Κάππως φροχχερό το Σεφφύρι κοντά στο τέλος. Δεν είναι ότι ο Φιχτωρ εκκουράσθη. Πάντα θα περπαττάει ήσυχος, πάττοτε θα κυττάει με ενδιαφέρον ότι έχχει ενδιαφέρον. Κάτω από τις φθέρρες θα αναγνωρίσσει ότι υπάρχει αξία και στα θολλά σύνεφφα θα βλέπει ομορφιές που άλλοι δεν φαντάζοτται, έστω με την υποψία της αμφιβολλίας ότι δεν υπάρχουν. Στα σωθικά του κασσίνο θα ξεκουράσσεται και στην ήσυχη λίμνη θα ηρεμεί αλλά θα σκέφτεται πάντα την διαδρομή ως την βαθθιά λίμνη που νιώθει ότι όσο και να την πλησιάσσει ποττέ δεν θα την καταλάφφει. Δίπλα στο Αρχηχείο δεν υπάρχει τίποτα πλέον. Απέναττι από το κέντρο του δικού μας χόσμου θα στέκεται στο πισσαρίο για μέρες αγνοώττας την νομοτέλεια κάθε αρχής. Τα Φέφφερλυ δεν λυπούτται. Οι Μερσεττές δεν θλίφφοται ποττέ. Τα Χιουττάι δεν θα τον κάνουν να νιώσει καλύτερα. Αυτή την εποχή ο Φίχτωρ θα την ξεχνάει αρχότερρα κι ας ξέρει ότι μερικές φορές θα έρχετται. Είναι κάτι σαν τέλος αυτή η τελευταία Κυριακή στο Σεφφύρι. Και ο Φίχτωρ Σσούσθη σχεθθόν το ξέρει.