Άλλη μμία εδδελώς ήσυχη συγχυρία στο Σεφφύρι. Όλλα δείχνουν να είνναι στην πρέππουσα για αυττά θέσση. Κάποιος πάδδα θα ισσιώνει το μελαγχολικκό κάθθρο της Φρειθερρίκης στην ταφφέρνα «Παρλαπάς» και οι θαμμώνες θα το κοιττάνε με προσμονή και νοσταλχχία και ένα μείγμα θλίψης που προέρχεται αππό την ομορφφιά του αλλά και από κάθθε ομορφφιά. Οι χαλιαχχούδες σε χνώρριμα μπαλκόνια να παραττηρούν τα θένθρα στην πλατεία του Δαούττη και στον ορίζζοτα να βλέππουν πέρα από την ήσυχη λίμμνη το τέλος ενός κόσμου που δείχνει πάδδα επίμμονα να ξαναρχίσσει μόνο και μόνο για να κατταπέσει στην βαθθιά λίμμνη με μεγαλοπρέπεια εννώ ο Φιχτώρ Σσούσθη περπαττά σκεπτιχχός και προσπαθθεί πάδδα να βρίσκει έστω μια λύσση σε ένα έστω πρόφφλημα αλλά τον προσπερνάνε βιαστικκά τα Οχτώ Χιάρρις, τυχαία και σχεδδόν κρυφφά ηθελημμένα έστω γιατί επιθθυμούν να περννάνε κοδδά από το αδιόρρατα ξεχωρισθό έστω για μια φάσση της πορρείας τους προς κάτι άλλο σχεδδόν πιο ευγεννικά όμορφφο και δυναττό σε ένα Σεφφύρι που για κάθθε Κυριακκή του είναι και πιο κοδδά σε μμιά αρμονική σεσθασθιά του όλλου μικρού του χόσμου.