Ο Μπερντ Σούστερ στον πάγκο της Εθνικής μας Ομάδας Ποδοσφαίρου;

Μπορεί να ακούγεται σαν η πιο ασφαλής συνταγή για να φτιάξεις ένα κοκτέιλ μολότοφ, αλλά πολύ θέλουμε να δούμε τον Μπερντ Σούστερ στον πάγκο της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου. Ο 56χρονος Γερμανός έφτασε σήμερα στην Αθήνα για να διαπραγματευθεί με την ελληνική ομοσπονδία και το ρεπορτάζ λέει ότι είναι αρκετές οι πιθανότητες να υπογράψει διετές συμβολαιο και να αναλάβει το δύσκολο έργο της αναγέννησης του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος μετά την καθίζηση του τελευταίου χρόνου και τα εφιαλτικά προκριματικά για το Euro 2016. 

Αν το δούμε λίγο σημειολογικά, ίσως βρούμε κάποιες αναλογίες με το 2001 όταν ένας επίσης Γερμανός, εξίσου ιδιόρρυθμος ήρθε να αναλάβει μια ομάδα που βρισκόταν και τότε σε τέλμα. Το όνομά του ήταν Ότο Ρεχάγκελ και τη συνέχεια την ξέρετε. 

Εξίσου ιδιόρρυθμος είπαμε; Το βασικότερο χαρακτηριστικό των 35+ χρόνων που βρίσκεται στα γήπεδα είναι οι ατέλειωτες κόντρες του. Με όλους και με όλα. Υπήρξε χαρισματικός ποδοσφαιριστής, μέγας μπαλαδόρος που όμως σταμάτησε από την Εθνική Γερμανίας σε ηλικία μόλις 24 χρόνων επειδή τσακώθηκε με την ομοσπονδία. Πέρασε 8 χρόνια στη Βαρκελώνη, εξελισσόμενος σε ίνδαλμα της Μπαρτσελόνα, καβγάδισε δημοσίως με όλους τους προπονητές του και τον προέδρο Νούνιεθ, αλλά επιβεβαίωσε τον sui generis χαρακτηρά του μετακομίζοντας αρχικά στη Ρεάλ και μετά στην Ατλέτικο Μαδρίτης – κανείς άλλος ξένος παίκτης στην ιστορία δεν έχει παίξει και στους τρεις μεγάλους του ισπανικού πρωταθλήματος. Αποσύρθηκε το 1997 και μετά ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα περνώντας από 9 ομάδες (κυρίως της Πριμέρα Ντιβιζιόν) με απκορύφωμα τη θητεία του στη Ρεάλ με την οποία κατέκτησε το νταμπλ το 2008 και ναδίρ μάλλον το αποτυχημένο πέρασμά του σε μια πολύ ακριβή Μπεσίκτας το 2010-11. Σε όλες, ανεξαιρέτως, τις ομάδες που προπόνησε είχε κακές σχέσεις με τον τύπο με αγαπημένο του χόμπι να ειρωνεύεται τους δημοσιογράφους στις συνεντεύξεις τύπου και συχνά να τους παρατά σύξυλους αποχωρώντας.

Πώς θα συνεννοηθεί αυτός ο τύπος με τους έλληνες παράγοντες, τους έλληνες δημοσιογράφους και τους έλληνες ποδοσφαιριστές (με δεδομένο ότι είναι λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου πρωτοβουλίας), δεν το ξέρουμε. Αλλά θέλουμε να το ζήσουμε. Και μπορεί και να μας χρειάζεται, κιόλας…