Η νοσταλγική επανένωση της παρέας του Trainspotting, είκοσι (και κάτι) χρόνια μετά από εκείνη την φορά που προκάλεσαν μικρές πολλαπλές εκρήξεις στον εγκέφαλό μας. Και μόνο για την ατάκα «Nostalgia – that’s why you’re here. You’re like a tourist in your own youth» που λέει ο Sick Boy στον Renton σε μια σκηνή της (νέας) ταινίας.
Το ότι ο Ντάνι Μπόιλ προτίμησε να πουλήσει (σχεδόν αποκλειστικά) νοσταλγία σε εμάς τους νοσταλγικούς φαν της πρώτης ταινίας, αδιαφορώντας για το σενάριο και τους διαλόγους και επιλέγοντας να πατήσει πάνω σε πολλές από τις σεναριακές και σκηνοθετικές ιδέες της ταινίας του 1996. Το εφηβικό δωμάτιο του Renton, o «Choose life» μονόλογος του Renton, το Born Slippy και το Lust For Life, η cameo εμφάνιση του (αγέραστου!) Irvine Welsh και πολλά ακόμα κάνουν το Τ2 να μοιάζει περισσότερο με ριμέικ παρά με σίκουελ.
Τα κόμματα που μέχρι πριν λίγο κυβερνούσαν την Ελλάδα στη συζήτηση περί θαλασσοδανείων στη βουλή. Θράσος, ανεντιμότητα, κυνισμός κι αδυναμία αυτοκριτικής.
Είναι ο κύριος στη φωτογραφία στο άρθρο που διαβάζετε. Ονομάζεται Jim James και κατάγεται από το Κεντάκι. Η μεγάλη αλήθεια είναι πως δεν τον είχα προσέξει μέχρι που πριν από λίγες μέρες είδα το όνομα του σ’ ένα βινύλιο που κράδαινε ο Παναγιώτης Μένεγος. «Τι είναι αυτό πάλι;», σκέφτηκα με φθόνο. Το Σάββατο 28 Ιανουαρίου, ο Θεοδόσης Μίχος τοποθέτησε στα θετικά της εβδομάδάς του το The World’s Smiling Now, του ίδιου καλλιτέχνη από το περσινό του άλμπουμ (Eternally Even.). Το ακούω και λέω «κάτι γίνεται εδώ.» Μια βδομάδα τώρα δεν έχω ξεμπλέξει από αυτόν. Πιο πολύ την πάτησα με το κομμάτι που ακολουθεί που μας έρχεται από το μακρινό 2013 και από τον πρώτο σόλο δίσκο του τραγουδιστή των My Morning Jacket. Είναι από αυτές τις φορές που πραγματικά πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιος θεός που κρύβεται μέσα σε ορισμένα έργα τέχνης.
Nike just did it. Το γράμμα του CEO της Nike Μαρκ Πάρκερ προς τους υπαλλήλους της μεγάλης φίρμας εναντίων της μεταναστευτικής πολιτικής του νέου Αμερικανού Προέδρου. Θα μπορούσε να το είχε γράψει και ο Ρουσό.
Όπως φαίνεται η εκδοχή της post-capitalism εποχής, μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα ξαναζεσταμένο καπιταλισμό. Τώρα που τα μεγάλα brands αγκαλιάζουν τις ιδέες του διαφωτισμού, να δούμε τι θα μείνει για εμάς τους σκλάβους των κοινωνικών δικτύων. Στοιχηματίζω oτι επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι ο Μαρκ.
Μόνο θλίψη για το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Μήπως μπέρδεψαν μερικοί τις εκλογές με τη Eurovision; Και κάτι ακόμα. Πόσο Μένιο Φουρθιώτη ακόμα να αντέξουμε;
Ο καιρός τις τελευταίες τρεις μέρες σε συνδυασμό με το γεγονός πως, αποφασίζοντας να υιοθετήσω ένα κουτάβι πριν 2 χρόνια, «αναγκάζομαι» να πηγαίνω βόλτες στο Φιλοπάππου, και να θυμάμαι την ομορφιά αυτής της πόλης. Αν δεν είχα αυτόν τον τετράποδο μπελά για παρέα, μάλλον θα περνούσα τέτοιες υπέροχες μέρες κάνοντας scroll down to infinity στο fAcebook. Συμπέρασμα, υιοθετήστε, κάνει καλό.
