Νιώθω πραγματικά ευτυχής που και τα τρία σουβλάκια της φωτογραφίας βρήκαν μια θέση στο στομάχι μου. Ήταν μια κίνηση αγάπης από εμένα προς εμένα. Πώς συνέβη, όμως αυτό;
«Ντιοσκουριντές,τι θα φας το μεσημέρι; Στον Κώστα στη Μητροπόλεως;», μου είπε με κάποια ελαφρά ειρωνεία ένα πρωινό ο Κωνσταντίνος Τζούμας. Όχι, τυρόπιτα στου Φιλίππου, ήθελα ν’ απαντήσω. Όμως μου έχει εντυπωθεί ο Κώστας στον εγκέφαλο και την επομένη ρωτάω τον Παναγιώτη αν είναι να κάνουμε «κράτηση» και κάπως δυσφορεί επικαλούμενος αρρώστια με τον καπουτσίνο του στο χέρι. Τελευταία ελπίδα ο Θεοδόσης Μίχος, ανταγωνιστής εκείνη την ώρα, φίλος, συνεργάτης και αδελφός το υπόλοιπο της ημέρας. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
Ο παππούς Κώστας στην τρύπα της Αδριανού.
Σ – Μήπως είναι μέρα για Κώστα σήμερα;
Θ – Po na su gamiso.
Σ – …
Θ – Πως να το κάνουμε;
Σ – Να περάσω να κλείσω;
Θ – Μήπως να περάσω να τα πάρω στις 12, να φάμε νωρίς σαν οικοδόμοι;
Σ – Είμαι ήδη εκεί, πόσα θες;
Θ -3. Δύο για τώρα και ένα για τις 3 που θα έχουν κάτσει τα άλλα δύο.
Σ – Έπος.
Πολλά παιδιά κάνουν διάφορα πριν πάνε το πρωί στο δημοτικό τους. Εγώ αρκετές μέρες της εβδομάδας πέρναγα τα όρια της Ναυάρχου Νικοδήμου και Αδριανού, καθόμουν μπροστά σε ένα μικροσκοπικό, σαν χωμένο ψιλικατζίδικο κατάστημα, και έλεγα στον ηλικιωμένο κύριο που ήταν εκεί: «Κύριε, Κώστα, δύο για τις δύο παρά τέταρτο το μεσημέρι.» «Πώς σε λένε να σε σημειώσω», απαντούσε πάντα.
Ο μικρός δείκτης έδειχνε οχτώ, ο μεγάλος έντεκα και ο πρώτος πελάτης ήδη καθόταν εκεί. Λίγα μέτρα πιο πάνω, θυμάμαι, ήταν το σουβλατζίδικο του Αντώνη, που πιθανότατα η ιστορία να το έχει αδικήσει εξαιτίας της σύγκρισης με τον Κώστα.
Ο Κώστας και η Πόπη μπροστά στην μυθική ταμπέλα που μας προτρέπει να μην έχουμε άγχος.
Το σουβλατζίδικο του Κώστα στην Πλάκα θα ανήκε στη σφαίρα του μύθου αν δεν υπήρχε ο εγγονός του ο Κώστας (τι άλλο;) να συνεχίσει την επιχείρηση. Αυτή τη φορά σε άλλη διεύθυνση, στην οδό Πεντέλης στο Σύνταγμα, απέναντι στην Αγία Δύναμη, το μικρό εκκλησάκι που αντί για ψάλτες έχει μπούμποξ μέσα με τέρμα τις ψαλμωδίες ώστε να προσελκύει τουρίστες.
Δεν πήρε μόνο το όνομα, αλλά και τη φιλοσοφία. Μικρή ψησταριά, το κρέας (χοιρινό κυρίως) να φτάνει μόνο για μια μέρα ώστε να μένει φρέσκο, αλάδωτη πίτα, απαραίτητος ο μαϊντανός, το γιαούρτι, τα ρέστα να δίνονται με το τσιμπιδάκι και η ταμπέλα να επιβάλλει στους θαμώνες να μην έχουν άγχος.
Δεν θέλω να πω ότι είναι το καλύτερο της Αθήνας, αλλά ότι είναι αυτό που πρέπει να έχεις κάνει κράτηση πίτας για να προλάβεις σε μια περιοχή που αν μη τι άλλο έχει καμιά εκατοσταριά άλλα σουβλατζίδικα να σε διεκδικούν.
Ασφαλώς και δεν είναι ο πιο φτηνός, ούτε θ΄ αράξεις άνετα στο εσωτερικό του (έχει τη φάση και τα καλαμπούρια του όμως, πέρα από το τσίπουρο), ούτε καν στο πεζοδρόμιο δεν χωράς. Έχει όμως μια διαφορά απ’ όλα τα υπόλοιπα, έχει κάνει μια ειλικρινή επένδυση στην ποιότητα.
Κοστίζει, δεν έχει εύκολο κέρδος και είναι ένας σκληρός, επίπονος δρόμος που τον ακολουθούν όλο και περισσότεροι. Είτε μιλάμε για σουβλάκι είτε για ρόφημα σοκολάτα, μια μπάλα παγωτό, μια ξιδάτη μπάλα ρυζιού με λίγο ψάρι πάνω, ένα βιβλίο, ένα άρθρο στο διαδίκτυο, ένα τραγούδι, ένα πάρτι, μια καρέκλα, ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο, ένα σπίτι, ένα παγοθραυστικό, είτε αναφερόμαστε σε όλα αυτά μαζί τα αντικείμενα που έχουν αντισταθεί στην σουπερμακετοποίηση, βλέπουμε οτι υπάρχει μία μόνο μία μόνο συνταγή που στο τέλος μπορεί να κάνει πετυχημένους όλους εμάς που δυστυχώς δεν τα καταφέρνουμε με τις εφαρμογές και την καινοτομία.
Η συνταγή είναι ακόμα πιο εύκολη και από ένα τυλιχτό με χοιρινό σουβλάκι, γιαούρτι, μαϊντανό, ντομάτα, χωρίς κρεμμύδι και λίγο καυτερό. Αν τη χρειαστείτε, τη διδάσκει ο Κώστας κάθε μέρα στην Οδό Πεντέλης.