Tα φώτα στο Hotel Marina ανάβουν ξανά 20 Σεπτεμβρίου 2019

Η εταιρία παραγωγής Τα ταξιδιάρικα πουλιά επαναλαμβάνει , για λίγο καιρό, στο θέατρο Μικρό Γκλόρια, την παράσταση Hotel Marina, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη, που τιμήθηκε  από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής, με βραβείο  Κάρολος Κουν, νέου δημιουργού 2018.

Το Hotel Marina είναι ένα σύγχρονο σπονδυλωτό έργο βασισμένο σε γεγονότα από αληθινούς ανθρώπους. Το κείμενο προέκυψε και από συνεντεύξεις καθημερινών ανθρώπων που θέλησαν να μιλήσουν για κείνα που τους πονούν, για αυτά που τους γαληνεύουν, ανοίγοντας την καρδιά τους στους συντελεστές της παράστασης.

Στο λόμπι, στο μπαρ, και στα δωμάτια του Hotel Marina, συναντιούνται άνθρωποι  διαφορετικοί με σχεδόν ολόιδιες επιθυμίες. Βρίσκονται φιλοξενούμενοι στο ξενοδοχείο όπως και στην ίδια τους τη ζωή. Είναι άνθρωποι περαστικοί, μόνο που η τυχαία συνεύρεσή τους θα φέρει στο φως μεγάλες αποκαλύψεις. Μυστικά και ψέματα χρόνια κρυμμένα, ανασφάλειες, όνειρα και μια κοινή ανάγκη: Όλοι χρειάζονται την αποδοχή του ενός από τον άλλον, όπως πραγματικά είναι και γι’ αυτό που είναι. Όλοι μιλούν για  την αγάπη, μα ποια αγάπη; Μήπως η αγάπη που προσφέρουν δεν ήταν ποτέ πράξη αποκλειστικά για τους άλλους; Μήπως ό, τι έκαναν ήταν προσφορά αγάπης στους ίδιους τους εαυτούς; Μήπως κάποιοι αγαπάνε την αγάπη, δηλαδή, το μέσο, και όχι τον αποδέκτη του μέσου, που είναι ο άλλος; Ερωτήματα που ακολουθούν το θεατή και μετά το τέλος του έργου. 

Έγραψαν για την παράσταση:

« Η αγάπη στο έργο που παρακολουθήσαμε ντύθηκε σε όλες τις αποχρώσεις. Ταλαντεύτηκε ανάμεσα στη σεξουαλική έλξη και την αγνότητα της μητρικής επαφής. Αγκιστρώθηκε στην αγωνία να της αποδοθεί νόημα. Ξοδεύτηκε στην ανειλικρίνεια. Εγκλωβίστηκε στην απώλεια αγαπημένων προσώπων. Αγωνίστηκε για την αβάσταχτη επιθυμία να αγαπιόμαστε για αυτό που είμαστε. Διαπιστώσαμε πως η αγάπη έχει τόσες αποχρώσεις όσες και οι άνθρωποι που την εκφράζουν. Την ορίζουμε με βάση τις δικές μας εμπειρίες μοιράσματος, όπως μας διαμόρφωσαν στα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Αγαπιόμαστε όπως έχουμε αγαπηθεί στην πρωταρχική μας σχέση με τον φορέα της μητρικής φιγούρας (συνήθως η μητέρα μας). Κάθε σ΄ αγαπώ και μια ιστορία μοιράσματος… Νιώθουμε ασφάλεια να αγαπήσουμε, όταν έχουμε αγαπηθεί με ασφάλεια. Μας απειλεί η εγκατάλειψη έπειτα από ένα σ΄ αγαπώ, όταν έχουμε υποστεί μια μητρική φιγούρα που μας πρόδωσε, που δεν ήταν εκεί όταν τη χρειαζόμασταν. Δεν ξέρουμε πώς είναι να αγαπιόμαστε, όταν η αποσυρμένη μας μητέρα δεν μας έκανε να νιώσουμε ακέραιοι και συνεκτικοί, εμπεριέχοντάς μας.»

Αγγελική Κουτελιά  Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια 

«Η σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη κατάφερε να συνθέσει μια παράσταση συνόλου όπου όλοι όσοι την παρακολουθούν νιώθουν ότι τους αφορά, είτε έχουν βρεθεί σε χώρο ημιδιαμονής, είτε όχι. Η  Βανέσα μια τρανς γυναίκα,  ο Μάνος, ο μπάρμαν, που εργάζεται εκεί, όπως και η Οριάννα, η ρεσεψιονίστ, ο Χρήστος, ζωγράφος και η Τάνια, παλιά του μαθήτρια, καθηγήτρια εικαστικών πια σε σχολείο και σύζυγός του και βέβαια η Ουρανία, η καθαρίστρια του ξενοδοχειακού συγκροτήματος και παλιά ιδιοκτήτριά του, συναντιούνται στο ανακαινισμένο ξενοδοχείο, κουβαλώντας ο καθένας το δικό του παρελθόν, το δικό του φορτίο, τη δική του δυστυχία, όπως η χελώνα κουβαλά το καβούκι της. Ποτέ όμως δε μπορεί κάποιος να απαλλαγεί απ’ όσα έχουν χαραχθεί στη ψυχή του και την έχουν σημαδέψει. Όλοι έχουν ένα παρελθόν για το οποίο δε μιλούν. Η Ουρανία με σκοτεινιασμένο βλέμμα σχεδόν καταρρέει όταν η Βανέσα της εκμυστηρεύεται το πόνο της να μη μπορεί να συναντήσει το παιδί της, που τόσο πολύ της λείπει. Αγκάθι στη σχέση του Χρήστου και της Τάνιας η έλλειψη του παιδιού. Το ίδιο και στους νεαρούς Οριάννα και Μάνο, η έλλειψη της νεανικής ανεμελιάς και αθωότητας.

