London Design Festival: Η κουρτίνα των Glithero και το «Πράσινο δωμάτιο»

Πότε ξεκινούν τα πράγματα, πώς γερνούν, πότε σταματούν να υπάρχουν: Ο χρόνος είναι στο επίκεντρο της δουλειάς των Glithero του στούντιο σχεδίασης στο Λονδίνο που αποτελούν ο Βρετανός Tim Simpson και η Ολλανδή Sarah van Gameren (είχαν συναντηθεί σπουδάζοντας στο Royal College of Art).

Τέσσερα χρόνια πριν, παραγγελία από τη γαλλική φίρμα σαμπάνιας Perriet-Jouët οδήγησε τους Glithero στη δημιουργία ενός γλυπτού από κρεμάμενες χάντρες – η εγκατάσταση έφερε το όνομα «Χαμένος χρόνος»– πάνω από μια ρηχή υδάτινη επιφάνεια, με το είδωλό της να αλλοιώνεται ή να καταστρέφεται από κάθε παροδικό κυματισμό.

Φέτος, και στο πλαίσιο του The London Design Festival -17 έως 25 Σεπτεμβρίου-οι Glithero συνεργάστηκαν με τη θρυλική ιταλική φίρμα ρολογιών Panerai για να παρουσιάσουν το «Πράσινο δωμάτιο» στο μουσείο Victoria & Albert στο Λονδίνο.

Εδώ, ο χρόνος έχει το σχήμα 160 νημάτων από σιλικόνη, τα οποία αιωρούνται ως μια κυλινδρική κουρτίνα από τον θόλο μιας κλίμακας στη δυτική πλευρά του μουσείου.

Η κουρτίνα «κατεβαίνει» έξι ορόφους, σε μία πτώση 17,5 μέτρων. Τα νήματα στηρίζονται σε ένα κυκλικό πλαίσιο. Το κάθε νήμα διαγράφει πλήρη κύκλο κάθε ένα λεπτό. Κατά τη διάρκεια αυτής της τροχιάς, «ανασηκώνεται» περί τα 2,5 μέτρα από την αρχική θέση κατάληξής του, πριν επιστρέψει σε αυτήν στο τέλος της περιστροφής.

Μια συνεχής ρευστή κίνηση: Καθώς οι επισκέπτες μπαίνουν στην κύρια αίθουσα, έχουν την άκρη του κύματος πάνω από το κεφάλι τους. Ανεβαίνοντας την κλίμακα έρχονται σε οπτική επαφή με άλλες πλευρές της εγκατάστασης. Το «Πράσινο δωμάτιο» είναι μια κινητική απόκριση στο αναπόφευκτο και αέναο πέρασμα του χρόνου («green room» είναι το όνομα που δίνουν οι σέρφερ στην εμπειρία τους, όταν παγιδεύονται μέσα στο βαρέλι που σχηματίζει ένα μεγάλο κύμα).

«Θέλαμε να δημιουργεί την αίσθηση ότι είσαι μέσα και ότι αυτό κινείται γύρω από σένα» εξηγεί ο Tim Simpson. «Σε οδηγεί προς τα επάνω στη σκάλα, υπάρχουν κάποια “παράθυρα” που σου επιτρέπουν να το κοιτάς από διαφορετικά επίπεδα και, στην κορυφή, ανακαλύπτεις τον μηχανισμό. Θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι που συναντάς σε ένα σημείο αλλά που εξηγείται σε ένα άλλο σημείο».

«Έχεις την αίσθηση ότι είναι απόλυτα συντονισμένο με το κτήριο. Τα μουσεία είναι για την αντίληψη που έχουμε εμείς για τον χρόνο. Τα εκθέματα μιλούν για άλλες χρονικές περιόδους και σε μεταφέρουν σε αυτές ή τις κάνουν απτές. Άρα, το να σκεφτούμε για αυτή τη δουλειά ως ένα αντικείμενο χρόνου μέσα στο κτήριο ήταν μια πολύ λογική ιδέα» καταλήγει.