Πάπας Φραγκίσκος προς τις Ουρσουλίνες: «Η αμφιβολία βοηθά την ενίσχυση της πίστης»

Συνάντηση με τους νέους στο Δημοτικό «’Αγιος Διονύσιος» της Ελληνογαλλικής Σχολής Ουρσουλινών, στο Μαρούσι, τελευταίο σταθμό πριν από την αναχώρησή του για τη Ρώμη, είχε το πρωί ο Πάπας Φραγκίσκος.

Ο Πάπας την τρίτη και τελευταία ημέρα του στην Αθήνα, έτυχε της υποδοχής από τα παιδιά του «Αγίου Διονυσίου», τα οποία κρατούσαν ελληνικές σημαίες.

Ας είμαστε ανοιχτοί στις εκπλήξεις του Θεού, είναι το μότο που επέλεξε το συγκεκριμένο σχολείο.

Στην αρχή, απηύθυνε χαιρετισμό ο π. Πέτρος Στεφάνου, επίσκοπος Σύρου, Θήρας και Αποστολικός Τοποτηρητής Κρήτης, υπεύθυνος για την ποιμαντική της νεολαίας σε όλη την Ελλάδα. «Οι νέοι μας αναζητούν τον Χριστό, ο οποίος ό,τι αγγίζει το κάνει νέο, γεμάτο ζωή. ‘Αγιε Πατέρα, οι καθολικοί νέοι στην Ελλάδα σας ευχαριστούν για τη συνάντηση αυτή και περιμένουν τον λόγο σας που θα τονώσει τον ενθουσιασμό τους, θα αναπτερώσει την ελπίδα τους, γιατί θα τους βοηθήσει να ανακαλύπτουν διαρκώς στην καθημερινότητά τους την ομορφιά να είναι φίλοι του Χριστού και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας του», σημείωσε, μεταξύ άλλων, ο σεβασμιώτατος.

Εν συνεχεία, νέοι από το νησί της Σύρου χόρεψαν έναν μπάλο, παραδοσιακό κυκλαδίτικο χορό.

Ακολούθησαν μαρτυρίες νέων κοριτσιών, της Κατερίνας και της Ιωάννας, προς τον Επίσκοπο και Πάπα της Ρώμης και κατόπιν έλαβε τον λόγο ο Ποντίφικας, ο οποίος εμφανίστηκε πολύ διαβασμένος σε ό,τι αφορά την Αρχαία Ελληνική Πολιτεία και Φιλοσοφία. Έκανε αναφορές στο «Γνώθι σαυτόν», ένα από τα τρία παραγγέλματα που είναι χαραγμένα στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, και επεξήγησε τι σημαίνει, στον μύθο του Οδυσσέα με τις Σειρήνες, για να κάνει παραλληλισμό με τις Σειρήνες του σήμερα, στις οποίες, όπως τόνισε, «δεν είναι εύκολο να αντισταθείς», και υπογράμμισε ότι πρέπει να προπονούμε την καρδιά μας να υπερβαίνει τα εμπόδια και, φυσικά, να είμαστε δίπλα στον άνθρωπο. «Μην είστε χριστιανοί του καναπέ», τόνισε. «Βρείτε το θάρρος να προχωρήσετε και να ρισκάρετε, όχι όμως μόνοι σας, αλλά μαζί με όλους τους άλλους». Λίγο πριν κλείσει, ανέφερε μια φράση από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. «Ο φίλος είναι ένας άλλος εαυτός».

Επιπρόσθετα, επισήμανε προς τις Ουρσουλίνες: «Χαίρομαι πάρα πολύ που σας συναντώ όταν κορυφώνεται η επίσκεψή μου στην Ελλάδα και δράττομαι της ευκαιρίας για να εκφράσω και πάλι την ευγνωμοσύνη για την υποδοχή, αλλά και όλη την εργασία που έχει πραγματοποιηθεί για την προετοιμασία της επίσκεψής μου. Σας ευχαριστώ.

Εξεπλάγην και εντυπωσιάστηκα από τις μαρτυρίες σας. Τις είχα διαβάσει και τώρα μαζί σας θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια σημεία από αυτές. Κατερίνα, μας μίλησες για τα προβλήματα που συνάντησες με την πίστη σου και θα ήθελα να πω σε σένα και σε όλους σας ας μη φοβόμαστε την αμφιβολία. Η αμφιβολία δεν είναι απώλεια της πίστης. Μη φοβάστε την αμφιβολία. Αντιθέτως, οι αμφιβολίες είναι η βιταμίνη της πίστης. Βοηθούν στην ενίσχυσή της, στη συνειδητοποίηση, στη συνειδητότητα, στην ανάπτυξή της για να γίνει τελικά πιο ώριμη, μας βοηθούν να περάσουμε τον δρόμο προς την ωριμότητα. Αυτή τη διαδρομή μαζί με τον Ιησού, που μας παίρνει από το χέρι, μας ενθαρρύνει και όταν πέφτουμε μας βοηθάει να ξανασηκωθούμε, δεν φοβάται πότε. Πρόκειται για μα ιστορία αγάπης, στην οποία προχωρούμε πάντα μαζί, μέρα τη μέρα. Σε αυτή την ιστορία αγάπης υπάρχουν κάποιες στιγμές που κανείς πρέπει να αναρωτηθεί και αυτό είναι καλό, είναι καλό γιατί ενισχύει ενδυναμώνει τη σχέση αυτή. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι σημαντικό για εσάς. Εσείς δεν μπορείτε να είστε τυφλοί όταν στη διαδρομή αυτή της πίστης σας πρέπει οπωσδήποτε να αναρωτηθείτε. Θα ήθελα να υπογραμμίσω στη μαρτυρία της Κατερίνας το εξής: Κάποιες φορές ενώπιον των δυσκολιών της ζωής, τις στιγμές της απογοήτευσης, της μοναξιάς, μπορεί να πλημμυρίσει την καρδιά μας η αμφιβολία.

