Το παράξενο είναι πως ενώ πιστεύω πως υπάρχουν πολλά θετικά γύρω από τη λέξη χίπστερ δεν μπορώ να τα εντάξω σ’ έναν ορισμό. Ενώ για τα κακά είναι πανεύκολο: κάτι επιφανειακό, δήθεν που όσο γρήγορα φουσκώνει, τόσο γρήγορα ξεφουσκώνει.
Ακολουθώντας τη λογική της σκέψης ότι το κινητό μου φορτίζει με ρεύμα όπως και με ρεύμα κινείται και το τραμ άρα το κινητό μου είναι τραμ, τότε στη σημερινή εποχή που όλα φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν όπως το παγώνι, μπορούμε να πούμε ότι όλα είναι χίπστερ και κατά συνέπεια ότι ζούμε σε μια δήθεν εποχή.
Ο George Hull ιδρυτής ενός μεγάλου λονδρέζικου φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής το πήγε και λίγο παραπέρα. Τον Μάρτιο ανακοίνωσε πως θα διακόψει το Bloc Festival κι ένας από τους λόγους είναι ότι το χίπστερ κοινό είναι «ασφαλές και βαρετό» και δεν μοιάζει σε τίποτα με τα άγρια νιάτα που το ζούσαν άγρια με κίνδυνο της ζωής τους. Τους κατηγόρησε ότι ενώ μεν χορεύουν και πιθανότατα κάνουν χρήση ουσιών θέλουν όλα να είναι clean cut, συνδεδεμένα με wifi και βετζετέριαν φαγητό. Με λίγα λόγια όπως θα έλεγε και ο σοφός λαός «δεν τη νιώθουν τη φάση».
Αμηχανία. Πως φτάσαμε σε αυτή όμως; Γιατί δεν μας συγκλονίζει τίποτα; Γιατί δεν βγαίνουν πια οικουμενικοί καλλιτέχνες; Γιατί δεν υπάρχουν αυτοί που καθορίζουν τις τάσεις; Που έχουν χαθεί οι κριτικοί; Δεν μπορεί, αυτά και άλλα πολλά, θα τα έχετε ακούσει, πει, σκεφτεί, ποστάρει όσοι ασχολείστε με οποιαδήποτε έκφανση της περήφανης κουλτούρας. Έχει πέσει η τέχνη σε μαύρη τρύπα, έχει γίνει πιο απαιτητικό το κοινό ή έχει πέσει τόσο πολύ το επίπεδο που έχουμε τα πολιτισμικά στοιχεία που αξίζουμε; Φυσικά και δεν υπάρχει απάντηση και αν νομίζει κάποιος ότι την έχει πιθανότατα θα μπορεί να μας πει αν υπάρχει Θεός ή όχι και τι συμβαίνει στην άκρη του σύμπαντος.
Η ταλαιπωρία των πρώτων γραμμών οφείλεται στο ότι τυχαία, όπως περνούσα μπροστά από ένα περίπτερο, είδα ότι το περιοδικό Dazed & Confused γιόρταζε με ένα επετειακό τεύχος τα 25 χρόνια ζωής του. Πέρα από τις σαχλαμάρες ότι «μεγαλώσαμε» και τέτοια, παραμένει ενδιαφέρον το γεγονός πως ωρίμασε ένα περιοδικό που έπαιξε με μεγάλη επιτήδευση, με το περιθώριο και το mainstream. Μπορεί και να χαρακτηριστεί και ως η βίβλος των χίπστερ, από τότε που επανεμφανίστηκε ο τίτλος.
Ήταν αρχές της προηγούμενης δεκαετίας όταν διάβασα για πρώτη φορά ένα τεύχος και ήταν σαν να έφαγα μια κατραπακιά. Δεν υπήρχε τέτοιο περιοδικό στην Ελλάδα, το 01 και τα συναφή ήταν ήδη παρελθόν, και το μόνο που έβλεπες στα περίπτερα ήταν κάτι μεταξύ γυαλιστερών απομιμήσεων lifestyle εντύπων του εξωτερικού και κάτι βαρύγδουπων διδακτορικών αναλύσεων. Και ξαφνικά το Dazed, με όλα αυτά τα παιδιά που έμοιαζαν με θλιμμένα marshmallows, που δεν καταλάβαινες αν είναι αγόρια ή κορίτσια, την patchwork αισθητική που σου έλεγε «δεν χρειάζεται να με διαβάσεις», απλά «κοίτα με», τα editorial μόδας που έμοιαζαν περισσότερο με ειδωλολατρικές τελετές παρά με ρούχα που προτείνει ένα περιοδικό σε νέους ανθρώπους αυτής της πλάσης. Κυριότερο όμως από όλα ήταν οι συνεντεύξεις. Από τους Daft Punk (στο περίφημο 3D εξώφυλλο με αφορμή τη μουσική που έγραψαν στην επανέκδοση του Tron) μέχρι κάποιο δεκατριάχρονο που απλά βαριέται στο Ίπσουϊτς, οι συζητήσεις που γίνονται είναι μια ελεγεία στο τίποτα. Ένα σπουδαίο τίποτα όμως, χαλαρωτικό.
Τότε ακόμα το διαδίκτυο δεν τα κάλυπτε όλα και στο Dazed & Confused εμφανιζόταν ένας κόσμος που ζούσε στο όριο και για όσους δεν είχαμε την τύχη να σπουδάζουμε στο εξωτερικό ούτε να ταξιδεύουμε συχνά, πιστεύαμε ότι είναι υπαρκτός. Τώρα, ξεφυλλίζοντας το επετειακό τεύχος και διαβάζοντας το ρεπορτάζ για τους αναγνώστες, κάτι μεταγκόθ παιδάκια που όπως τα βλέπεις φαντάζεσαι ή ότι θα γίνουν μέλη της βιομηχανίας της μόδας ή θα πάρουν ένα ούζι και θα καθαρίσουν μια συνοικία σε βιομηχανική κωμόπολη της βόρειας Αγγλίας, καταλαβαίνεις ότι ο πλανήτης Dazed απλά δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει.
Είναι απογοητευτικό το περιοδικό που έχει τον τίτλο της εποχής να μην έχει καμία σχέση με αυτή. Είναι απογοητευτικό που γενικά πια τα έντυπα για να έχουν νόημα ύπαρξης είτε πρέπει να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και ν’ αρνούνται τα σημάδια των καιρών είτε να εξυπηρετούν άλλους σκοπούς που δεν έχουν σχέση με την ενημέρωση και την ευχαρίστηση του κοινού. Η φωτογράφηση της Gigi Hadid, η αποθέωση της Pamela Anderson, η ωριμότητα της Kate Moss, τα σκέρτσα του Marilyn Manson ακόμα και το χειρόγραφο του Karl Lagerfeld μοιάζουν πια προϊστορικά. Είναι απογοητευτικό και το κοινό, όλοι εμείς, που συμπεριφερόμαστε σαν να τα έχουμε δει όλα. Απαθείς, είμαστε έτοιμοι να απορρίψουμε οτιδήποτε μπροστά μας λέγοντας ένα σοσιαλμιντιακό «ε, και;».
Συνηθίσαμε στο τίποτα και τώρα μας κακοφαίνεται το κάτι.
