Ματσούκα έκανε μια δήλωση ότι προτιμά να ζήσει ως γυναίκα και όχι ως μάνα. Καταλαβαίνω, νομίζω, γιατί το είπε. Γιατί βλέπει μια κοινωνία που σχεδόν απαγορεύεται σε μια γυναίκα να είναι μάνα και θηλυκό ταυτόχρονα μολονότι από την ίδια αυτή η κοινωνία η μητρότητα θεωρείται ο ύψιστος σκοπός της γυναίκας. Σχιζοφρενικές αντιφάσεις. Όμως όσο κι συμβαίνει αυτό, δεν συμβαίνει –ευτυχώς- μόνο αυτό.
Πολλές γυναίκες πια ξέρουν, το νιώθουν και το εκφράζουν –και καλά κάνουν- ότι η μητρότητα δεν αφαιρεί την θηλυκή τους υπόσταση. Η Στέλλα μου έλεγε με καμάρι ότι όταν θήλαζε το σώμα της ήταν στην καλύτερη του φόρμα και η ίδια ένιωθε πιο ερωτική από ποτέ, ίσως λόγω ορμονών, ίσως επειδή ήταν καλά και ευτυχισμένη, ίσως επειδή ένιωθε λίγο μάνα-γη και όχι μάνα κουράγιο. Είναι λοιπόν, πώς εμείς αντιμετωπίζουμε τη νέα αυτή φάση στη ζωή μας, και όχι πώς οι άλλοι μας βλέπουν. Άρα η Ματσούκα αν και πήγε ίσως με πρόθεση να πολεμήσει το στερεότυπο της αγίας μανούλας, που είναι μόνο αυτό και τίποτα άλλο, μάλλον τελικά το ενίσχυσε λέγοντας ότι δεν μπορεί να συνυπάρξει η γυναίκα με την μητέρα. Μια γυναίκα μπορεί, προφανώς, να αποφασίσει για το αν θέλει ή όχι να κάνει παιδί. Η απόφασή της αυτή δεν επηρεάζει τη θηλυκότητά της. Μη συγχέουμε τα πράγματα.
Και οι μπαμπάδες; Γιατί χάνουν τον μπούσουλα; Γιατί συμβιβάζονται τόσο εύκολα με το «μας τελείωσε το σεξ, τώρα κοιμάται ο μικρός στο κρεβάτι;». Ειλικρινά, δεν έχω απάντηση. Όσοι μου εξομολογήθηκαν ότι αυτό συμβαίνει τώρα στη σχέση τους, έβλεπες μια στεναχώρια αλλά καμία διάθεση για περαιτέρω ανάλυση. Μην ακουμπάτε, εδώ πονάει. Οι άνδρες υποφέρουν πραγματικά από την ερωτική απόρριψη, τους χτυπάει «το εγώ» κατακούτελα.
Η έλλειψη σεξ διαλύει την σχέση του ζευγαριού. Θέλω να πω, ότι το σεξ χτίζει επικοινωνία. Όταν κάνεις καλό σεξ με τον σύντροφό σου τον αγγίζεις, τον αισθάνεσαι, μοιράζεσαι, καταλαβαίνεις τη διάθεση του καλύτερα από 10.000 κουβέντες, νιώθεις την ένταση του, ίσως τον θυμό του από όσα κουβαλάει μέσα στη μέρα, αντιλαμβάνεσαι την κούραση του ή το πώς την ξεπερνάει εκεί, μαζί σου. Είναι το σεξ μια κατάσταση που υπάρχεις αφιλτράριστος, μεγεθύνονται εκτός από τα όργανα και τα συναισθήματα, υπερχειλίζουν, είναι μια καλή βάση για να δεις πραγματικά μέσα στον άλλον. Και η αγκαλιά μετά, η χαλάρωση και η γαλήνη που έρχεται εντελώς φυσικά, μια σκέψη που θα μοιραστείς ή η σιωπή που θα μοιραστείς, ίσως πώς γελάσετε με κάτι είναι μια βάση πολύ στέρεη, πολύ δυνατή που φέρνει τον έναν δίπλα, μέσα στον άλλον πιο πολύ και από την ίδια τη διείσδυση.
Και πέρα από την κούραση τι άλλο φέρνει ένα παιδί; Φέρνει δύο ανθρώπους αντιμέτωπους με την μεγαλύτερη ευθύνη που υπάρχει. Και εκεί τις περισσότερες φορές έρχεται η σύγκρουση, γιατί οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να μη συμφωνούν και τόσο για το τι σημαίνει «ανατρέφω σωστά το παιδί μου». Άλλος αγώνας εκεί.
Βέβαια, για να μη βάζουμε την ταμπέλα ότι το παιδί τελικά καταστρέφει το ζευγάρι ας σκεφτούμε ότι απλώς αυτό που κάνει είναι να φέρνει στην επιφάνεια –χωρίς περιστροφές- την πραγματική σχέση ανάμεσά τους. Αν υπάρχουν διαφωνίες, διαφορετικές αντιλήψεις, κοσμοθεωρίες, προβλήματα η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι παρά η αφορμή για να ξεσπάσουν όλα αυτά. Το παιδί δεν δρα ως συγκολλητική ταινία, μάλλον το αντίθετο στην αρχή. Ακόμη και αρκετά υπεργαμάτα ζευγάρια που τα πήγαιναν μια χαρά, μετά την άφιξη του νέου μέλους γνώρισαν αναταράξεις πρωτόγνωρες. Είπαμε, μπαίνουμε σε μια φάση εντελώς καινούρια, κανείς δεν γεννήθηκε ξέροντας πώς να αντιμετωπίσει ένα μικρό πλάσμα που κλαίει, χέζεται πάνω του και σε ρουφάει ανά δύο ώρες. Όμως όσοι τα έχουν βρει όντως μεταξύ τους, ξεπερνούν την αρχική μεγάλη κρίση. Οι αναταράξεις συνεχίζονται από περίοδο σε περίοδο –όταν το πιτσιρίκι θα αρρωστήσει, θα πάει σχολείο, θα ερωτευθεί για πρώτη φορά- αλλά η κοινή πορεία δε θα ανακοπεί, όχι τουλάχιστον εξ αιτίας του παιδιού.
Τώρα οι άλλοι που έχουν πει για πάντα γεια στο σεξ, στον ερωτισμό, στο δέσιμο δεν ξέρω πώς την παλεύουν. Ως γκόμενοι γνωριστήκαμε, ως εραστές και από όσους ρόλους κι αν περάσουμε στην πορεία –γονείς, φίλοι, συνεργάτες, σύντροφοι- ας μην ξεχνάμε το γκομενικό, ποτέ. Αλλιώς θα καταντήσουμε αδερφάκια. Αυτό θέλετε από τον άλλον;