Ξεκινά η δίκη ατόμων που συμμετείχαν στην κατάληψη της Rosa Nera
Η δίκη είναι προγραμματισμένη για τις 2 Φεβρουαρίου και διώκονται άτομα για τη συμμετοχή τους στην κατάληψη, μετά την εκκένωσή της στις 5 Σεπτεμβρίου του 2020, ενώ η συγκέντρωση αλληλεγγύης θα πραγματοποιηθεί στις 9 το πρωί της Τετάρτης, έξω από τα Δικαστήρια των Χανίων.
Για την υπόθεση διώκονται 16 μέλη της κατάληψης με τις κατηγορίες της διατάραξης οικιακής ειρήνης και φθοράς μνημείου ενώ διώκονται και τέσσερις μετανάστες που φιλοξενούνται στην κατάληψη για παράνομη είσοδο στη χώρα.
«Στις 2 Φλεβάρη δεν δικάζονται μόνο οι 16 της Rosa Nera, διώκεται ο αγώνας για ελευθερία και δημιουργία», αναφέρεται στο σχετικό κάλεσμα.
Η ανακοίνωση της Συνέλευσης Αυτοδιαχείρισης στο Λόφο Καστέλι:
«Ζούμε σε έναν τόπο, που πλασάρεται ως κορυφαίος τουριστικός προορισμός. Αυτό σίγουρα ακούγεται καλό στα αυτιά των ντόπιων αφεντικών και όσων φαντασιώνονται μια πόλη αποστειρωμένη και «λαμπερή», μια πόλη εμπόρευμα. Oι τουριστικές επενδύσεις δεν είναι κέρδος για τον τόπο, είναι κέρδος για τις τσέπες των ξενοδόχων, των εστιατόρων που πολύ καλά ξέρουν πως να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους.
Οι τουριστικές επενδύσεις έχουν συρρικνώσει τον δημόσιο χώρο. Οι δρόμοι των Χανίων έχουν μεταμορφωθεί σε ασφυκτικές τουριστικές κι εμπορικές περατζάδες, αλλοτριώνοντας τους τόπους στους οποίους ζούμε, κινούμαστε, εργαζόμαστε, ερωτευόμαστε. Ταυτόχρονα, οι κάτοικοι της πόλης έχουν να αντιμετωπίσουν και το τέρας της βραχυπρόθεσμης μίσθωσης (AirBnB) με την τιμή των ενοικίων να έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Το αποτέλεσμα είναι να εκτοπίζεται ένα κομμάτι του πληθυσμού, αλλάζοντας ουσιαστικά τον χαρακτήρα της πόλης, προς όφελος μονάχα όσων πουλούν και καταναλώνουν τουρισμό.
Απ’ αυτήν την ιστορία δεν θα μπορούσε να λείπει και το Πολυτεχνείο Κρήτης, που προσπαθεί μάταια εδώ και καιρό να εκποιήσει τα ιστορικά κτίρια του λόφου Καστέλι στην «εταιρεία»-πλυντήριο Belvedere, για τη δημιουργία ενός ακόμα ξενοδοχείου.
Η αντίληψη της έννοιας “αξιοποίηση” για το Πολυτεχνείο είναι ξεκάθαρη, αφού εδώ και χρόνια οι ερευνητικές και εκπαιδευτικές διαδικασίες του Πολυτεχνείου έχουν απολέσει τον κοινωνικό τους ρόλο. Πλέον εξυπηρετούν τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς και της πολεμικής έρευνας, μετατρέποντας το ίδιο το πολυτεχνείο σε επιχείρηση.
Το σενάριο αυτό όμως προσκρούει στην πραγματικότητα, αφού από τον Ιούνη του 2004, το λεγόμενο κτίριο της 5ης μεραρχίας, είναι κατειλημμένο από κόσμο που έχει όνειρα, πέρα από τα εμπορευματικά και ιεραρχικά πρότυπα. Έτσι η κατάληψη Rosa Nera, αποτελεί την αναγέννηση ενός εγκαταλελειμμένου ιστορικού κτιρίου και ενός δημόσιου χώρου, σε ένα ζωντανό τόπο που ανήκει στην ίδια την κοινωνία.
