Έχω έναν φίλο που λέει «Δε μου αρέσουν όλα τα βυζιά. Μόνο τα μικρά, τα μεγάλα και τα μεσαία». Γελάω όταν το σκέφτομαι, τον καταλαβαίνω όμως.
Πιο πολύ μου αρέσει η ποικιλία του γυναικείου στήθους. Νομίζω ότι μπορεί κανείς να κάτσει να χαζέψει με τις ώρες και να δει πόσο μοναδικά διαφορετικό είναι το κάθε ζευγάρι, πόσο διαφορετικά μοναδικό είναι το κάθε στήθος ακόμη και της ίδιας γυναίκας.
Το αριστερό μου είναι πιο φουσκωτό, η θηλή του είναι λίιιγο αλλήθωρη, το δεξί μου είναι πιο ευαίσθητο στο πιπίλισμα, με πονούν ελαφρά όταν έχω περίοδο, όταν ερεθίζομαι πολύ οι ρώγες σχεδόν υποφέρουν, έχω τελειώσει μόνο με γλείψιμο στο στήθος και λόγια στο αυτί, χωρίς καν να αγγίζομαι. Όχι εγώ όλα αυτά, μόνο κάποια. Τι σημασία έχει; Κάθε γυναικείο στήθος είναι μια άλλη εμπειρία και για αυτήν που το φέρει και για αυτόν ή για αυτήν που το χαίρεται.
Η γυμνή Μάγια, Goya
Τα φυλακίζουμε μέσα σε σουτιέν. Αθλητικά, απλά, δαντελωτά, με ενίσχυση, μπανέλες, μαξιλαράκια. Στο τέλος της ημέρας όταν τα βγάζουμε νιώθουμε ανακούφιση σε όλο το κορμί. Η χαρά του βυζιού είναι το καλοκαίρι όταν αρκετές από μας δεν φορούν στηθόδεσμους (αχ, αυτά τα δεσμά) και αναπνέουμε ελεύθερες. Βέβαια, έχω και φίλη με πολύ μεγάλο στήθος που δεν το βγάζει ούτε στον ύπνο της, δε βολεύεται αλλιώς, κάπως πρέπει να το κοντραλάρει. Έχω και μια άλλη, με επίσης πολύ μεγάλο στήθος, που κάθε φορά που πάει να αγοράσει σουτιέν μέσα στα δοκιμαστήριο τραγουδάει «Δεν χωράς πουθενά, πουθενά, πουθενααάα».
Θυμάμαι ένα από τα πρώτα μου αγόρια μου είχε πει ότι έβρισκε το στήθος μου μικρό κι αυτός προτιμούσε τα μεγάλα. Δεν ήταν μαλάκας, ήταν άσχετος από γυναικεία ψυχολογία. Ερωτευμένος ήταν μαζί μου, όταν ξαπλώναμε στο κρεβάτι μια χαρά το φιλούσε και το περιποιόταν. Όμως κι εγώ ήμουν μικρή και ανασφαλής. Είχα φτάσει να ψάχνω για πλαστικό χειρούργο, μήπως το άλλαζα. Ευτυχώς δεν το έκανα. Μην κάνετε καμία αλλαγή στο σώμα σας για να αρέσετε στους άλλους, μόνο για να αρέσετε σε εσάς αν πραγματικά το θέλετε.
Να φιλάτε τα στήθη των κοριτσιών σας. Μη τα ζουλάτε σαν κόρνες, δε θα βγάλουν ήχο. Παίξτε μαζί τους, κάντε πλάκα εφηβική να νιώσουν 15χρονες κι ας είναι 30,40. 50+. Αγαπήστε τις ρώγες τους, φροντίστε το μικρό, ροδαλό ή πιο σκούρο, φωτοστέφανό τους. Γλείψτε με όρεξη, χαϊδέψτε μέχρι να τα νιώσετε να ανατριχιάζουν, πιπιλίστε σα να είστε μωρά, κοιμηθείτε στον κόρφο τους, μιλήστε τους σα να είναι αυτά το απόλυτο αντικείμενο του πόθου σας. Άλλωστε είναι.
H γέννηση της Αφροδίτης, Cabanel.
Κι εμείς ας φροντίζουμε το στήθος μας. Όχι μόνο τον Οκτώβριο, που είναι ο μήνας πρόληψης του καρκίνου του μαστού. Να το παρατηρούμε όλο τον χρόνο, να το αγγίζουμε και για χάδια και για εξέταση που μπορούμε να κάνουμε μόνες μας κάθε μήνα. Να κάνουμε υπέρηχο του μαστού και μαστογραφία όταν φτάσουμε στην κατάλληλη ηλικία. Να απευθυνθούμε για εξέταση σε μαστολόγο και όχι στον γυναικολόγο μας. Να ρωτήσουμε τον γιατρό για να μάθουμε όσα περισσότερα μπορούμε, να κατανοήσουμε τη δομή του, να γνωρίζουμε τη λειτουργία του, να παρατηρούμε τη συμπεριφορά του. Να είμαστε περήφανες γι’ αυτό. Να διεκδικούμε τον θηλασμό και σε δημόσιο χώρο αν το μωρό μας πρέπει να τραφεί. Να μην ντρεπόμαστε για το ντεκολτέ μας, να νιώθουμε ισχυρές για την αξία του, τη ζωογόνα δύναμη του, την πρώτη πηγή τροφής για όλους τους ανθρώπους.
Κι αν το χάσουμε δεν γινόμαστε λιγότερο γυναίκες. Δεν είναι αυτό που ορίζει την θηλυκότητά μας. Σημασία έχει ότι βγαίνουμε ζωντανές και η ζωή είναι πολύ πιο ερωτική από τον θάνατο. Μια γυναίκα που επιβίωσε από τον καρκίνο του στήθους, είτε με μαστεκτομή είτε χωρίς, είναι μια όμορφη γυναίκα, είναι μια γυναίκα που νίκησε.
Σήμερα δείτε αλλιώς το στήθος της γυναίκας σας. Και ανατρέξτε στην τέχνη. Αναρωτιέμαι τι ένιωθαν όλοι αυτοί οι συγκλονιστικοί ζωγράφοι όταν έβαζαν μια τελευταία πινελιά πάνω στη ρώγα. Ίσως το ίδιο που νιώθετε κι εσείς κάθε φορά που το παίρνετε στο στόμα σας.
*Ο τίτλος είναι από το ποίημα του Χρίστου Λάσκαρη «Είναι εκεί»: Είναι εκεί / σαν ώριμη οπώρα ξαπλωμένη / με το λαιμό γυμνό / το στήθος της σαν πίδακας / και συ / σκυμμένος πάνω της, / σαν πάνω από γκρεμό/ να θες να πιεις / και να καταποντίζεσαι».