«Είμαι Δημοσιογράφος του MEGA»
«(…) Εγώ πήγα με κρύα καρδιά στο Mega. Τότε υπήρχε η εικόνα ότι για να πατήσεις το πόδι σου στο κανάλι, έπρεπε να είσαι μικρανιψιός του Βαρδινογιάννη ή, τουλάχιστον, τριτοξάδερφος του μπατζανάκη του Μπόμπολα. Δεν ήταν αλήθεια. Στην πρωινή ζώνη, βρήκα κανονικούς ανθρώπους, σαν και μένα, και μάλιστα διψασμένους να δουλέψουν και να διακριθούν. (…) Γίναμε ομάδα, γίναμε φίλοι σε χρόνο μηδέν. Αλλά είχαν αρχίσει τα προβλήματα υγείας του… Την επόμενη σεζόν δέχτηκε πρόταση από άλλο κανάλι με τα τριπλάσια λεφτά και τη μισή δουλειά. Μου ζήτησε να πάω μαζί του με 30% περισσότερα χρήματα από όσα έπαιρνα στο Mega… Δυσκολεύτηκα να πω το “ναι”, αλλά κι όταν το είπα, στα μέσα του δρόμου, γύρισα πίσω. Πάντα ήμουν μ@λ@κ@ς κι έμενα εκεί που αισθανόμουν καλά με την ομάδα…
Οι τηλεθεατές, μπορεί να ακούν Mega και να σκέφτονται την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Καψή και τρεις, τέσσερις ακόμα αλλά για κάποιον που εργάζεται στο κανάλι, Mega είναι ο Γιάννης, ο Σωτήρης, η Λένα, η Άννα, η Δήμητρα, η Γιολάντα, η Μαρία, ο Γιώργος, η Τασία, η Ντόρα, ο Αντώνης, η Αμαλία, η Πέμυ, ο Μάνος, ο Ιάσονας, ο Βασίλης, ο Μάριος, η Χριστίνα, η Έλενα, ο Τάκης, ο Θοδωρής, ο Ανέστης, η Ευαγγελία, ο Ανδρέας, ο Βαγγέλης, ο Aργύρης, ο Κώστας και μερικές δεκάδες άνθρωποι ακόμα. Αυτοί είναι το Mega για εμάς, τους εργαζόμενους. Και “το τηλεοπτικό προϊόν;”, θα ρωτήσετε.
Εδώ μπορεί να σοκάρω μερικούς αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου: δεν ένιωσα στο Mega ούτε μία στιγμή περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερος, απ’ όσο είχα νιώσει στα άλλα ΜΜΕ, που έχω δουλέψει. Αν υπήρχε “γραμμή”; Βεβαίως και υπήρχε. Αν υπήρχαν λευκές και μαύρες λίστες καλεσμένων και θεμάτων; Βεβαίως και υπήρχαν. Αν υπήρχαν εναλλαγές στη στήριξη ή στην κριτική απέναντι σε κυβερνήσεις και κόμματα; Βεβαίως και η απάντηση είναι θετική. Αλλά μόνο κάποιος αδαής μπορεί να υποστηρίξει ότι υπήρχε, υπάρχει ή θα υπάρξει ΜΜΕ στην Ελλάδα και στον κόσμο που δεν θα τα έχει ΟΛΑ αυτά. Μόνο κάποιος αδαής. Ή ψεύτης. Η δημοσιογραφία είναι μία σειρά συμβάσεων, συμβιβασμών και ορίων, που πρέπει να τηρήσεις για να μείνεις στο παιχνίδι. Εγώ είχα την τύχη να δουλεύω στην πρωινή εκπομπή με τον Δημήτρη Καμπουράκη και τον Γιώργο Οικονομέα, που έκαναν αυτές τις συμβάσεις… λάστιχο.
Αλλά και γενικά, αντίθετα με τα όσα κυκλοφορούν για το Mega, στο κανάλι κυριαρχεί μία “αστική ευγένεια”, που δεν επιβάλλει στους δημοσιογράφους να κάνουν θέματα, τα οποία δεν συμφωνούν με τους προσωπικούς τους κώδικες δεοντολογίας. Στο Mega εργάζονται δημοσιογράφοι που υποστηρίζουν από την… εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι τη δεξιά (εδώ βάζουμε τελεία, δεν υπάρχει “άκρο”). Στη δουλειά τους είναι απλά δημοσιογράφοι. Εκτός δουλειάς, μπορούν να είναι ό,τι θέλουν. Και είναι απολύτως σεβαστό από όλη την ιεραρχία. Συνάδελφοι άξιοι. Κάποιοι “μαμούνια”, άλλοι πιο “ιντελεκτουέλ”, όλοι όμως αφοσιωμένοι στο ρεπορτάζ (…)
Είμαι εργαζόμενος του Mega. Αλλά ποιου Mega; Αυτού που 12 χρόνια ήταν άψογο στις υποχρεώσεις του απέναντί μου, όπως ήμουν άψογος στις υποχρεώσεις μου απέναντι του; Ποιου Mega; Αυτού που τρεις μήνες τώρα αδιαφορεί, αν είμαι χορτάτος ή πεινάω; Αν είμαι υγιής ή άρρωστος; Αν ζω ή πέθανα; Ποιου Mega; Αυτού που δεν έχει να βάλει βενζίνη για να πάνε οι συνάδελφοι στο γύρισμα; Ποιου Mega; Αυτού που κάναμε έρανο για την κηδεία του συναδέλφου; Ποιου Mega; Αυτού που ο Τάσος έδωσε 1.000 ευρώ για να μην πετάξουν τον άλλον από το σπίτι του; Ποιου Mega; Κάποιων αόρατων μετόχων που τη μία κάνουν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, την άλλη εξαφανίζονται και την τρίτη θέλουν χρόνο για να αποφασίσουν; Ποιου Mega; Αυτού που αύριο μπορεί να βγάλει στο δρόμο 500 οικογένειες χωρίς αποζημίωση; Ποιου Mega είμαι εργαζόμενος; Ας μου απαντήσει κάποιος. Έχω μία ζωή να βάλω σε τάξη».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Δημήτρη Καλαντζή εδώ