Τη Δευτέρα η γενιά των 90ς έζησε δυο απανωτά σοκ. Την αυτοκτονία του Κιθ Φλιντ, του ανθρώποτ που σωματοποίησε με εκρηκτικό τρόπο τη μουσική των Prodigy και τον θάνατο από εγκεφαλικό του Λουκ Πέρι, του ηθοποιού που ενσάρκωσε στο Μπέβερλι Χιλς, τον ατίθασο -για τα τηλεοπτικά δεδομένα των early 90s- Ντίλαν.
Ο θάνατος του πρώτου μας θύμισε ότι όσοι το ζήσαμε τότε δεν θα το ζήσουμε έτσι ξανά ποτέ. Το πώς η μουσική και ο χορός ήταν η υπέρτατη μας εκτόνωση, το πώς αφήναμε το σώμα μας να χτυπηθεί, κοπανηθεί στη μουσική των Prodidy, το πώς ξημερωνόμασταν σε πάρτι είναι παρελθόν. Έχουμε τις δουλειές μας, τα παιδιά μας, τις υποχρεώσεις μας. Το πάρτι τελείωσε, ήταν γαμάτο όταν συνέβαινε τώρα συμβαίνει για κάποιους άλλους.
Ο θάνατος του δεύτερου μας θύμισε το πώς γουστάραμε κι εμείς ως εφηβάκια το ειδύλλιο με την Μπρέντα -δεν πιστεύω να υποστήριζε κανείς σας Κέλλυ- αλλά και το πώς ζούσαμε κι εμείς τους τότε έρωτες μας, όχι τους τηλεοπτικούς αλλά τους αληθινούς.
Υπάρχουν αρκετοί που δε θυμούνται σχεδόν τίποτα από τις πρώτες εφηβικές και νεανικές τους σχέσεις. Κάποιοι από αυτούς δεν πέρασαν καλά, άλλοι έχουν κάνει τόσες από τότε που πόσα πια να χωρέσει ο σκληρός, άλλοι απλώς δεν έδωσαν ποτέ και τόση σημασία. Εδώ που τα λέμε οι πρώτες σχέσεις είναι ειδυλλιακές, κυρίως μέσα στο μυαλό μας.
Να λοιπόν η δεύτερη κατηγορία μας. Αποτελείται από όσους οι αναμνήσεις από τις πρώτες τους σχέσεις περιλαμβάνουν φτερωτά μωράκια με ροζ μαγουλάκια και αφράτα πωπουδάκια, βραδιές στην παραλία με κιθάρες και χαμουρέματα στην άμμο -ξεχνούν ότι η άμμος έμπαινε στα παπούτσια- και μια μόνιμη πανσέληνο πασπαλισμένη με cheesy νότες cheesy τραγουδιών.
Είναι όσοι έχουν ξεχάσει το πόσο άβολο είναι το φλερτ των εφηβικών χρόνων, το να μην είσαι ανεξάρτητος αλλά να έχεις τη μαμά σου πάνω από το κεφάλι σου να ωρύεται «Όχι δε θα βγεις με τον Γιάννη, αύριο έχεις διαγώνισμα», πόσο ατσούμπαλο και μέτριο είναι το σεξ όταν σου λείπει η εμπειρία, η αυτοπεποίθηση και η γνώση για το τι πραγματικά σου αρέσει και σου ταιριάζει.
Κυρίως στην κατηγορία αυτοί είναι εκείνοι που ταυτίζουν τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά τους χρόνια με την απόλυτη ξενοιασιά και κρατούν μόνο αυτή την εικόνα από εκείνη την περίοδο της ζωής τους. Το κακό είναι ότι συγκρίνουν μετέπειτα σχέσεις της ενήλικης ζωής τους με καταστάσεις που έμοιαζαν πιο πολύ με απόπειρες σχέσης. Θυμάστε την Μάρω Κοντού σε εκείνη την ταινία που ήταν παντρεμένη με τον Κωνσταντάρα και κάθε φορά που είχε κάποιο παράπονο του έλεγε «Ο Στέφανος δε θα το έκανε ποτέ αυτό», αναφερόμενη σε έναν έρωτα των νεανικών της χρόνων; Ε, αυτός ο Στέφανος δεν είναι ακριβώς όπως τον θυμάστε ή δεν ξέρετε πώς έχει εξελιχθεί.
