«Δεν ξέρω τι θα έκανα αν η κοπέλα μου έπαιρνε 20 κιλά τον πρώτο χρόνο της σχέσης μας», είπε καθαρά, πολύ ξάστερα και στο πλαίσιο μιας καθόλου political correct εξομολόγησης ο Νίκος που έπεσε σαν μικρή μπόμπα σε μια συζήτηση μεταξύ γυναικών που αφορούσε τι μαγιό θα βάλουμε φέτος. Γυρίσαμε όλες και τον κοιτάξαμε και καλά έκπληκτες ενώ οι ίδιες πριν από λίγο γκρινιάζαμε ότι «δε μου κάνει το περσινό», «πρέπει να χάσω κιλά», «θα το ράψω, δεν ξανατρώω τίποτα».
Η Έλλη του απάντησε ότι σε πρώτο στάδιο θα έπρεπε να ανησυχήσει μην είναι τυχόν ορμονικό, δηλαδή είναι εντελώς λάθος να συμπεραίνουμε ότι όποιος παίρνει κιλά είναι απλώς γιατί «του άνοιξε η όρεξη». Συμφωνήσαμε και οι υπόλοιπες, κάπου αρχίσαμε να κοιτάμε τον Νίκο με ύφος «δε σε είχαμε για τόσο επιφανειακό τύπο» αλλά εγώ λέω ότι ο Νίκος ήταν, τουλάχιστον, ειλικρινής. Γιατί ο Νίκος αναρωτήθηκε αν ο πόθος του θα διατηρούνταν ακόμη κι αν το κορμί που σε πρώτη φάση πεθύμησε περνούσε σε μια άλλη κατάσταση. Περισσότερο νομίζω ήταν ένα άγχος για το βάθος των δικό του συναισθημάτων παρά για το κορμί της κοπέλας του. Τον ρώτησα γιατί βάζει το χρονικό περιθώριο του πρώτου χρόνου και δεν μιλάει για αργότερα, που άλλωστε είναι πιο πιθανόν; «Γιατί στην αρχή βασιζόμαστε περισσότερο στην σαρκική επιθυμία, σε μια μακροχρόνια σχέση υπερισχύει η αγάπη και όλα αυτά δεν παίζουν ρόλο φαντάζομαι. Είναι δυνατόν να εγκαταλείψεις κάποιον επειδή πάχυνε ενώ τον αγαπάς;»
Ναι, έχει δίκιο ο Νίκος. Δεν εγκαταλείπεις κάποιον επειδή πάχυνε όταν τον αγαπάς, αλλά θα προσθέσω ούτε όταν είσαι ερωτευμένος μαζί του. Έχω υπάρξει στο κρεβάτι με αγόρι που είχε πολλά, πολλά κιλά αλλά ήμουν ερωτευμένη μαζί του και εκείνες οι στιγμές ήταν παράδεισος και τον ευχαριστώ γι’ αυτόν τον παράδεισο. Δεν είχαμε μακρόχρονια σχέση, δεν είχαμε καλά καλά σχέση. Δεν νομίζω καθόλου ότι εδώ το θέμα είναι τα κιλά. Γιατί αν σταματήσεις να θέλεις τον άλλον επειδή πάχυνε μάλλον δεν τον ήθελες πραγματικά ποτέ σου. Είναι το ίδιο σώμα που αγκάλιαζες, που κάνατε έρωτα, που τελειώνατε μαζί. Είναι το ίδιο σώμα ανεξαρτήτως κιλών.
Κατά τη γνώμη μου αλλού είναι το ζήτημα. Το ζήτημα είναι να μην αφήνεσαι κι αυτό κατά βάση συμβαίνει στις μακροχρόνιες σχέσεις. Τι εννοώ; Να μη θεωρείς ότι ο άλλος είναι δεδομένος ακόμη κι αν ξέρεις πολύ καλά μέσα σου ότι σε αγαπάει πέρα και από την εικόνα σου. Να σε νοιάζει να του/της αρέσεις, όχι με άγχος αλλά με λαχτάρα. Ακόμη κι όταν σου λέει «Μα εμένα μου αρέσεις όπως κι αν είσαι» και να το εννοεί –είμαι τυχερή, μου έχει συμβεί- εσύ ακόμη να νοιάζεσαι να του είσαι επιθυμητός/ή.
Αυτό κατά βάθος είναι ένας μηχανισμός εσωτερικής κατανάλωσης. Δεν είσαι ό,τι είσαι για χάρη του άλλου. Είσαι ό,τι θέλεις γιατί εσύ γουστάρεις να είσαι ένα επιθυμητό πρόσωπο. Γιατί εσύ θέλεις να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, να μονολογείς «αν με έβλεπα στον δρόμο θα με φλέρταρα». Αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει με τα κιλά.
Το να εγκαταλείπεις τον εαυτό σου σημαίνει να μην τον νοιάζεσαι πια. Θυμάμαι από τις πρώτες φορές που πήγα στον ψυχολόγο μου και φοβόμουν ότι έχω συμπτώματα κατάθλιψης με ρωτούσε αν έχω διάθεση να κάνω μπάνιο, να λουστώ, να χτενιστώ, να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Επίσης, θυμάμαι έναν εργαζόμενο σε δομές υποδοχής αστέγων να λέει ότι τα πράγματα δυσκολεύουν γι’ αυτούς όταν περνούν στη φάση που δεν τους ενδιαφέρει η προσωπική τους υγιεινή.
Θα μου πεις, ξεκινήσαμε τη συζήτηση από το 20 κιλά συν και φτάσαμε να μιλάμε για τους βασικούς κανόνες προσωπικής φροντίδας. Νομίζω, ότι σε μια εποχή που η εικόνα έχει αποθεωθεί όσο ποτέ και που όλοι -όσο cool κι αν το παίζουμε- θέλουμε να γινόμαστε αποδεκτοί και χάρη σε αυτήν, αξίζει να καταλάβουμε ότι φροντίζουμε τον εαυτό μας γιατί το θέλουμε. Και σε δεύτερο στάδιο γιατί θέλουμε να μας θέλουν. Ο ερωτισμός μας δεν είναι τα κιλά μας ή κυτταρίτιδα μας (που ναι έχουμε, γυναίκες είμαστε). Ο ερωτισμός μας -ισχύει και για τα δύο φύλα- είναι η αυτοπεποίθηση μας, το μυαλό μας, το σώμα μας, η ματιά μας, η όρεξη μας, το χαμόγελό μας, η στεναχώρια μας, ο τρόπος που κινούμαστε, που μιλάμε, που τρώμε, που γελάμε ή κλαίμε. Ο ερωτισμός είναι το σύνολο του εαυτού μας κι αυτό καμιά ζυγαριά δεν μπορεί να το υπολογίσει. Ευτυχώς.