Πολλά χρόνια πριν είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Κώστα Μουρσελά. Δε θυμάμαι σε ποιο περιοδικό, σε ποιον δημοσιογράφο, και τίποτα από όσα έλεγε εκτός από μια φράση που την αποδίδω όσο πιο πιστά με βοηθάει η μνήμη μου «Δεν μπορείς να είσαι ζευγάρι με κάποιον που δεν αγαπάτε τους ίδιους πίνακες, τα ίδια βιβλία, τις ίδιες μουσικές». Ήμουν μικρή τότε, δεν είχα ζήσει κανέναν μεγάλο έρωτα αλλά θυμάμαι ότι σκέφτηκα σχεδόν αυτομάτως «Ναι, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς».
Με τα χρόνια καταλαβαίνεις ότι μπορεί να γίνει και αλλιώς αλλά σε ποιο βαθμό; Θέλω να πω, εάν δεν αγαπάμε τα ίδια πράγματα με τον σύντροφό μας, εάν δεν μας συγκινούν τα ίδια ερεθίσματα, εάν δεν βρίσκουμε ενδιαφέρουσες τις ίδιες δραστηριότητες τότε γιατί στο καλό θα συζητάμε ή πώς θα περνάμε μαζί τον ελεύθερο χρόνο μας;
Και καλά στην αρχή, ερωτεύεσαι, στραβώνεσαι, όλα σου φαίνονται θεσπέσια και μετά περνάει ο καιρός και λες «μα τι λέγαμε όταν τα πρωτοφτιάξαμε; Για ποια πράγματα συζητούσαμε;». Ε, η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ελάχιστα συζητούσατε, κυρίως «κάνατε το σεξ» φίλες και φίλοι, ειδικά σε νεαρές ηλικίες. Στους μεγαλύτερους η συνειδητοποίηση είναι ένα κλικ (τουλάχιστον) πιο πάνω, έχουμε φάει πολλά καρπούζια που μας βγήκαν μάπα, έχουμε συναίσθηση του πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος μας και με ποιον και πώς θα τον μοιραζόμαστε. Καθώς μεγαλώνουμε ελάχιστη ενσυναίσθηση του ποιοι είμαστε μας οδηγεί σε καλύτερους συντρόφους.
Προφανώς δεν εννοώ να υπάρχει πλήρη ταύτιση, άλλωστε αυτή δεν νοείται ούτως ή άλλως ή όταν συμβαίνει οδηγεί σε μια χλιαρή σούπα που σου δημιουργεί την αίσθηση της αδερφής-ψυχής. Δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, κάτι πιο αντικαυλωτικό από αυτό. Ναι, ωραίο να βλέπεις και να αναγνωρίζεις στον άλλον κομμάτια του εαυτού σου αλλά εσύ είσαι εσύ και ο άλλος είναι ο άλλος. Πιο ντεκαυλέ λέξη από το «ανδρόγυνο» δεν υφίσταται εκτός κι αν μιλάμε για το loοk του David Bowie, οπότε εκεί προσκυνάμε.
Στο δια ταύτα, η Έλλη γνώρισε τον Μιχάλη πριν από δέκα χρόνια. Μια περίοδο της ζωής της που πίστευε ότι όλοι οι άνδρες βλέπουν μπάλα, τρώγοντας πίτσα και πιστεύουν ότι ο Νερούδα είναι τροπικό φρούτο. Τέτοιους είχε γνωρίσει μέχρι τότε, με δική της προφανώς ευθύνη. Ο Μιχάλης δεν ήταν ούτε είναι γκάου. Απλώς μέχρι τότε έβλεπε μπάλα, έτρωγε πίτσα και θεωρούσε ότι ο Νερούδα είναι εξωτικό πουλί. Δίπλα στην Έλλη έμαθε πολλά πράγματα, πράγματα που γούσταρε, πράγματα που μέχρι τότε δε του είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον. Όμως και πάλι αν τον ρωτήσεις «Μπουρούσης ή Χρηστίδης» θα σου απαντήσει «Αντετοκούμπο». Και κάπως έτσι η Έλλη γνώρισε τον Θανάση που γουστάρει και Λένο και πηγαίνει στις συναυλίες των Tindersticks και έπαθε συγκλονισμό το βράδυ που είδε τον «Μεγάλο Δαμαστή» του Παπαϊωάννου. Η Έλλη χώρισε με τον Μιχάλη, είναι με τον Θανάση εδώ και ένα χρόνο και είναι μες στα μέλια και μες στους τσακωμούς.
Δεν ξέρω τι θα κάνουν, μερικές φορές μου λέει ότι της λείπει ο Μιχάλης γιατί εκεί ένιωθε ήρεμη, ότι την αγαπούν. «Κι εδώ τι νιώθεις;», τη ρωτώ. «Ότι με αγγίζουν στην ψυχή» μου απαντά και λέω από μέσα μου «Κάτσε εδώ και ρούφα το συναίσθημα». Απ’ έξω μου δε λέω τίποτα. Κανείς δεν ξέρει περισσότερο από την ίδια την Έλλη τι χρειάζεται σε αυτή τη ζωή. Υπάρχουν ζευγάρια που ζουν μαζί, αρμονικά, αγαπημένα, ο καθένας με τα δικά του ενδιαφέροντα, με τις δικές του αγωνίες, που έχουν κάνει μια άτυπη συμφωνία συμβίωσης που περιλαμβάνει μικρές χαρές, μικρές λύπες. Δεν θα τη χαρακτηρίσω αυτή τη σχέση συμβιβασμό, όπως βιαστικά κάνουν πολλοί. Ο καθένας έχει τις αντοχές του και βρίσκει τον δικό του δρόμο πώς θα πορευτεί και πώς θα μοιραστεί τη ζωή του.
Υπάρχουν άλλα ζευγάρια, εκεί που συνήθως το συναισθηματικό και ψυχικό ταίριασμα είναι πιο ισχυρό, εκεί που το έξω από αυτό τον κόσμο είναι πιο δυνατό και ζουν μαζί έχοντας τις δικές τους δονήσεις. Εκεί που συντονίζεσαι με όλο σου το είναι πρέπει να είσαι έτοιμος για μεγαλύτερες αναταράξεις. Αν αξίζει τον κόπο εσύ το ξέρεις. Η γαλήνη δεν είναι κάτι υπερτιμημένο, είναι όμως κάτι παρεξηγημένο. Η γαλήνη δεν είναι απαραίτητα η ασφάλεια. Η γαλήνη μπορεί να είναι αυτή η πεποίθηση ότι αν και δεν χρειάζεται να τα κάνεις όλα μαζί με τον άλλον –και δε θες κιόλας- ξέρεις ότι θα γελάσετε τρανταχτά μαζί στο ίδιο σημείο της ταινίας ακόμη κι αν την βλέπετε για πρώτη φορά παρέα. Ξέρεις ότι η ίδια νότα θα σας ταράξει κι ας μην την ακούσετε ποτέ μαζί. Και η γαλήνη δεν είναι κάτι εξασφαλισμένο, κάτι που θα υπογράψεις ότι θα υπάρχει για πάντα αλλά κάτι που θα πηγάζει όσο ζείτε συντονισμένοι στις ίδιες αγάπες. Αυτό νομίζω ότι το έχει καταλάβει και η Έλλη.