Η κατάληψη όλα αυτά τα χρόνια, στεγάζει αγώνες, αμέτρητες εκδηλώσεις και συζητήσεις, πολιτιστικές δράσεις, προωθώντας πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις. Αποτελεί σημείο αναφοράς και συσπείρωσης της τοπικής κοινωνίας ενάντια στην φασιστική, ρατσιστική και κρατική βία, ενώ οργανώνει από τα κάτω, αναχώματα απέναντι στην εργοδοτική εκμετάλλευση και ασυδοσία, την εμπορευματοποίηση, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την έμφυλη βία και την καταπίεση. Στη Rosa Nera βρίσκουν καταφύγιο μετανάστες και πρόσφυγες (την ίδια ώρα που οι αρμόδιες αρχές, μέχρι σήμερα, αδυνατούν να καλύψουν έστω και τις βασικές τους ανάγκες). Οι διαδικασίες είναι ανοιχτές και αντιιεραρχικές, προωθώντας την αυτοοργάνωση και την από τα κάτω συνδιαμόρφωση. Η κατάληψη, ήταν, είναι και θα είναι, ένας χώρος κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης στο πλευρό του κόσμου της εργασίας, των μεταναστών/τριών, των διαφορετικών και ένας από τους τελευταίους ανοιχτούς χώρους σε μια πόλη που ασφυκτιά. Και τέτοιοι χώροι είναι αναγκαίοι.
Από το 2017, ο διαρκώς τέως Βασίλης Διγαλάκης με το συνάφι του, σχεδιάζουν την εκκένωση της κατάληψης, όσο οι επενδυτές ονειρεύονται ξενοδοχεία. Αυτό που κατάφεραν όμως με την εκκένωση στις 5 Σεπτέμβρη 2020, ήταν να συσπειρώσουν πλήθος αλληλέγγυου κόσμου στο πλευρό του εγχειρήματος. Η δίψα του κόσμου για αντίσταση, εκφράστηκε με τις 2 μαζικότερες πορείες των τελευταίων χρόνων στην πόλη, και η θέληση για οργάνωση, οδήγησε στην δημιουργία συνέλευσης στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας.
Ήταν αυτός ο κόσμος που έφερε στο φως τα σχέδια της Belvedere με την πισίνα στο λόφο, που αποκάλυψε τη στενή σχέση δημοτικού ιστάμενου με την εταιρεία, αυτός ο κόσμος που αντιστεκόταν σ’ όλη αυτή τη διαπλοκή.
Από την εκκένωση, μέχρι την επανακατάληψη, αρθρώθηκε λόγος πάνω σε καίρια ζητήματα, που ακόμα επηρεάζουν τις ζωές μας (κρατική διαχείρηση του covid, μεταναστευτικό/προσφυγικό, αντεργατικά νομοσχέδια), ενώ οργανώθηκαν πορείες και δράσεις που δεν χωράνε μέσα σε ένα κείμενο. Το τοπικό κίνημα, παρ’ όλες τις απαγορεύσεις πορειών, τις συλλήψεις, την καταστολή και τα πρόστιμα, κατάφερε να κερδίσει την παρουσία του στον δρόμο. Όλος αυτός ο κόσμος έδωσε ξανά χρώμα στην πόλη, υπό το σύνθημα «κλείσανε τη Ρόζα, ανοίγουμε την πόλη».
Και κάπως έτσι, στις 5 Ιουνίου 2021 το σύνθημα «μπάτσοι και πρυτάνεις μη παίρνετε αέρα, κατάληψη θα μείνει για πάντα η Rosa Nera» γίνεται πράξη ξανά. Η επιθυμία για τον μακρύ αγώνα της ανακατάληψης, εκδηλώθηκε στις πορείες και στις μαζικές συνελεύσεις του ΠΕΦ και υλοποιήθηκε με την συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων που κουβαλάνε στις πλάτες τους τα συλλογικά όνειρα για Ζωή, Ελευθερία, Αξιοπρέπεια. Από τη πρώτη μέρα της απελευθέρωσης των κτιρίων, το βασικό όργανο λήψης αποφάσεων, αποτελεί η Ανοιχτή Συνέλευση Αυτοδιαχείρισης του εγχειρήματος (κάθε Τετάρτη στις 19.00) στην οποία συμμετέχουν ισότιμα όλες οι ομάδες και τα άτομα που επιθυμούν να συμμετάσχουν στη κατάληψη. Οι συνελεύσεις, τα εργαστήρια, οι δομές και οι εκδηλώσεις, είναι ανοιχτές και ανακοινωμένες, σ’ αντίθεση όσων θεσμών επιβουλεύονται την κατάληψη κάνοντας: υπόγειες πιέσεις σ’ αρμόδιους φορείς της αρχαιολογίας, εν κρυπτώ συναντήσεις με πολιτικά πρόσωπα, αδιαφανείς διαδικασίες Συγκλήτου και αστυνομικές επιχειρήσεις στο λυκόφως.