Μεσημέρι Δευτέρας σε μισοάδειο Καμπεθόν για φαγητό, και ο καπνός να είναι σαν να βρίσκεσαι Σάββατο βράδυ σε γεμάτο μπαρ. Ξέρω, οι αντικαπνιστές είμαστε λιγότεροι, και σίγουρα στην Αθήνα δύσκολα λέει κανείς «δεν θα κάτσουμε εδώ γιατί καπνίζουν αν θέλει όντως κάπου να κάτσει, αλλά δεν θα μας λυπηθεί ποτέ κανείς, έστω με καλό εξαερισμό ή χωριστά μέρη του μαγαζιού; Εγώ πάντως εκεί μέσα δεν μπόρεσα να φάω, και λυπήθηκα για τους χαμένους ανθοτυροκεφτέδες.
Ο throwback τελικός του Australian Open μεταξύ Federer και Nadal. Ξαναβρέθηκαν ίσως για τελευταία φορά σε τελικό grand slam μετά από 6 χρόνια για ένα εξαιρετικό ματς. Επίσης τα νέα της επιστροφής του Nick Cave και των Bad Seeds στην Ελλάδα. Ο Νικόλας είχε να μας τιμήσει από το 2011 με τους Grinderman.
Η εφαρμογή του Muslim Ban του Trump που τσιμεντώνει το γεγονός ότι ζούμε σε μια ξενοφοβική και βάρβαρη περίοδο.
Ανακάλυψα τη misoka, μια επαναστατική γιαπωνέζικη οδοντόβουρτσα. Η επαναστατικότητα της βασίζεται στο γεγονός ότι δε χρειάζεται οδοντόπαστα παρά μόνο λίγο νερό αφού οι ίνες της έχουν μια ειδική nano-mineral επίστρωση που δημιουργούν μια υδρόφιλη επιφάνεια στα δόντια που απομακρύνουν τα υπολείμματα τροφών. Λένε πως είναι οικολογικό αυτό αλλά κυρίως εκτίμησα την απουσία των μισοπατημένων σωληναρίων οδοντόπαστας στο μπάνιο.
Στην πιο ωραια νερωμένη Coca-Cola στον αγώνα Utah Jazz – Milwaukee bucks στη Utah.
Το αεροδρόμιο του Dallas που δεν εχει smoking lounge.
To Taboo, το τηλεοπτικό πέρασμα – προσωπικό στοίχημα του Tom Hardy. Είναι παραγωγός και πρωταγωνιστής σε μια ιστορία εκδίκησης στο γκρίζο Λονδίνο των αρχών του 19ου αιώνα, επιστρατεύοντας τόσο machismo που κινείται συνεχώς στη λεπτή γραμμή μεταξύ απόλυτου αρσενικού κι Απόστολου Γκλέτσου. Δεν είναι το αριστούργημα που καθηλώνει, αλλά μια άρτια παραγωγή με εξαιρετικούς δευτεραγωνιστές όπως ο Jonathan Price και ο Michael Kelly και μουσική από τον Max Richter. Ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι στο τέλος μιας κρύας χειμωνιάτικης ημέρας, αν έχεις μεγαλώσει με αγαπημένο παιδικό βιβλίο τον Κόμη Μοντεχρήστο.
