Ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης μιλάει για την τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια.
Κύριε Αλεξάκη καλημέρα, ζείτε πολλά χρόνια στη Γαλλία. Θα ήθελα να μου πείτε τι σημαίνει αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα για τη Γαλλία, για την Ευρώπη και για τον πολιτισμό; «Κοιτάξτε να δείτε, δύο παρατηρήσεις εγώ θα ήθελα να κάνω. Μία είναι ότι εδώ πρόκειται για γαλλικό πρόβλημα, κακώς ο Ολάντ και διάφοροι γάλλοι ηγέτες και παλαιότερα, βεβαίως το αποδίδουν στο κρατίδιο αυτό το ισλαμιστικό, αλλά στην ουσία είναι πρόβλημα των γαλλικών περιχώρων. Εδώ και δεκαετίες οι γαλλικές κυβερνήσεις λένε ότι θα αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα των περιχώρων, δηλαδή μίας νεολαίας η οποία δεν έχει καμία προοπτική στη ζωή της, δεν έχει τη δυνατότητα να βρει δουλειά, και η οποία αποτελεί ένα πρόσφορο έδαφος για την ισλαμιστική ιδεολογία. Θέλω να πω ότι αυτοί που κάνουν τις ενέργειες είναι παιδιά που έχουν πάει σε γαλλικά σχολεία, δηλαδή που έχουν μεγαλώσει μακριά από κάθε θρησκεία και θα ήταν ακατανόητο γιατί τόσο εύκολα δέχονται να παίξουν αυτό το φρικαλέο ρόλο, εάν δεν λάβει κανείς υπόψη του ότι είναι οι ζωές τους δεν έχουν καμία προοπτική. Εννοώ ότι είναι ήδη χαμένες ζωές εκ των προτέρων, καταλάβατε ότι είναι πολύ εύκολο, σχετικά τέλος πάντων, να πείσεις αυτούς τους νεαρούς, αυτόν τον πληθυσμό και να εκδικηθούν γιατί αυτή είναι η κατάστασή τους και να βάλουν φωτιά στα πάντα κλπ. Θέλω να πω ότι κάποτε οι γαλλικές κυβερνήσεις να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτού του πληθυσμού, που είναι μεγάλος, είναι πολύ νέος στην ηλικία και ο οποίος βεβαίως επηρεάζεται περισσότερο ευκολότατα από τους θρησκευτικοπολιτικούς ηγέτες της Μέσης Ανατολής».
Κύριε Αλεξάκη θα ήθελα να σας ρωτήσω όμως, με δεδομένο ότι η Γαλλία μέσα σε ελάχιστους μήνες βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα δεύτερο, πολύ μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα, με πάρα πολλούς νεκρούς, γιατί η Γαλλία; «Γιατί η Γαλλία; Αυτό είναι δύσκολο. Η απάντηση που σας έδωσα απαντάει εν μέρει σε αυτό. Δεν ξέρω αν σε άλλες χώρες η κατάντια των νεαρών στα περίχωρα είναι παρόμοια με τη Γαλλία. Νομίζω ότι αποτελεί ιδιαίτερο στόχο, επειδή είναι η μόνη χώρα που καλλιεργεί έντονα την ανεξιθρησκεία και τον λαϊκισμό με την έννοια αυτή της αντίθεσης σε κάθε θρησκεία. Αυτό που επίσης ήθελα να πω, γιατί με ρωτήσατε για τον πολιτισμό, διότι ξαφνιαζόμαστε βεβαίως με τη βαρβαρότητα αυτών των ισλαμιστών κλπ. και κανείς δεν υπενθυμίζει ότι αυτά ακριβώς έκαναν οι χριστιανοί και έτσι επιβλήθηκαν στην Ευρώπη. Εννοώ δηλαδή ότι επί αιώνες οι χριστιανοί έχουν σφάξει πάρα πολύ κόσμο για να επιβληθούν τελικά. Στην Ελλάδα να ξέρετε ότι η Μάνη, ας πούμε, είναι η τελευταία περιοχή που εκχριστιανίστηκε, δέχθηκε τον χριστιανισμό, απέρριψε δηλαδή τους αρχαίους θεούς μόλις τον 9ο αιώνα. Δηλαδή κράτησε 900 χρόνια ο εκχριστιανισμός της Ελλάδας και επιβλήθηκε με άπειρες σφαγές. Η καταστροφή του μνημείου του Βούδα, που επίσης ξάφνιασε όλο τον κόσμο… μα εδώ πέρα στην Ελλάδα έχουν καταστραφεί χιλιάδες ναοί. Θέλω να πω ότι είναι μία ιστορία που επαναλαμβάνεται και απορώ με την έλλειψη προοπτικής ιστορικής εκ μέρους αυτών που την σχολιάζουν. Καταλάβατε, το θέμα είναι τώρα γιατί οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες αποδέχονται αυτή την βία. Στα κείμενα δεν υπάρχει πουθενά. Ούτε στο Ισλάμ ούτε στη Βίβλο κλπ. Υπάρχει η έννοια της βίας αλλά, εντάξει, κανείς δεν παροτρύνει τους χριστιανούς να σφάζουν κόσμο. Αλλά είναι ένα γεγονός αυτό και δεν τονίζεται αρκετά, ότι έχουμε μία επανάληψη ενός ιστορικού φαινομένου. Αυτό ήθελα να σας πω».
Γιατί τώρα κ. Αλεξάκη; «Γιατί, τι να απαντήσει κανείς σ’ αυτό… Διότι, τώρα έχουν τα μέσα, τώρα έχουν τη δύναμη, τώρα έχουν τα όπλα και η άλλη μεγάλη ευθύνη των Δυτικών, διότι είναι πολύ απλοϊκό, να ρίχνει κανείς όλες τις ευθύνες στους ισλαμιστές, είναι ότι έχουν μεταχειριστεί όλη τη Μέση Ανατολή κατά ένα τρόπο σαν αποικιακή χώρα, αποικιοκράτες την έχουν χωρίσει επανειλημμένα σε χώρες σχεδόν ανύπαρκτες.Θέλω να πω δηλαδή ότι και η έλλειψη δημοκρατίας στην αντιμετώπιση του Μεσανατολικού προβλήματος είναι προφανής και βεβαίως όλα αυτά είναι συνέπειες μιας πολιτικής αυταρχικής που εφάρμοσε η Δύση και βεβαίως και η Γαλλία. Η Γαλλία προσπάθησε να επιβάλει μια εποχή στη Συρία, ένα κρατίδιο για μια θρησκευτική μειοψηφία, στην οποία ανήκει και ο αρχηγός της Συρίας. Θέλω να πω ότι εδώ τα πράγματα είναι πολύ πολύπλοκα, χρειάζεται μια ιστορική γνώση των πραγμάτων και κυρίως θα έλεγα μια αυτοκριτική δικιά μας».