Μία άλλη περίπτωση που συγκλόνισε την κοινή γνώμη, είναι αυτή του δημοσιογράφου, Μανώλη Κυπραίου. Στις 15 Ιούνη 2011, και ενώ κάλυπτε τα γεγονότα της απεργίας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από άνδρα των ΜΑΤ με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του. Από τότε η ζωή του έχει αλλάξει ριζικά τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Ο Μανώλης Κυπραίος στη μέση. Φ: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FOSPHOTOS
Μανώλη πόσο σε έχει επηρεάσει η βία που βίωσες τον Ιούνιο του 2011 από τις αστυνομικές αρχές στο Σύνταγμα τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο; Από πού ν ́αρχίσω; Ας τα πω όσο πιο απλά μπορώ. Προσωπικά, για φαντάσου έναν άνθρωπο που «έτρεχε» από το πρωί έως το βράδυ, δραστήριο που του άρεσε να ζει, ν ́ ακούει μουσική, να βλέπει συναυλίες, να πηγαίνει κινηματογράφο. Επαγγελματικά; Τέλος. Δεν μπορώ να δουλέψω ξανά πια. Είναι η κώφωση, οι λαβύρινθοι, τα καλούδια που έχω μέσα στο κεφάλι μου, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αναπολώ και να «ψιλοσυζητάω» στα κοινωνικά δίκτυα. Ουσιαστικά, ο Μανώλης στις 15 Ιουνίου πέθανε και γεννήθηκε ξανά. Βαρύ το φορτίο, βαριές οι ευθύνες και δύσκολο το να τα βγάλεις πέρα, σε όλους τους τομείς. Αλλά προσπάθησα και προσπαθώ. Το οφείλω στον εαυτό μου και κυρίως στους άλλους. Κάθε νίκη, όσο «μικρή» ή «μεγάλη» κι αν είναι, βοηθά στην καλυτέρευση της ζωής όλων μας, απέναντι σε ένα κράτος που είναι εχθρικό προς τους ανάπηρους και τους «γλωσσάδες» σαν εμένα.
Θεωρείς ότι ήταν στοχευμένη η επίθεση που δέχθηκες στις 15 Ιούνη του 2011; Ναι. Δεν χωράει συζήτηση αυτό καν. Η επίθεση ήταν στοχευμένη. Όταν στον αστυνομικό-διμοιρίτη των ΜΑΤ του δείχνεις την ταυτότητα και του λες είμαι δημοσιογράφος και αυτός δίνει εντολή να σου ρίξουν τη χειροβομβίδα γιατί είσαι δημοσιογράφος, τι είναι; Ξεκάθαρη στόχευση. Δεν έφυγε η κρότου-λάμψης «κατά λάθος», ούτε γλίστρησε από κανέναν αστυνομικό και έσκασε μπροστά μου. Και φυσικά ούτε αντιεξουσιαστές μου πέταξαν μολότοφ με στρακαστρούκες μέσα (μολότοφ-κόμπρα) όπως τις λένε. Δεν γίνονταν επεισόδια εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχαν αντιεξουσιαστές και το κυριότερο: ούτε φωτιά πήρα, ούτε είναι ικανές οι εν λόγω μολότοφ να προξενήσουν τέτοια βλάβη. Έτσι για να τελειώνουμε με τις δικαιολογίες…Η επίθεση έγινε από διμοιρία των ΜΑΤ με δόλο. Τελεία και παύλα.