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα αμφισβητήσει ότι η άνοιξη του αθηναϊκού bartending είναι η δεύτερη πιο σημαντική στην ιστορία μετά από εκείνη της Πράγας. Όμως, ας σκεφτεί κάποιος και μας τους ντεμοντέ που πίνουμε τα ποτά μας straight up και δεν τα θέλουμε πιο πολύχρωμα, πιο εξεζητημένα και πιο πολυσύλλαβα. Και κυρίως μας φτάνουν 1-2 πάγοι, δε χρειάζεται όλη η Ανταρκτική στο ποτήρι μας. Είμαστε ψυχωμένοι, θα κάνουμε λογαριασμό έτσι κι αλλιώς…
-Βλέπω κύκλους.
-Οι οποίοι κύκλοι γυρνάνε πως;
-Έεεετσι…
“Karate good, karate only defence”
Το σημείωμα των ΑΔΙΕΞΟΔΟ για τα GR80s, και η ατάκα του συγχωρεμένου Κωστή Νικηφοράκη «Η ζωή αξίζει μονάχα αν τη μοιράζεσαι» που σήμερα συμπληρώνονται 10 χρόνια από τον θάνατο του.
Δεν μου αρέσει καθόλου η ψυχολογικοποίηση του Τράμπ ως «τρελού» και «σχιζοφρενή», που οι αγρότες θυμήθηκαν πάλι τα δικαιώματα τους –όπως κάθε Φλεβάρη-, που οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ δεν παίρνουν την επιχείρηση στα χέρια τους, Τέλος, που γονείς στο Νέο Ικόνιο έχουν κάνει αιτήσεις μετεγγραφής για τα 70 από τα 125 παιδιά λόγω των προσφυγόπουλων που θα φοιτήσουν στο σχολείο.
Το πόσο ατμοσφαιρικό και όμορφα ρετρό είναι το au revoir, το παλαιότερο μπαρ της Αθήνας. Η ιστορική διακόσμηση του Προβελέγγιου, η διαλεγμένη μουσική και ένα καλό ποτήρι ουίσκι (που δε θα πληρώσεις χρυσάφι) κρύβονται χρόνια τώρα πίσω από τις βαριές κουρτίνες στο μικρό μαγαζάκι της Πατησίων. Αξίζει πάντα μια επίσκεψη… και δυο!
Ο αιώνιος Γολγοθάς της Ελληνικής δημόσιας υπηρεσίας! Δε θα καταλάβω ποτέ τι τόσο ενδιαφέρον κοιτάνε πάντα οι δημόσιοι υπάλληλοι, καθώς σε διώχνουν λες και τους χρωστάς λεφτά τιμής από παιχνίδι πόκερ. Γιατί τόσο φόβος για το eye contact, ρε παιδιά;
Οι ηλιόλουστες ημέρες που επιτέλους μπορείς να πας μέχρι το περίπτερο, χωρίς να ντυθείς σαν κρεμμύδι, φορώντας απλά ένα φούτερ! Η άνοιξη είναι κοντά κι ο Φλεβάρης αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει!
Το κείμενο της Γεωργίας Αλεξίου για τη Eurodisney που μαρτυρά μια αλήθεια που πολλοί υποθέτουμε, αλλά λίγοι μπορούμε να αποδείξουμε, για τους επίπλαστους κόσμους…
Χάλασαν τα ακουστικά μου. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα ήταν στο POP DOWN, αλλά αυτήν την εβδομάδα, στάθηκε αφορμή, για να ακούσω ήχους της πόλης, να συνομιλήσω με ενδιαφέροντες ανθρώπους στην στάση του 040 και να βάλω πάλι μπρος στον urban παρατηρητή που κρύβω μέσα μου.
Οι καλλιτέχνες που βγάζουν καινούργιους δίσκους και τραγούδια, χάνοντας την αρχική τους αίσθηση και αισθητική. Από τους The xx, μέχρι την Adele. Το νέο κομμάτι των Depeche “Where’s The Revolution?” δεν κρύβει την δυναμική του παλιού καλού καιρού. Για να δούμε…
Ενώ κάποιοι περιμένετε να ανακαλύψετε τη νέα σειρά που θα σας κρατήσει συντροφιά τα βράδια, εγώ αποφάσισα να ξαναρχίσω το -αξεπέραστο- Mad Men που κάποτε κακώς εγκατέλειψα παρασυρόμενη από άλλες τηλεοπτικές μόδες.