Ας πάμε τώρα στην υποκατηγορία της πιο πάνω κατηγορίας: Όσοι νοσταλγούν τόσο μια σχέση των εφηβικών ή νεανικών χρόνων που όταν πέφτουν ξανά πάνω σε εκείνον ή εκείνη νομίζουν ότι μπορούν να το ζήσουν πάλι από την αρχή. Μπορούν;
Χμ, δεν το νομίζω. Ειδικά όσοι πάνε με τη φαντασίωση ότι «επειδή είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι όλα θα είναι όπως τότε». Κατ’ αρχάς είναι τρομακτικό αν είστε οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, εάν δεν είστε πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι, εάν δεν έχετε νιώσει ότι έχετε κάνει μια πορεία ζωής που σας πήγε από το Α έστω στο Β. Θέλω να πω, πως ξεχνάμε ότι ο χρόνος, οι συνθήκες και οι εμπειρίες κι εμάς αλλάζουν, αλλοιώνουν, εξελίσσουν –πείτε το όπως θέλετε- και φυσικά και τους άλλους. Γιατί εντάξει τον εαυτό μας τον έχουμε συνηθίσει, κάθε μέρα ζούμε μαζί του ο άλλος όμως πώς θα μπορέσει να ανταποκριθεί στην ιδανική εικόνα που έχουμε κρατήσει γι’ αυτόν όπως κάποιοι Έλληνες μετανάστες στο Αμέρικα που φτιάχνουν τα σπίτια τους με αρχαιοελληνικές κολόνες και δακρύζουν ακούγοντας Άντζελα Δημητρίου;
Πάντως κάποιες περιπτώσεις από φίλους και φίλες που τα έφτιαξαν ξανά με πρώην τους, από την πλειστόκαινο περίοδο, δεν μπορώ να πω ότι εξελίχθησαν καλά. Στη μία περίπτωση που η επανασύνδεση έγινε 20 χρόνια μετά εκείνος της ζήτησε να προσπαθήσουν για παιδί κι όταν εκείνη έμεινε έγκυος την άφησε λέγοντας της «Δεν νομίζω ότι είναι δικό μου», σε μια άλλη περίπτωση εκείνος χώρισε τη γυναίκα του και της είπε ότι είναι έτοιμος να ζήσουν μαζί αλλά εκείνη του απάντησε «Συνεχίζουμε να έχουμε παράλληλη σχέση αλλά τον φίλο μου δεν τον αφήνω γιατί εσένα δεν σε εμπιστεύομαι».
Ακραίες περιπτώσεις; Ίσως όχι τόσο. Απλώς οι εμπλεκόμενοι παθαίνουν σύνδρομο Στοκχόλμης με το παρελθόν. Συμβαίνει σε όλους, ειδικά σε περιόδους που το παρόν είναι ζόρικο.
Σκεφτείτε όμως με πόση μανία βλέπαμε Λόγω Τιμής πριν 20 χρόνια και όταν πέρσι το καλοκαίρι το πρόβαλλε σε επανάληψη το Mega αναρωτιόμασταν γιατί είχαμε φάει τέτοιο κόλλημα τότε. Γιατί; Γιατί στο ενδιάμεσο είδαμε την αμερικάνικη τηλεόραση να απογειώνεται. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν το χαζέψαμε, ότι δεν μας έπιασε έστω μια τόσο δα νοσταλγία για την εποχή που πιστεύαμε ότι φοιτητές μπορούσαν να μένουν σε ρετιρέ με θέα.
Ε, κάπως έτσι και στις σχέσεις. Ωραίοι οι εφηβικοί έρωτες, ωραίες οι αναμνήσεις αλλά σπάνια πετυχαίνει και πάλι η συνταγή. Μπορεί βέβαια και να συμβεί. Ας σας τύχει δοκιμάστε το, απλώς μην περιμένετε να χτυπήσει το κουδούνι για να σας σώσει από μια άβολη στιγμή.