Στο live των Monie & Monie Conniente θα γίνει της κακομοίρας (με την καλή έννοια)

Πρέπει να τους δεις: από την αθυροστομία του Lenny Bruce ως τον Screamin’ Jay Hawkins και από το «Mack the Knife» του Kurt Weil μέχρι το θρακιώτικο «Το Μαργούδι κι ο Αλεξανδρής», η μπάντα του Διογένη Δασκάλου είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει σε αισθητική cabaret μεσοπολέμου και stand up comedy με δολοφονική πρόζα-ανασκολοπισμός της επικαιρότητας. Στη Θεσσαλονίκη, όπου και να εμφανιστούν, γκρεμίζεται το σύμπαν, μιας και οι παραστάσεις τους είναι το πιο γκαγκάν χάπενινγκ που κυκλοφορεί. Διονυσιασμός, μια μπάντα στη σκηνή που τον ακομπανιάρει παίζοντας παπάδες, κι ο Δασκάλου στο μικρόφωνο να παρλάρει και να αποδομεί το σύμπαν: γριές στα λεωφορεία και Πολάκης στο Ε.Σ.Υ, κι όσα μπορείς κι εσύ κι εσύ να ονειρευτείς, αν ήσουν πλούσιος, όπως στο τραγούδι του Δώρου Γεωργιάδη, αλλά δεν είσαι! Το έχουν αισχρά, το παίζουν ανελέητα και με την ίδια ευκολία που μαρσάρουν το «The Snake» του northern soul Θεούλη Al Wilson, το γυρίζουν σε «6-8-6-8-3-5-7, το τηλέφωνο πες γιατί δεν χτυπά». Και ξαναορμά ο Δασκάλου και ξεσκίζει τους έντεχνους και τη μίρλα τους ή τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη που του κάνουν μαθήματα να περπατά σαν τον Rambo, τα αγγλικά του Τσίπρα και go back μαντάμ Μέρκελ, και πάρτε, κύριε, λαχεία, μιας και ναι! Οι τύποι διασκευάζουν μέχρι και Σπύρο Ζαγοραίο και στο καπάκι Tom Jones και «Ντιλάιλα» με πολλά ντιλλλλλά και λλλλάιλα, γιατί είναι Θεσσαλονικείς είπαμε κι έχουν το ακαταλόγιστο. Πολύ περισσότερο που παίζουν σε κλαμπ ονόματι «Κρεμλίνο», άρα και Μπέλα Τσάο και Καλίνγκες, και γυαλιά, θρύψαλα, κομμάτια θα το κάνουνε. Έτσι θα πάει την Παρασκευή κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο: κέφι, καλή καρδιά, μα τον Άγιο. Κι όποιος ζήσει θα πει και στους άλλους τι έγινε, και μακάρι να τους βλέπαμε και πιο συχνά στον νότο τούτους τους Βορειοελλαδίτες σαμάνους stand-up-istas united!