Εσείς εκεί έξω που, όταν μοιραζόμαστε μαζί σας τον ενθουσιασμό για τη σειρά που παρακολουθούμε, το πρώτο πράγμα που σας περνάει από το μυαλό είναι να μας κάνετε spoiler έχετε καταλάβει πως αυτή σας η συμπεριφορά μαρτυρά έλλειψη τακτ;
Η ανακοίνωση για περαιτέρω μειώσεις στις τιμές του Φυσικού Αερίου — εν μέσω Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης, ακαθόριστων ασφαλιστικών εισφορών και πρώτης δόσης ΦΠΑ, και μόνο η σκέψη φθηνότερης θέρμανσης με έκανε να νιώσω μια ανακουφιστική ζεστασιά
Η νέα, υπεραναλυτική μορφή των λογαριασμών της ΔΕΗ, όχι επειδή τώρα καταλαβαίνεις με μια ματιά πού ακριβώς πάνε τα λεφτά που σου ζητάνε (ίσα-ίσα, αυτό πάει στα θετικά), αλλά γιατί τώρα που είναι απείρως πιο σαφείς, οι παράπλευρες χρεώσεις είναι και απείρως πιο εξοργιστικές
Η διαδικτυακή κυκλοφορία (τo βινύλιο θα βγει σε περίπου δύο με τρεις μήνες και το cd τέλη Φλεβάρη) του “Pilgrimage“, δεύτερου δίσκου των Penny Dreadful, κομμάτια του οποίου είχα ακούσει στα live των παιδιών στο six d.o.g.s και στη Death Disco. Ανυπομονούσα και δικαίως, το αποτέλεσμα είναι επάξιο του ντεμπούτου τους “Deadwood” και η μπάντα αναδεικνύεται σε μια από τις σημαντικότερες της ελληνικής americana σκηνής.
Η εμφάνιση του Σώρρα στον Σρόιτερ. Όταν δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι υπάρχει κάτι πιο χυδαίο -ως προς την εικόνα τουλάχιστον- από τη Χ.Α. (χωρίς σε τίποτα αυτό να ξεπλένει τους νεοναζί) και αυτός ο τύπος σε διαψεύδει. Φαντάσου. Κοινός τόπος όλων αυτών ο εθνικισμός. Καμία έκπληξη εκεί.
Η περιπατητική βόλτα στην Διονυσίου Αερεοπαγήτου, ιδίως καθημερινή, με θέα την Ακρόπολη. Μπορεί να μην τα «ξεχνάς» όλα, αλλά «ξεχνάς» αρκετά.
Το ότι κάποιοι άνθρωποι παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτοί τους και την ιδιότητα τους θεωρώντας ότι χωρίς την παρουσία τους η γη θα σταματήσει να γυρίζει. Σιγά ρε μεγάλε, δεν είσαι ούτε ο Μαγκντί Γιακούμπ ούτε η Μαρί Κιουρί.
Στο ένα από τα 5 albums που έφτασαν με μαγικό τρόπο στα χέρια μου αυτή την εβδομάδα, ακόμα κι από outtakes, επιβεβαίωσα για ακόμη μία φορά ότι οι Last Drive ίσως είναι η μόνη μπάντα που μετράει. Και έμαθα ότι ετοιμάζουν και καινούργιο δίσκο -ομορφιές.
Σινεφίλ δραχμομανής με λανθάνουσες τάσεις ησυχασμού είχε δημιουργήσει αυτό το κολλάζ σε τρυφερή ηλικία χρησιμοποιώντας οικογενειακά κειμήλια. [Φωτογραφία: Μαρίλη Ζάρκου.] Τώρα το βλέπω και χαμογελώ. Αυτή ειναι η δύναμη της τέχνης.
Πώς μπόρεσε ένα χέρι να οπλιστεί για να σβήσει αυτή την εικόνα;