Το μουσικό λάιτ μοτίβ της παράστασης, το τραγουδάκι «batida de coco» της Αρλέτας δίνει το στίγμα της αέναης ροής των πραγμάτων, της ταύτισης των ανθρώπων, της συνεχούς γιατρειάς των πληγών, της παρηγοριάς με το αλκοόλ και την παρέα «εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι λέω πάντα χαλάλι και batida de coco…».

Η παράσταση έχει άποψη, με τη χρήση προβολών,  με  σημειακές σκηνικές αναφορές, όπως αυτή της Πιετά και την άλλη με την Πλατυτέρα. Η διδασκαλία των ηθοποιών έγινε με γνώμονα την αποκάλυψη στα μάτια των θεατών όλων όσων απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο σε επίπεδο σχέσεων και προσωπικής ευτυχίας.  Οι συγγραφείς τόλμησαν και έπιασαν το σφυγμό ενός κοινού σε όλους τους προβληματισμούς. Η παράσταση έχει καταπληκτικές ερμηνείες. Εξαιρετικά επίσης τα μινιμαλιστικά σκηνικά του Γιάννη Θεοδωράκη. Με κάποια αντικείμενα πάνω σε ένα χαλί, δυο καθίσματα μπαρ, μια λάμπα δαπέδου και δυο πολυθρόνες, ένα βήμα με έναν υπολογιστή και μια φωτισμένη πινακίδα ξενοδοχείου, με τη χρήση των οποίων έγιναν όλες οι σκηνές. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα συντάσσονται ακριβώς στη στιγμή και στον εκάστοτε ρόλο. Σε αυτό συντέλεσε καθοριστικά ο φωτισμός του Τάσου Παλαιορούτα και η μουσική πλαισίωση του Βασίλη Τζαβάρα.»

 Μαρία Μαρή, θεατρολόγος – κριτικός θεάτρου

« Η τέχνη του θεάτρου δεν είναι , όπως η τηλεόραση, μοναχική απόλαυση. Είναι μέσο για επικοινωνία , τόπος που πραγματώνεται η κοινότητα. Θεατές επιλέγουν να πάνε σε έναν χώρο και να παρακολουθήσουν σε συγκεκριμένο χρόνο , όλοι μαζί , κάτι κοινό. Γίνονται μάρτυρες- κοινωνοί μιας ζωντανής δράσης που συμβαίνει την δεδομένη στιγμή μπροστά στα μάτια τους ,για μία φορά, άπαξ !Αυτή η λειτουργία μπορεί να τους προβληματίσει , να τους κάνει ίσως , να νιώσουν ασφάλεια, θαλπωρή, χαρά, ίσως και να τους μετατοπίσει. Αυτήν την εμπειρία μόνο το θέατρο την παρέχει. Πάντα προσπαθώ να κατανοήσω τον ήρωα του οποίου έχω την ευθύνη. Όσο μακριά του κι αν αισθάνομαι, όσο κι αν μου φαίνεται ξένος. Αν δεν τον καταλάβω βαθιά, αν δεν τον δικαιολογήσω μέσα μου για τις αγωνίες του, τις αδυναμίες του, τους φόβους του, τα πάθη του, δε θα μπορέσω να τον αγαπήσω και να τον υπερασπιστώ. Στην παράστασή μας, ο Χρήστος, ο ήρωας που υποδύομαι, είναι ένας ώριμος άντρας, επιτυχημένος ζωγράφος, που από έλλειψη θάρρους, κρύβει από τη γυναίκα του τις ενοχές που τον βαρύνουν, κι ο γάμος τους κρέμεται από μια κλωστή. Εκείνο όμως που με συγκινεί σ’ αυτόν και με έκανε να τον συμπονέσω είναι ότι την αγαπάει με όλο του το είναι. Με μια αγάπη αληθινή που έχει τη φλόγα του έρωτα. Παρόλα τα σφάλματά του, την επιπολαιότητά του, αυτός αγωνίζεται για τη σωτηρία του γάμου του, σαν ακούραστος πρωταθλητής.»

Γεράσιμος Μιχελής, ηθοποιός

Συγγραφική ομάδα: Ιερώνυμος Πολλάτος, Γεράσιμος Μιχελής, Σέβη Ματσακίδου Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης.  Δραματουργική επεξεργασία: Σέβη Ματσακίδου, Χρήστος Σουγάρης και ο θίασος. Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης. Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας.  Σχεδιασμός φωτισμού: Τάσος Παλαιορούτας.  Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου.  Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου.  Βίντεο: Σταύρος Συμεωνίδης.  Μακιγιάζ: Κατερίνα Μιχαλούτσου. Παραγωγή: Τα Ταξιδιάρικα Πουλιά.  Παίζουν: Γεράσιμος Μιχελής, Μαίρη Σαουσοπούλου, Διονύσης Μπουλάς, Μυρτώ Γκόνη, Διονυσία Σακελλαρίου, Σωτήρης Χατζηαγόρου.

Πληροφορίες: Θέατρο Μικρό Γκλόρια, 20 Σεπτεμβρίου- 27 Οκτωβρίου 2019 Ιπποκράτους 7, Κέντρο, τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 3642334 Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00 Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 14 ευρώ / Φοιτητικό, Ανέργων, Αμέα: 8 ευρώ / Ατέλεια: 5 ευρώ Πρεμιέρα: 20 Σεπτεμβρίου 2019