Τους τελευταίους 7 μήνες από την απελευθέρωση των τριών κτιρίων, το πρόταγμα της κατάληψης για ενότητα στη βάση, εφαρμόζεται με την όσμωση πολιτικών συλλογικοτήτων, καλλιτεχνικών ομάδων, και πρωτοβουλιών σε Κοινό τόπο. Συλλογικά όλοι και όλες που συμμετέχουν στο εγχείρημα της κατάληψης, λειτουργούν ισότιμα, στη βάση της οριζοντιότητας, της συμπεριληπτικότητας, της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλοβοήθειας. Το κοινωνικό επίδικο, είναι αφενός η σύνδεση του λόγου και των δράσεων με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, και αφετέρου η διεύρυνση του προτάγματος της συλλογικής αυτοδιαχείρισης, ως προεικονιστικό μοντέλο οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων και δημιουργίας ελεύθερων χώρων πολιτικής και πολιτισμού.
Από τον Ιούνιο, έχουν λάβει χώρα εκατοντάδες συνελεύσεις και εκδηλώσεις που άπτονται των ζητημάτων: της εργασιακής επισφάλειας, του πολέμου στη μεταναστευτική ζωή, της έμφυλης καταπίεσης, της σχεδιασμένης περιβαλλοντικής καταστροφής στη θάλασσα και τα βουνά της Κρήτης και πολλών άλλων θεμάτων, τα οποία συμπληρώνουν το παλζ της καταπίεσης και της καταστροφικής πρακτικής κρατικών θεσμών και κεφαλαίου. Παράλληλα, εβδομαδιαία εργαστήρια γύρω από την τέχνη και τον αθλητισμό, βρίσκουν στέγη και λαμβάνουν χώρα χωρίς αντίτιμο, λειτουργώντας στη βάση της ανοιχτότητας, της συμπεριληπτικότητας και του ελεύθερου διαμοιρασμού της γνώσης και της χαράς.
Στις 2 Φλεβάρη δικάζονται όλα τα παραπάνω!
Τα 16 άτομα που συνελήφθησαν κατά την εκκένωση, αποτελούν μια στιγμή στα 16 χρόνια αγώνα και αλληλεγγύης. Οι εξής κατηγορίες: «διατάραξη οικιακής ειρήνης, φθορά μνημείου και παράνομη είσοδος στη χώρα για τους μετανάστες συλληφθέντες», είναι η πρόφαση για την ποινικοποίηση των αγώνων του μέλλοντος, της ελεύθερης συνάντησης και δημιουργίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων.
Η οικιακή ειρήνη όμως, διαταράχθηκε στις 4:30 τα ξημερώματα από τα προτεταμένα όπλα των μπάτσων και όχι από τους/ις 16 αγουροξυπνημένους/ες. Όσον αφορά στη φθορά μνημείου, ρωτήστε την αρχαιολογική υπηρεσία για το τί ζημιές προκάλεσε η Belvedere μόνο στις πρώτες 24 ώρες από την είσοδό της στο κτίριο. Τέλος, κατηγορούνται 4 μετανάστες για παράνομη είσοδο στη χώρα. Κατηγορούνται αυτοί που δουλεύουν μαύρη και αδήλωτη εργασία, δέχονται φασιστικές επιθέσεις και δεν έχουν ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Σε αυτούς πρόσφερε στέγη η κατάληψη και θα συνεχίσει να το κάνει.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η κατάληψη Rosa Nera και η Συνέλευση Αυτοδιαχείρισης του Λόφου Καστέλι, είναι κοινωνικά αναγκαίες και αποδεκτές.
Η κατάληψη εμπλουτίζει τους αγώνες για αντίσταση και ελευθερία, επανανοηματοδοτεί τη σχέση της παρελθοντικής ιστορίας των κυρίαρχων, με τη ζωντανή ιστορία των από τα κάτω, φρενάρει αυθύπαρκτα κάθε είδος εμπορευματοποίησης, κάνει το διάβημα για την συνάντηση του τοπικού κινήματος στη βάση και ανοίγει ανεξερεύνητες προοπτικές στο τρόπο που υπάρχουμε και σχετιζόμαστε με το περιβάλλον, τον άνθρωπο και τα όρια της αντίληψης των καιρών μας.
Υ.Γ. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το Πολυτεχνείο ανανέωνε τη σύμβαση με την εταιρεία – φάντασμα, δίνοντάς μας έναν ακόμα λόγο για την ύπαρξη και τη στήριξη του εγχειρήματος».