Αγαπητοί φίλοι, είναι ένας πειρασμός που πρέπει να απωθήσετε. Ο διάβολος μας βάζει στην καρδιά αυτή την αμφιβολία για να μας ωθήσει στη θλίψη. Τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση όταν ασφυκτιούμε από την αμφιβολία, που δεν μας αφήνει να ηρεμήσουμε; Όταν μειώνει την εμπιστοσύνη μας και μετά εμείς δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε; Πρέπει να ξαναβρούμε την αφετηρία. Ποια είναι αυτή η αφετηρία; Για να την καταλάβουμε πρέπει να ακούσουμε, να αφουγκραστούμε τον κλασικό πολιτισμό. Ξέρετε ποια ήταν η αφετηρία της φιλοσοφίας αλλά και του πολιτισμού, της επιστήμης, της τέχνης;

Όλα ξεκίνησαν από μία σπίθα, από την ανακάλυψη που προκλήθηκε από μία καταπληκτική λέξη: η έκπληξη. Έτσι ακριβώς ξεκίνησε η φιλοσοφία, από την έκπληξη ενώπιον των θαυμάτων μπροστά στην αρμονία της πλάσης και του μυστήριου της ζωής. Η έκπληξη, όμως, δεν είναι μόνο αφετηρία της φιλοσοφίας, αλλά και της δικής μας πίστης. Πολλές φορές το Ευαγγέλιο μας λέει ότι όταν κάποιος συνάντησε τον Ιησού ένιωθε αυτή την έκπληξη, αυτή την αίσθηση έκπληξης. Σε κάθε συνάντηση με τον Θεό νιώθει κανείς αυτή την έκπληξη. Αυτό είναι έτσι, είναι κατά αυτό τον τρόπο, γιατί η πίστη μας δεν είναι απλά μια σειρά από πιστεύω, από καθήκοντα που πρέπει να εκπληρώσει κανείς. Η πίστη, η καρδιά της πίστης είναι μια πραγματικότητα, μια υπέροχη, όμορφη πραγματικότητα που δεν εξαρτάται από μας και που μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Είμαστε τα αγαπητά τέκνα του Θεού. Αυτή είναι η καρδιά της πίστης. Είμαστε τέκνα του Θεού, τέκνα που ο Θεός αγαπάει. Έχουμε έναν πατέρα ο οποίος επαγρυπνεί πάνω μας και δεν σταματά ποτέ να μας αγαπά.

Ο Θεός δεν κουράζεται να αγαπά. Κανείς θα μπορούσε να με ρωτήσει αν εγώ έχω ένα ολίσθημα στα χειρότερα, στις χειρότερες πράξεις, ο Θεός θα εξακολουθήσει να με αγαπά; Εγώ αν κάνω αμαρτίες ή χρήση ναρκωτικών, ο Θεός εξακολουθεί να με αγαπάει; Ναι, ο Θεός πάντα αγαπά, ο Θεός απλά δεν μπορεί να μη μας αγαπά.

Σε κάθε περίπτωση ο Θεός σας αγαπά. Η πίστη είναι κάτι το υπέροχο, δεν μετανιώνει ποτέ ο Θεός για μας.

Αν σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη δεν θα δούμε αυτό που θα θέλαμε γιατί κινδυνεύουμε να επικεντρωθούμε σε αυτά που δεν μας αρέσουν. Αν όμως σταθούμε ενώπιον Θεού, τότε βεβαίως αλλάζει η προοπτική, δεν μπορούμε παρά να εκπλαγούμε, ότι εμείς υπάρχουμε για αυτόν παρά τις αδυναμίες μας, τις αμαρτίες μας, είμαστε πάντα τέκνα αγαπημένα του Θεού.

‘Αρα, αντί να ξεκινήσουμε μπροστά στον καθρέφτη, γιατί απλά να μην ανοίγουμε το παράθυρο του δωματίου μας και απλά να σταθούμε στην ομορφιά της πλάσης, στην ομορφιά, στο κάλλος που βλέπουμε; Αν τα μάτια μας βλέπουν αυτή την ομορφιά της πλάσης, τα μάτια του Θεού ο καθένας εξ ημών είναι πιο όμορφος. Σύμφωνα με τις γραφές, εκείνος δημιούργησε θαύματα μέσα από μας, υπέροχα θαύματα. Ο καθείς εξ ημών είναι για τον Θεό ένα θαύμα. Πρέπει κανείς όμως να επιτρέψει στο βλέμμα του Θεού να πέσει πάνω του.

Υπάρχει άλλη μία έκπληξη που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Η έκπληξη της συγχώρεσης και εδώ θέλω να είμαι απολύτως σαφής: ο Θεός πάντα συγχωρεί, ο Θεός πάντα συγχωρεί, εμείς είμαστε καμιά φορά που αμφιβάλλουμε και διστάζουμε να ζητήσουμε συγχώρεση».

(AΠΕ-ΜΠΕ)