Μετά την επίθεση, σου συμπαραστάθηκαν οι αρμόδιοι πολιτικοί φορείς ή προσπάθησαν να χαρακτηρίσουν το περιστατικό ως τυχαίο; Ναι αμέ… (γελάει). Στο νοσοκομείο μετά την επίθεση που δέχθηκα δεν ήρθε κανένας από το επίσημο κράτος. Ούτε κυβερνητικός, ούτε αστυνομικός, ούτε καν ανακριτής να πάρει κατάθεση. Αυτό έγινε τρεις εβδομάδες μετά, αυτεπάγγελτα και αφού υπήρξαν οργισμένες ανακοινώσεις από την ΕΣΗΕΑ, την ΠΟΕΣΥ και άλλα σωματεία του Τύπου. Και φυσικά όταν έχεις να αντιμετωπίσεις το κράτος και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα η μάχη είναι «σκληρή». Και κρατάει χρόνια. Ολόκληρο σύστημα θα προσπαθήσει να σου κάνει τη ζωή κόλαση γιατί δεν το «βουλώνεις». Θα σου κάνει εφιάλτη την καθημερινότητα σου, θα προσπαθήσει να σου τσακίσει την αξιοπρέπεια. Από την έκδοση της σύνταξης και της επικούρησης μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Όλα και οι «γνωστοί χρήσιμοι» δουλεύουν εναντίον σου. Φαντάσου πως ενώ είναι εργατικό ατύχημα αυτό που μου συνέβη με όλη τη σημασία του, ακόμη τρέχω να αποδείξω το αυτονόητο. Στοίβες τα χαρτιά. Τι επιθεώρηση εργασίας, τι αποφάσεις, ταλαιπωρία μεγάλη και χωρίς νόημα. Και βρίσκομαι συνεχώς αντιμέτωπος με κάτι νομικίστικα τερτίπια… Ο Θεός να σε φυλάει. Μιλάμε για ένα (τεχνητό) χάος. Όσο για το τυχαίο περιστατικό, θα σε διορθώσω. Χρησιμοποιείται νέος όρος: «μεμονωμένο περιστατικό». Αφού φυσικά οι αποδείξεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Να σου θυμίσω τι είχε πει και ο τότε εκπρόσωπος τύπου της ΕΛΑΣ σε συνέντευξή του τον Σεπτέμβριο του 2011 στους «Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα» και στην Αγγ. Κουρούνη για την περίπτωσή μου: «…και μόνο η παρουσία του δημοσιογράφου μπορεί να του θυμίσει (του αστυνομικού) συναισθηματικά καταστάσεις και περιπτώσεις όπου θεώρησε ότι έτυχε άτυχης μεταχείρισης από τα ΜΜΕ»… Μετά ήρθε η σειρά της Τατιάνας Μπόλαρη, του Μάριου Λώλου, του Δημήτρη Τρίμη και άλλων συναδέλφων, με τη μαζικότητα που χαρακτηρίζει τα «μεμονωμένα περιστατικά» της ΕΛ.ΑΣ λόγω κακής συναισθηματικής κατάστασης των πάνοπλων αστυνομικών (sic). Και τώρα, μιας που μιλήσαμε γι ́ αυτό, άραγε θα γνωστοποιηθεί το αποτέλεσμα της έρευνας των ψυχολόγων της αστυνομίας για τους αστυνομικούς;
Μανώλης Κυπραίος δεξιά, Γιάννης Μπεχράκης αριστερά. Φ: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FOSPHOTOS
Μέσα στα χρόνια του μνημονίου πολλοί εργαζόμενοι των ΜΜΕ, έχουν υποστεί βία από την ελληνική αστυνομία, εν ώρα εργασίας. Θεωρείς ότι «ενοχλούν» οι δημοσιογράφοι και οι φωτορεπόρτερ τις αρχές; Το έχω πει και θα το πω όσες φορές χρειαστεί ακόμη. Εγώ δεν έχω τίποτα με τους αστυνομικούς. Ούτε πιστεύω στη φασιστική αντίληψη της «συλλογικής ευθύνης». Με την ατιμωρησία όμως έχω. Ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας είναι το ξίφος. Η τιμωρία δηλαδή. Η δικαιοσύνη. Και δυστυχώς δεν έχει εξαφανιστεί μόνο το ξίφος, αλλά και το θηκάρι. Και περιμένεις να περάσει καμιά 15ετία για να δικαιωθείς και αν… Και απαντώντας στο ερώτημά σου αν ο «Τύπος ενοχλεί;» Αυτό εννοείται. Εμείς είμαστε τα «μάτια και η φωνή της δημοκρατίας». Μπορεί να μην είμαστε πάρα πολλοί, αλλά είμαστε αρκετοί και προσπαθούμε. Και αυτό μας έχει στοχοποιήσει στα ΜΑΤ και την ΔΕΛΤΑ που είναι οι μονάδες καταστολής διαδηλώσεων της ΕΛ.ΑΣ. Θέλουν μια «τυφλή» δημοκρατία, θέλουν να κάνουν ό,τι αυτοί θεωρούν καλύτερο, χωρίς να υπάρχουν στοιχεία που θα πιστοποιούν τις αυθαιρεσίες τους. Έχοντας πάντα την πολιτική κάλυψη. Γιατί; «Για να μη διασαλευτεί το ηθικό και το αξιόμαχο των αστυνομικών» όπως μου είπε κάποτε ένα υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο για να προσθέσω κι εγώ εδώ: για να μη χαθούν χιλιάδες ψήφοι. Εξάλλου το είχε πει και ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Χρήστος Παπουτσής: «Οι κάμερες θα θεωρούνται εν δυνάμει φονικό όπλο για την αστυνομία». Και μόνο που στο λέω ανατριχιάζω.
Πως θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, κατά τη γνώμη σου, να αποτρέψουν ανάλογα περιστατικά στο μέλλον; Αρκούν οι ανακοινώσεις και συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία; Όχι φυσικά. Αν η δικαιοσύνη δεν πάρει την κατάσταση στα χέρια της και δεν αρχίζει να τιμωρεί ουσιαστικά τους εκπροσώπους του νόμου που παραβιάζουν τους νόμους (sic), λύση δεν θα δοθεί στο πρόβλημα. Και επιτέλους ας φτιάξουν μια ανεξάρτητη επιτροπή διερεύνησης τέτοιων περιστατικών βίας εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων. Αυτές οι ΕΔΕ έχουν καταντήσει ανέκδοτο. Κυριολεκτικά. Και είναι φυσικό. Εσύ θα μπορούσες να προδώσεις τον αδελφό σου; Μετά θα είσαι αντιμέτωπος με το ανάθεμα της οικογένειας και ότι αυτό συνεπάγεται.
Πριν λίγες μέρες ο άνδρας των ΜΑΤ που χτύπησε βάναυσα τη φωτορεπόρτερ, Τατιάνα Μπόλαρη, καταδικάστηκε και η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν φυλάκιση 8 μηνών με αναστολή. Το δικαστήριο έκρινε τον αστυνομικό ένοχο για πρόκληση απλής σωματικής βλάβης, αλλά τον αθώωσε για την κατηγορία της παράβασης καθήκοντος. Πως χαρακτηρίζεις την απόφαση; Κοίτα, νομικός δεν είμαι. Θα μιλήσω όμως για κάτι που είναι υπεράνω της νομικής και που οι νομοθέτες είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν πρώτα από όλα υπόψη τους: Την ηθική. Το ότι το δικαστήριο έκρινε πως στα καθήκοντα ενός αστυνομικού είναι να χτυπά αδιακρίτως ανθρώπους του Τύπου, είναι πρωτοφανές. Και να φανταστείς πως εμείς έχουμε και την «πολυτέλεια» (έστω με δυσκολία) να γνωστοποιήσουμε την παρανομία. Ο απλός πολίτης τότε τι έχει ν ́ αντιμετωπίσει; Αν η δικαιοσύνη δεν είναι το «καταφύγιό του» τότε τι γίνεται; Η δημοκρατία μπαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς…
Στην επόμενη σελίδα μια σειρά από «αθώα» video.