Μια Ελληνίδα βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο σύγχρονης τέχνης – Περφόρμανς&VideoArt στην Βενετία
Η Ελληνίδα performanceartist Ελίζα Σόρογκα, κέρδισε χθες βράδυ, Σάββατο 25 Μαρτίου, το βραβείο στην κατηγορία Περφόρμανς και VideoArt, στην 11ηΔιεθνή Έκθεση ARTELAGUNA της Βενετίας, με τίτλο «WomeninAgony» (Γυναίκες σε Αγωνία),για το θέμα της που εστιάζει στη δραματική σχέση του ανθρώπου με την καταναλωτική κοινωνία του σήμερα.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον ιστορικό χώρο Arsenale της Βενετίας, όπου παρέστησαν τρεις χιλιάδες άτομα, υπό την αιγίδα των Υπουργείων Πολιτισμού και Εξωτερικών της Ιταλίας, του Δήμου και του Πανεπιστημίου Βενετίας με σκοπό να παρουσιάσει και να προβάλλει τα έργα νέων καλλιτεχνών, που είναι ο καθρέπτης της παγκόσμιας σύγχρονης τέχνης του σήμερα. Την κριτική επιτροπή εκπροσωπούσαν διευθυντές μουσείων και ιδρυμάτων, κριτικοί τέχνης από τον χώρο πολιτισμού και της τέχνης παγκοσμίως, από την Ιταλία, Μ Βρετανία, Ισπανία , Βέλγιο, κλπ. Στην έκθεση παρουσιάστηκαν 30 έργα ζωγραφικής, 30 γλυπτικής, 30 φωτογραφίας, 10 landart, 10videoart, 5 περφόρμανς, και 10 virtualart και digitalgraphics από 41 χώρες του πλανήτη. Στην κατηγορίατης, Περφόρμανς και VideoArt διαγωνίστηκε άλλους 19 φιναλίστ οι οποίοι επιλέχθηκαν από συνολικά 347 αρχικά συμμετοχές από όλο τον κόσμο.
Η καλλιτέχνης Ελίζα Σόρογκα , αναπαράστησε ζωντανά στον εκθεσιακό χώρο της ARTELAGUNA PRIZE της Βενετίας, μια περφόρμανς αστικής αλλοτρίωσης και καταναλωτισμού που είχε σχεδιαστεί και παρουσιαστεί το 2015 στο Λονδίνο ως Site-SpecificPerformance, σε έναν από τους εμπορικότερους δρόμους της Ευρώπης, στην OxfordCircus, όπου 16 γυναίκες ντυμένες ομοιόμορφα, βαδίζουν σε ώρα αιχμής και στο τέλος, όλες μαζί, ουρλιάζουν δυνατά, ανάμεσα στους καταναλωτές.
Η περφόρμανς αυτή εντάσσεται σε ένα ευρύτερο κίνημα που έχει ξεκινήσει η καλλιτέχνιδα επονομαζόμενο Re-InventingPublicSpacesπου σκοπό έχει την επαν-εφεύρεση των δημόσιων χώρων. Ο ευρύτερος στόχος του κινήματος, είναι να δημιουργούνται δημόσιες δράσεις οι οποίες μπερδεύουν τους περαστικούς διότι εφόσον δεν είναι ενταγμένες σε κάποιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα ή φεστιβάλ δεν μπορούν να ειδωθούν υπό αυτό το πρίσμα και έτσι δημιουργούν ένα παράξενο συναίσθημα στους περαστικούς που τυχαίνει να τις δουν. Σε αυτή τη λογική, θα τις δει μόνο όποιος τύχει να τις δει και όχι ένα περιορισμένο κοινό που ενδιαφέρεται για τις τέχνες.
Για περισσότερες πληροφορίες :
https://re-inventing-public-spaces.tumblr.com/